VR17022023

18:23u

Reims was ‘belange’ niet wat we er van verwacht hadden en waarop ergens toch ook wat gehoopt was.

Na Bazancourt was het een lange en saaie, eentonige weg door kilometers en kilometers open veld.

Akkers, akkers en nog eens akkers, zover het oog reiken kon.

Voor Reims zelf, nergens een plekje waar ‘k een beetje beschut dat tentje kon zetten.

En draait of keert, ergens leeft er nog steeds een gigantische angst.. om dat tentje zomaar ergens neer te poten.

De angst, om weer afgestraft te worden, ook al doen we niets verkeerd, is GIGANTISCH!!

’t Zou dan trouwens niet de eerst keer zijn dan dat we, onder dreiging van getrokken vuurwapens hardhandig uit de slaap getrokken worden.. en als regelrechte criminelen opgepakt, geboeid, dan uitgekleed en verhoord worden.. geslagen.. enkel en alleen maar..omdat we in ‘die wereld is van iedereen’ gewoon wat proberen te slapen.

Bétheny, aangrenzend aan Reims als Borgerhout aan Antwerpen, bood slechts een verdoken plaatsje in een spie’tje grasveld tussen een treinspoor en een drukke gewestweg.

Die gewestweg, ook al konden we hem niet zien, was ons al minstens vanop 10km van Bétheny over die akkers duidelijk geworden; en even duidelijk zou de nachtrust die volgde daaronder verstoord worden.

…

Een twijfelachtige nachtrust later ging ‘k door naar Reims.

Die kathedraal:

Ja, mooi. Overweldigend Gotiek. Overheersende ‘grand luxe’.

Exact wat toen ook de bedoeling was: Pronken! en Domineren!

Maar geen priester of pater.. niets te vinden.. van enige menselijkheid of warmte.

‘k ben doorgegaan en blijven gaan.. tot ‘k uit de drukte was.

Cormontreuil voorbij; Trois-Puits; Montbré; Rilly-la-Montagne…

Ook al was ‘k vanaf dat ‘k Cormontreuil voorbij was uit de échte stadsdrukte en al tussen de wijnranken..

Toch kon ‘k niet stoppen en wou ‘k nog verder weg..

Want die snelweg die langs Reims loopt boorde nog steeds in m’n hoofd.

30 kilometer.. 35.. 40…

‘k Bleef maar gaan.. en gaan.. en gaan.. in ..een afgesloten ..bestaan..

Moe van de vele kilometers van vandaag en het stijle ‘klimmetje’ vanaf Rilly-la-Montagne zegt m’n lichaam plots dat het genoeg is geweest voor vandaag.

In de verte-verte hoor ‘k nog verkeer, maar het is ver genoeg weg om me vannacht niet uit de slaap te halen, denk ‘k.

‘k Begin toch echt te voelen dat ‘k eens een echt dagje rust ga kunnen gebruiken.

Dat lichaam wilt niet meer mee zoals ‘k wil.

‘k Vind dat lastig want ‘k heb dat vroeger nooit gekend.

Zo een rustdagje met een warme douche en de mogelijkheid om eens wat kleren deftig te wassen.

Dat zou zeer welkom zijn… maar anders.. tja, dan is het ook maar zo.

‘k Geef geen 70 of 80 euro uit.. gewoon voor eens te slapen.

Ja, daarin ben ‘k blijkbaar wel ne serieuze koppigaard.. los, van dat ‘k mezelf amper iets kan ‘gunnen’..

En dat is niet uit gierigheid.. toch niet per se..

Eerder, dat ‘k het haat, ergens, dat mensen altijd het onderste uit de kan willen scheren..

Hebben, hebben, hebben.. ik, ik, ik.. dát, zijn voor ons ..mensen.