1v8_k_vdk07:49u
‘k Ervaar het nog steeds als zeer moeilijk om tot rust te komen.
Dat blijkt ook uit de dromen die zich maar steeds herhalen.
Dromen over vader die me maar steeds blijft afbreken:
Dat ‘k een onnozelaar ben; een nietsnut; een dommerik; een komediant..
Hoe dikwijls, van kind af aan, heeft die me dat niet verweten..
En het herhaalt zich elke nacht in m’n dromen.
Waarom?
Hunkert “ik” nog steeds naar goedkeuring?
Naar waarde.. bestaansrecht..
Hoop ‘k nog steeds op respect, warmte, ..liefde.. die ‘k nooit zal krijgen?
..
Het neemt steeds de vorm aan van zijn persoon in die dromen, maar ‘k denk dat het dieper gaat dan hij alleen.
Komediant..
Al van kindsbeen af krijg ‘k dat naar m’n hoofd gesmeten..
“thuis”, op school.. overal..
En dan ook dromen over die Bremlaan.
Alsof dat nog steeds ergens als een zwaard van Damocles boven m’n hoofd hangt ook.
Dat als er ooit wordt weergekeerd dat we daarvoor weer afgestraft gaan worden.
Weeral afgestraft gaan worden.. omdat we voor onszelf proberen op te komen.. in een levensbedreigende situatie.
Zoals zo dikwijls al gebeurd is.
Komediant..
Zeiden die gemeentelijke ‘sociale’ instellingen ook..
Maar zie, zelfs nu nog, drie-vier weken verder, voelen we ons nog steeds zwaar overprikkeld en overbelast door die vier maand daar.
Nog steeds zitten we daardoor in immense onrust en chaos..
Nog steeds verkeren we daardoor zwaar in overleven..
En hoe is niet geroepen om hulp?
Hoe is niet geschreeuwd.. en zelfs gesmeekt..
Komediant.. zeiden ze.
Dromen ook.. over onze Wouter.
Hoe verschrikkelijk pijnlijk eenzaam hij gegaan is.
Niemand die hem hoorde.
Niemand die naar hem luisterde.
En hoe ze hem portretteerden..
Het was niet onze Wouter die daar dood lag in dat zwart gekleed hemdje.
Het was de karikatuur die anderen graag van hem wilden maken.
..
‘k Zie hem voor me, in die rode ‘hoodie’..
Nonkel B-Max..
Verdomme man, ‘k mis je!
En ‘k voel me zó ontzettend -ja het ontzet ons volledig- schuldig dat ‘k er niet méér voor je ben geweest.
Dat ‘k niet méér voor je heb gedaan.
En dat ‘k, uit eigen trauma, tijdens die zogeheten familiebijeenkomsten, de hunkering naar goedkeuring en aansluiting bij die anderen de bovenhand liet nemen en jou daarbij, net zoals zij, de rug toekeerde.
Niet beseffend toen dat ‘k daarmee niet alleen jou maar vooral ook ‘mezelf’ daarmee de rug weer toekeerde.
Om dan ergens in een soort niemandsland terecht te komen, tussen hun en jou, om weer nergens geen aansluiting te vinden.
Terwijl ‘k juist enkel bij jou -en dus ‘mezelf’- die aansluiting hád kunnen vinden.
Maar ‘k zag het toen nog niet.
En ‘k voel me ook nog steeds opgejaagd.
Opgejaagd door “mezelf”.
Ook al ben ‘k moe en ook al heb pijn en heb ‘k nood aan rust..
Toch pak ‘k elke morgen alles weer in en stap ‘k verder.
Nog steeds alsof ‘k wil én moet gaan lopen van “mezelf”.
Alsof er ergens onderweg, op een nog ongedefinieerde plaats of moment, dat opgejaagde abrupt tot stilstand zal worden gebracht, zal stoppen.
Alsof ‘k ergens op een moment een onzichtbare grens zal over gaan waar “ik” dan verder zal kunnen gaan en dat opgejaagde niet door kan.
Maar zo is het niet natuurlijk.
Zo werkt het niet.
Dat opgejaagde zit in m’n hoofd.
En als ‘k dat zelf niet “los” ga laten, ga ‘k dat altijd en voor de rest van m’n dagen overal mee heen slepen.
Maar dat “lossen” is niet makkelijk.
Dat zit zo diep verankert in m’n zijn.. door ‘opvoeding’, cultuur.. etc. ..
Geïmpregneerde angst- en schuldgevoelens..
Dat dat wel een onafscheidelijk ‘deel’ van “mezelf” lijkt.
Maar dat is niet.
“ik” voelt dat dat niet zo is!
Maar hoe krijgen we dat uit ons systeem?
En ‘k paf gelijk een ketter.
Uit onrust en onzekerheid en angst en .. weet ‘k veel wat nog allemaal..
Voor de autonomie die we proberen te nemen over ons eigen leven.
Autonomie die ons altijd ontnomen is.
En ons nu, nu we die zelf proberen te nemen, onnoemelijk veel chaos, angst en onrust bezorgd.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
