ZO12022023

13:47u

Vandaag, doe ‘k het rustiger aan.

Van waar ‘k de tent had gezet ging het een stuk door bos en velden.

Een heel stuk tussen 2 prikkeldraad omheiningen.

Dat gaf ergens een lastig, benepen gevoel.

“Nog steeds gevangen”, dacht ‘k.

Nog steeds omsloten, zelfs in niemandsland.

‘kKwam een B&B tegen (veel te duur aan €80 de nacht) en moest weer denken aan het ‘plan’ dat ‘k de laatste keer aan onze Wouter vertelde:

Dat ‘k een stuk grond wou kopen om samen met hem een soort camping of zoiets te beginnen, waar we dan samen konden wonen ook.

Ieder zijn eigen stekje maar in elkaars buurt.

Zoiets apart maar met gezamenlijke delen.

Dan zouden we samen kunnen koken als we daar beide zin in hadden, samen iets eten en iets drinken..

Schaken.. dan zouden we terug wat kunnen schaken.. goh, wat mis ‘k het om met onze Wouter te kunnen schaken..

Lezen..en wat vertellen.. face to face.. rustig..

Theologie, psychologie, biologie, astrologie, numerologie, …

’t Was de enige die op zoveel domeinen tegelijk meekon.

Echt! meekon..

Niet gewoon voorgekauwd maar wat papegaaide..

Filosoferen.. Plato, Spinoza,.. Wouter.. en “koen“..

Vrij van al dat IK weet alles en IK ben god en gijle zijt belachelijke, domme apen.. dat ons is ingepeperd..

Door diegenen die net nooit luisteren.. omdat ze net niet meekunnen..

Omdat ze nooit.. meekonden met ons..

…

‘kZag ons daar al zitten:

Ieder in zijn fauteuil.. een haardvuurtje op de achtergrond..

Een koffietafeltje tussen ons.. met een robuust houten schaakspel op.. dat al weken of zelfs langer aan de gang is..

Dat zag je aan’t stof dat op de meeste stukken en veldvlakken lag..

Hij is aan zet.. en het maakt niet uit of hij vandaag zijn zet doet.. of morgen..

We praten.. en zijn samen.. weg van mensen.. die ons toch niet begrijpen..

Op een bijzettafeltje.. ieder eentje naast z’n eigen fauteuil.. staat een glaasje whisky.. waar we af en toe eens van nippen.. omdat we niet meer moeten vluchten..

Roodgloeiend de kop van zijn sigaar.. als hij er genietend van lurkt..

Met een glimlach op m’n lippen blaas ‘k zelf een dikke rookpluim van de mijne..

‘kGeniet ook.. want ‘k zie onze Wouter graag lachen..

…

Het heeft helaas voor hem niet meer mogen zijn.

…

15:59u

‘kHeb een plekje gevonden voor de nacht.

Het is haast idyllisch.

Moest er nog steeds niet zoveel chaos en onrust heersen zou het echt een plekje kunnen zijn om eens iets langer te vertoeven.

Al ontbreekt het me ook aan watervoorraad om hier langer dan tot morgenmiddag te blijven.

Dat is hier trouwens wel al een beetje een probleem gebleken.

Water genoeg, maar drinkbaar water: Weinig.

‘kHeb wel zuiveringstabletten mee, maar dat is toch echt voor in geval van nood hoor.

En alle kleine beekjes en riviertjes..

Tja, je weet niet wat daar allemaal in geloosd wordt he.

Nog maar één keer ben ‘k een klein riviertje tegengekomen waar we voldoende zeker van waren om van te drinken.

Dat was ergens in een natuurgebied met geen huis in de omtrek te bespeuren en geen menselijke activiteit te zien of te horen.

Voor de rest lijkt het me toch wat gevaarlijk om het risico te lopen om weet ‘k veel wat op te lopen.

‘kHeb hier wel 0,0 verbinding.

Dat maakt ons langs een kant onrustig.

In de 2e plaats voor “mezelf”, omdat we zelf toch ook nog niet volledig losgekoppeld geraken van de ‘veiligheid’ van ‘in verbinding’ -ook al is het een valse verbinding- te staan met ‘de buitenwereld’.

Maar in de 1e plaats voor de jongens.

Ok, m’n schuldgevoel naar hun toe speelt absoluut een rol.

Ook al is dat een (grotendeels) onterecht schuldgevoel.

Een schuldgevoel dat ver voorbij enig verantwoordelijkheidsgevoel gaat.

‘kDenk trouwens, dat we nu meer verantwoordelijkheid nemen (proberen) -voor hun én voor onszelf- dan dat we hiervoor ooit genomen hebben.

Hiervoor is bijna uitsluitend gedaan wat verwacht en geëist werd.

Zelfs al voelde dat voor ons zeer verkeerd aan.

Zelfs al schaadde dat ons.

Maar nu, zelfs al zijn we fysiek niet aanwezig nu, willen we er wel geestelijk proberen zijn voor hun.

‘kHeb hun wel gezegd dat dit, geen verbinding hebben en onbereikbaar zijn, wel eens kon gebeuren, maar we voelen er onszelf toch geen 100% bij nu.