MA06022023

08:48u

Hey mannen..

Ondertussen ben ‘k dus vertrokken richting Compostela.

Niet dat dát per se een doel was/is.

Het is vooral gewoon een bewegwijzerde lange afstandsroute.

Er is geen specifieke eindbestemming als doel in onze gedachten.

Terug een beetje rust proberen vinden in ons hoofd.. dát is nu eigelijk ons enige doel.

Rust vinden in ons hoofd, zodat we ook terug rust kunnen bieden aan jullie.

Want jullie zijn alles voor “mij”; en we vinden het lastig dat we door onze onrust en chaos jullie ook geen rust meer kunnen bieden.

En om totaal onvoorbereid, in een vlucht, een lange afstandswandeling te beginnen, met amper enig deftig materiaal… ja, dan was een van die camino’s (sint Jacobsroutes) gewoon het meest voor de hand liggende om te vertrekken..

—

‘k Heb last van de kou en de vermoeidheid.

Beide doen ‘me’ twijfelen of dit wel weer de beste “keuze” was.. al weten we ondertussen maar al te goed nu, dat trauma u volledig rooft van alle ‘keuzevrijheid’..

Daar hebben trouwens zowel die sociale huisvestingsmaatschappij als die gemeente, ondanks dat we dat meermaals aangegeven hebben, ‘handig’ op ingespeeld ook. Om ons toch te dwingen om zaken te ondertekenen waarvan we meermaals aangegeven hebben dat we die niet wouden ondertekenen. Tot drie maal toe zelfs. Maar we hebben dat laatste gesprek, die inquisitie, met hun medeweten, opgenomen. Fuck jongens, als ge daar naar luistert! Daar is echt op te hóren.. hoe iets in paniek totaal geen gehoor vindt in zijn hulpkreten.. en dan, door die druk en die manipulaties, ‘wegschuift’ …in iets anders.. dat kompleet geen keuzevrijheid (meer) heeft ..en doet wat er van verwacht wordt. Ge hoort gewoon op die ’tape’ jongens, onder die druk en manipulaties, hoe alle “ik” wegschuift, verandert, en kompleet ‘in functie van..’ begint te functioneren. Stem, toon, intonatie, articulatie… Ja fuck mannen.. ‘k vond dat “zelf” echt beangstigend om dat zo duidelijk te horen. Om nu “zelf”, datgene, zo duidelijk te horen.. onmiskenbaar.. wat ‘k dikwijls voor “mezelf”, nog steeds, uit ‘alle macht’ probeer te ontkennen ook.

En het kan zijn dat die waanzinnige vermoeidheid oorzaak is van beide: Zowel van die twijfel als van die kou.

Maar de situatie waar we in zaten en niet uit geraakten was onleefbaar en onhoudbaar.

Daarover geen twijfel.

14:40u

We zijn enkele uren verder.

In dat PAD’je is geschreven dat we iets voor 9u vertrokken waren vanochtend.

Maar nu ‘k dat dagboekschrift bij de hand neem zie ‘k dat dat niet klopt want daarin staat al een ander relaas.

Allé, grotendeels hetzelfde …maar opgeschreven op een ander tijdstip, bedoel ‘k.

Later.

Tussen 9 en 10.

Waardoor het niet kan dat we al voor de 9’en weg waren en dat vertrek dus niet rond 9u maar rond 10u moet zijn geweest.

Wat logischer is gezien het aantal kilometers die maar afgelegd zijn.

Meestal, is dat ook een van de zaken die er voor zorgen dat “ik” niet opvalt als ‘wij’: Logica.

Alsof er een soort consensus is om onderling net voldoende informatie te delen om een logisch opeenvolgend verhaal te kunnen maken om óns niet op te laten vallen.

Camouflage..

Soit, we zijn dus iets voor 10u terug vertrokken vandaag.

Dat eerste uur stijl omhoog.

Dus zal ‘k waarschijnlijk toch iets sneller gaan dan maar 2km/uur.

‘kZou wat willen rusten maar m’n rug doet moeilijk.

En ‘k denk dat we toch nog gaan doorwandelen naar een bosje dat we op de kaart zien, net voor Hastière.

Vooral omdat we op dat stuk daarna maar weinig ‘slaapmogelijkheden’ zien.

Bijna heel dat stuk naar Givet -en zelfs nog een heel stuk daarna- is volgebouwd.

Als we dan in dat bosje eens een plekje zouden vinden om de tent eens te zetten zouden we misschien eens goed kunnen doorslapen.

Zodat dat lichaam wat gerecupereerd is voor die lange dag daarna.

Morgen, in Hastière, ga ‘k proberen om dit schrijven, samen met dat PAD’je XII, dat eindelijk vol is, op te sturen.

Hou die PAD’jes bij aub.