ZA11022023

07:23u

Eén week en dik over de 100km verder. 

Van Namen tot iets voorbij Rocroi over de Via Monastica.

Nu ga ‘k de Via Campaniensis volgen tot in Reims. 

Compostela is nog steeds geen vooropgesteld doel op zich, al zeker geen gefixeerd einddoel, maar misschien moeten we er toch een psychologisch doel van maken.

Iets ‘afmaken’.. weet je?

Aan iets ‘beginnen’ en het voltooien..

Niet.. in een zelfdestructieve.. selffulfilling prophecy.. mensen de kans meer geven om ons te zeggen ..dat we weer gefaald hebben..

Niets kunnen..

Niets zíjn..

Of misschien net beter niet.

Misschien daardoor.. en daarom ..net beter niet.

Want voor wie of wat doe ‘k het dan weer?

Voor onszelf?

Of gewoon weer voor ..die ander..

Voor perceptie..

Mensen hun perceptie..

Over ons..

Voor erkenning.. hunkering naar erkenning.. omdat Compostela halen toch een zekere mate van ‘respect’ en ‘waardering’ “oplevert”..

Als een.. ‘accomplishment’..

Avontuurlijk.. romantisch.. een prestatie..

Waardering..

Bestaansrecht..

“Kijk naar mij..”.. “Kijk naar óns!”..

“Zijn wij uw ‘liefde’ niet waard!??”..

“Zijn wij, nog steeds, geen ‘liefde’ waard?!?”..

Het is.. allesbehalve.. een ‘romantisch avontuur’..

Voor ons.. is dit.. allesbehalve een romantisch avontuur..

Maar een diep donkere..

Pijnlijk dagdagelijkse..

Existentiële worsteling..

Een onvervalste..

Zéér reële..

‘struggle for life’

…

17:54u

Vandaag toch precies een mindere dag. 

‘k Ben moe van slecht te slapen en de weg was zwaar.

Op en af ..maar vooral de landweggetjes over zompige kleigrond maakten het daarbij lastig en zwaar.

Op die natte kleigrond heb je totaal geen grip, waardoor je maar constant wegschuift. 

Het was ook heel de dag koud mistig; en de dorpjes die ‘k passeerde waren allemaal maar een scheet groot en op sterven na dood.

Geen cafétje voor eens een rustpauze met een koffietje. 

Niets. 

Dus bleef ‘k maar doorstappen en stappen..

Telkens weer naar het volgende dorpje. 

Telkens niets. 

De vermoeidheid werd alsmaar groter maar er werd steeds gedacht: “misschien het volgende dorpje.”

‘k Heb nu het tentje opgezet.

Een potje eten gekookt. 

Snel zelf een houten lepeltje gemaakt voor dat bijeengeraapte stoofpotje van brandnetel en weegbree met couscous.

Hopelijk zal het snel slapen zijn.

‘k Ben het kabaal in m’n hoofd moe.

Hopelijk eens een goede nachtrust. 

Morgen is een nieuwe dag. 

---

ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII