DI17012023

12:05u

‘k Voel me zo verschrikkelijk leeg en op. 

Tijdens de wandeling naar de huisdokter en terug – ghoh, en los van ’t feit dat ‘k mezelf altijd al teveel vind als ‘k daar binnen stap en dikwijls daardoor zelfs niet meer kan zeggen wat ‘k wou zeggen omdat ‘k mezelf niet het recht kan geven om tijd en ruimte in te nemen hebben we ook nooit de indruk dat die tijd wil maken om te luisteren– probeerde ‘k een besluit te maken over wat en hoe het nu verder moet. 

Waarmee ‘k bedoel dat ‘k probeerde te bedenken waar en hoe ‘k aan die wandeling begin. 

Reis ‘k naar de Hoek van Holland en wandel ‘k de GR5?

Of reis ‘k naar het zuiden, naar Palermo of Tarifa?

De E1 of de E4?

Vanuit Tarifa zou’k ook langs de kust richting Portugal de E9 kunnen nemen. 

Maar wat doe ‘k?

Alles geeft me stress en alles bezorgd me onrust en paniek. 

Nog meer misschien dan er nu al is. 

En ‘k weet het niet. 

‘k Weet niet wat ‘k moet doen. 

‘k Weet niks. 

Het enige dat ‘k weet is dat ‘k hier weg moet, en wel nú. 

Want hier, in dat appartement, houden we het geen maand meer uit. 

En dat wil ‘k niet. 

Want dan is er niets meer mogelijk. 

Het is extreem wat we doen nu, ‘k weet het. 

Alle inboedel zomaar wegdoen en zonder iets vertrekken. 

Zonder te weten hoe, naar waar of wat..

Maar die overprikkeling..

Die constante overbelasting hier..

Die zulke proporties heeft aangenomen dat er geen dag meer voorbij gaat dat er niet gedacht wordt om er een eind aan te maken..

Is nóg extremer..

Onleefbaar!!

En niemand luistert. 

‘k Moet hier weg!

Weg uit die onleefbare situatie. 

Weg uit die drukte en de druk van mensen. 

Zuurstof hebben we nodig. 

Zuurstof voor lichaam en geest. 

Zodat we kunnen nadenken..

En herstellen..

Want hier is dat onmogelijk. 

Niet alleen omwille van die constante overbelasting in dat appartement. 

Maar ook omwille van dat beperkte denken van mensen..

En het uitblijven van échte hulp daardoor. 

‘kMoet geen pillen hebben die me zo afbotten dat ‘k nog meer afstand neem van mezelf. 

Ónszelf. 

Enkel en alleen maar om ons asap terug mee te kunnen laten draaien in hun systeempjes. 

‘k Heb hulp nodig. 

Echte hulp!

Die de oorsprong van dat dissociëren mee in kaart helpt te brengen. 

Hulp die mee die PTSS en al die ‘oude onaangepaste schema’s’ mee in kaart brengt.

Hulp die ons handvaten helpt zoeken om m’n eigen leven in handen te nemen ipv dat steeds opnieuw in die traumasporen schieten waarbij ‘k dissocieer en m’n eigen leven niet in handen heb. 

Enkel wegschietend in dat ‘in-functie-van..’-functioneren. 

In functie van anderen;

In functie van ‘pleasen’;

In functie van wat de maatschappij van ons wil..

Een maatschappij die ons al heel ons bestaan negeert. 

Ons laat stikken als we echt hulp nodig hebben. 

Is het goed wat we nu doen en wat we gaan doen?

Geen idee. 

‘k Denk(t) het niet. Ergens. 

Maar wat moeten we doen?

Niemand helpt ons. 

Er toch een eind aan maken?

Heel m’n bestaan maar altijd braaf proberen doen wat er van ons verlangd werd.. en als we dan hulp nodig hebben.. erachter vragen, roepen, schreeuwen.. smeken..

Alleen maar tegen een onwrikbare muur opbotsen die je de laan uitstuurde en enkel bezig is met productiviteit. 

Uw productiviteit..

Uw productiviteitsquota..

Uw.. consumentisme..

Moeten, moeten, moeten, …

Heel uw leven lang..

Tot ge dood valt..

En o wee als je hulp nodig hebt. 

‘k Snap dat niet. 

‘k Snap dat niet waarom ‘k shit moet kopen waar ‘k geen behoefte aan heb. 

‘k Zie daar het nut niet van in. 

Hola, moment:

‘k Begrijp maar al te goed het comfort van warm water en elektriciteit he. 

Net zoals ‘k het gemak en het plezier van ‘dingen’ begrijp. 

Maar ‘k begrijp die DWANG niet van de maatschappij. 

Die dwang van moeten terwijl op zoveel andere momenten gesproken wordt over vrijheid. 

Die vrijheid is er niet voor mij. 

Zelfs niet in m’n denken. 

Zo fucked up ben ‘k geconditioneerd en zelfs geïndoctrineerd. 

Van kindsbeen af. 

En wacht, want alles is natuurlijk niet verteld op 1, 2, 3 bladzijden..

‘k Begrijp heel goed dat er in een samenleving (maar is dat hier wel een SAMENleving) regels opgesteld moeten worden. 

Als iedereen zomaar z’n zin zou doen..

Neen. 

We begrijpen goed genoeg dat dat niet zomaar kan. 

Vooral niet omdat wat.. 90% van de mensen blijk geeft van een ‘menselijke natuur’ die echt een schande is. (En begin maar top-down). 

Zelfs de schande ver voorbij gaat. 

Wandel maar eens door het kleine beetje natuur dat ons nog rest en nog niet ten prooi is gevallen aan onze consumptie-noden..

Geen 20 meter kun je wandelen zonder plastic, blik of welke andere menselijke vuiligheid dan ook tegen te komen. 

Een respectloze van hoogheidswaanzin doortrokken arrogantie beheerst die 90%. 

Het ergste is nog dat de meest schandelijke van die figuren hier ook nog eens de hoogste ‘postjes’ bekleden en dus het ‘meest te zeggen hebben’. 

Verkozen hé!!

Aan de toog zagen maar er wel blijven op stemmen. 

Er verandert niets. 

Nooit niet. 

Van dioxine ‘kiekens’ tot PFOS-eieren. 

Dát, zijn voor mij mensen. 

Van afgedraaide olie in kippeneten tot toxische chemicaliën de grond inpompen voor zolang er enveloppen onder tafel geschoven worden..

Of tot een of andere zelfverklaarde ‘witte ridder’ het openbaart..

Om z’n eigen toegeschoven enveloppen te maskeren..

Een blikje of een flesje dat blijkbaar te veel weegt om mee te sleuren tot aan een vuilbak. 

Maar o wee als je, met respect voor de natuur, geen deel wil uitmaken van die consumptie-maatschappij..

17:36u

Leeg en verloren. 

Zo ‘voel’ ‘k me. 

En alles gaat me voorbij als in een waas. 

Zo goed als alles is ‘buiten’. 

Ergens.. buiten “mij”.. weg van m’n “mij”..

Ergens, denk ‘k, zou er verlies en pijn moeten gevoeld worden. 

Maar ‘k voel het niet. 

“Ik” voelt niks. 

---

ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII