1v8_k_vdk00:47u
Vertrouwen in onszelf is toch o zo moeilijk.
We zijn nog 100 a 150 kilometer van Sevilla.
Er moet toch nog worden bijgetankt.
Alle tankstations in de buurt zijn zonder betaalautomaat dus ‘k ga toch even proberen slapen nu.
09:47u
Jawadde!
Ben bijna bevroren!
Dat slaapzakje heeft toch niet de isolatiecapaciteit die nodig is zene.
En die schouders!
Die stomme operaties!
Die stomme prothese en bouten en krammen..
Da’s toch een merde zene!
Constant pijn.
20:37u
De stress en de paniek zijn nog steeds onnoemelijk groot.
Dat gebrek aan zelfvertrouwen speelt ons ook zwaar parten.
Er is nooit geleerd om op onszelf te vertrouwen.
Nooit enig recht op autonomie ‘gekregen’.
In functie van een ander kunnen we functioneren als (g)een ander.
In functie voor ‘mezelf’ slaag ‘k volledig paraplu.
Toch, zonder ook de taal hier te spreken, trekken we onze plan en spreken we het wel.
Da’s.. grappig raar eigenlijk.
Geen idee hoe dat dat komt.
Maar die wagen is er nog; en daarmee ergens de ‘zekerheid’ van nog op elk moment terug te kunnen.
Of zoiets.
En moesten we dat doen, zijn we nog niet op onszelf gebotst.
En is er dus nog steeds niets veranderd.
Want die wagen, die ‘zekerheid’, is nog steeds ergens een link naar dat ‘oude leven’.
Dat ‘oude leven’ waar we volledig in impasse in zaten.
Dat oude leven dat we niet meer willen leven.
Dat leven waardoor “ik” niet meer wilt leven.
En dat wil ‘k niet.
Niet voor ons..
Maar zeker niet voor de kinderen.
Dus proberen we nog..
Even.
21:08u
Niet dat er geen gedachten zijn die we zouden willen opschrijven in dat dagboek, maar voor de moment zijn we nog steeds te onrustig om ons neer te kunnen zetten en daarvoor ruimte te maken.
‘Gelukkig’ hebben we deze PAD’jes nog..
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
