ZA28012023

09:43u

Faro, Portugal

Hey jongens

‘kWeet niet goed hoe ‘k moet beginnen.

Dat we veel aan jullie denken en dat we jullie missen, dat zeker.

Ook moeten we veel aan nonkel Wouter denken.

Vooral aan hoe nonkel Wouter kon genieten in en van het moment.

Dat is iets dat wij niet kunnen.

Dat is iets dat “ik” nog steeds niet kan.

‘kBen vertrokken uit een situatie waar we vast in zaten, niet uit geraakten en die ons diep ongelukkig maakte.

‘kWou niet dat het een vlucht was, maar dat is het wel weer geworden.

‘kVoel het, ‘k merk het..

We moesten weg uit die situatie om tot rust te kunnen komen (proberen), maar proberen vluchten van onszelf lukt niet.

We zijn dan wel weg uit die overbelastende situatie in die Bremlaan, ‘k geraak niet weg uit dat helse labyrint in ons hoofd.

Dat bewijst die ‘trip’ die tot dusver al is ondernomen weer maar eens.

Eerst richting Duinkerke – Calais gereden.

Het ‘plan’ was om daar even halt te houden, te wandelen, te slapen.. en zo de Franse westkust af te gaan tot aan de Pyreneeën.

Proberen ‘genieten’.

Proberen om tot rust te komen.

Te ‘leven’ in het moment.

Dát, lukt ons niet.

In onrust zijn we afgeweken naar Le Havre, dan richting Mont Saint Michel en dan weer richting Bordeaux.

Telkens de ‘route’ wijzigend vooraleer de ‘bestemming’ bereikt werd.

Steeds verder wegvluchtend.

Van Bordeaux richting Pau, de Pyreneeën over naar Santander, Sevilla, Tarifa..

Niet in staat om te stoppen.

Niet in staat om tot rust te komen.

Tarifa, dacht ‘k, daar verkoop ‘k de wagen en wandel verder.

‘kSpreek geen tien woorden Spaans, maar ‘k trek m’n plan wel..

Maar de auto kreeg ‘k daar niet verkocht.. al was m’n Spaans vreemd genoeg beduidend beter dan ‘k vermoedde.

“In Algeciras”, zei iemand, “daar kopen ze wagens op voor export naar Afrika.”

Dus wij naar daar.

€300, maar die nummerplaten moesten blijven hangen.

Louche!, dacht ‘k, of hoe schrijf je dat.

Niet juist dacht ‘k, dus deed ‘k dat maar niet.. ondanks de druk.

En ja, officiële verkopers:

Een benzine van 2005 met meer dan 200000km op de teller..

“Nee, dat kopen wij niet aan meneer.”

Dus wij terug weg.

Maar naar waar?

En wat en hoe?

Van hier, uit het zuiden, omhoog?

Naar Faro dan?

Dat is ook een havenstad.

Misschien kunnen we die wagen daar verkopen?

Jongens toch, ‘k blijf maar van’t kastje naar de muur slagen.

Niet (meer) in staat om tot rust te komen.

Niet in staat om na te denken.

De zoveelste stad met de zoveelste drukte en al zien de gebouwen er iets anders uit..

Het is de zoveelste stad met zijn eigen geschiedenis.

Ok, er staat vegetatie in het park dat je ‘bij ons’ niet vindt zoals palmbomen.

De natuur is dus ook iets anders.

Het landschap: Van de zee zit je direct in middengebergte.

Weet je, wij hebben al zoveel gezien, gelezen, meegemaakt.. zoveel geschiedenis van zoveel dorpen, steden, gebouwen, kunstwerken, landen etc… gezien en over gelezen..

Wij hebben al in zoveel verschillende landschappen rondgelopen.. gedwaald.. gedoold..

Dat het allemaal voor ons niet meer betekend dan ‘meer van hetzelfde’ zolang we geen innerlijke rust vinden.

Niet dat we niet meer verwonderd kunnen zijn over de natuur.. of een pittoresk dorpje..

Maar het is voor de moment allemaal betekenisloos.

Het laat ons voor de moment allemaal Siberisch koud.

We hadden veel liever een rustig plekje gehad waar we, samen met jullie, nu eindelijk eens echt een ‘thuis’ hadden van kunnen maken.

Een échte ‘Thuis’.

Een plekje waar we tot rust hadden kunnen komen.. aan ons herstel hadden kunnen (beginnen) werken.. en jullie een ‘thuis’ hadden kunnen bieden.

Dan hadden we van daaruit nog lange wandeltochten kunnen maken..

Maar dan hadden jullie een ‘thuis’ gehad, weet je wel?

Ach ja. Misschien moeten we daar nadien dan maar een doel van proberen maken.

Als we tenminste ooit terug tot rust komen na die fucked up Bremlaan-situatie waarin iedereen ons liet stikken.

Ooit.. een ‘thuis’..

Een Thuis voor jullie en “mij”..

Weten jullie.. dat “ik” dat eigenlijk.. nog nooit echt zelf gehad heb.

Zelf niet.. in “mijn” eigen hoofd..

Van Faro zetten we koers naar Lissabon.

15:27u

Zelfde dag.

Allé, we zijn een paar uur verder en het is al “changement de décor”!

Gaan we nog naar Lissabon of rijden we nog wat door?

Misschien tot die wagen het begeeft.

We zien wel.

‘kWas even gaan wandelen.

Mooie natuur maar het dissociëren laat me niet toe hier te zijn.

Zintuiglijk weer wel natuurlijk.

En dan merk ‘k de de ‘kalmte’ van de omgeving wel op.

Maar het gebrek aan, het zelfs niet aanwezig zijn van enig “ik-gevoel” is lastig.

Die wandeling ‘passeert’ “mij”.

Dat maakt ‘me’ langs een kant compleet doelloos, nutteloos.. verloren.

“Ik” voelt zich echt verloren.

“Ik” voelt zich echt zo compleet verloren.

Zowel in “mezelf” als in die maatschappij.

En zo, zo compleet nutteloos en verloren, hebben we ook al bijna 50 jaar in die maatschappij proberen functioneren hé!

Doelloos! Verloren! Leeg!

Zonder ook maar enige aansluiting te vinden.

Nergens!

Noch ín mij, noch daarbuiten.

En nu zijn we eigenlijk wéér compleet doelloos.. aan het rondrijden.

Zwalpend.

In “mijn” hoofd.. zwalpend..

Verloren en vreugdeloos.

Niet in staat om innerlijk tot rust te komen.

Omdat er ook niemand is, die veilig genoeg is, die de geborgenheid die nodig is biedt om tot rust te kunnen komen.

Is het gek dat we, buiten jullie, zouden willen dat iedereen ons gerust laat?

Na al wat er gebeurd is.. zeker ook die laatste maanden in die Bremlaan en in interactie met die gemeente en die sociale diensten..

Is het gek dat we mensen beu zijn?

Is het gek dat we niets meer met de wereld -die wereld van mensen- te maken willen hebben?

Het zou zo simpel zijn.

Maar het is zo simpel niet.

Gewoon al het besef, omdat we nog steeds alle dagen pijn en last ervaren in die schouders, dat we daar vroeg of laat toch weer voor onder het mes moeten maakt duidelijk dat dit geen oplossing is.

Maar wat moeten we dan?

Er een eind aan maken omdat niemand luistert?

In impasse blijven wachten.. op hulp die niet tot stand komt.. ondanks al onze hulpkreten.. zoals in die Bremlaan.. waar al die gemeentelijk sociale diensten u negeren en uitlachen.. uw hulpkreten opzij schuivend als kwats.. totdat iedereen die ‘oplossing’ als enige uitweg nog ziet?

Wat of hoe.. wat moeten we toch doen.. ‘k weet het niet.

Een doel.. misschien.. zoals die oude mensen in dat dorpje dat ‘k passeerde.

Zelfs al is het niet meer dan naar het dorpsplein wandelen om daar op een bank te gaan zitten.

Zelfs al is het gaan werken in een fabriek om te kunnen betalen wat je wil consumeren.

Maakt niet uit.. als je het maar weet.

Maar “ik” weet het niet.

“Ik” weet niks!

“Ik” weet niks van “mezelf”.

Behalve dat we jullie graag zien weet ‘k niks van “mezelf”.

En dat maakt ons doelloos; vreugdeloos; zinloos… Leeg.

‘kSta hier nu ergens tussen Cortinhola en Malhão en er is hier een boeddhistische tempel.

Ook al zijn we totaal niet gelovig he, weet je hoe dikwijls we er al aan gedacht hebben om ergens in een klooster of iets dergelijks te gaan?