1v8_k_vdk17:42u
‘k Weet niet, maar het verlies van onze Wouter lijkt me steeds maar meer door te dringen.
‘k “voel” mij, denk ‘k, zonder hem, nóg geïsoleerder en nóg eenzamer dan daarvoor.
Dat die nooit meer kan lachen, dat hij nooit meer gaat bellen, dat hij er niet meer ís..
‘k Weet niet, maar het “voelt” ergens alsof ‘k een stuk van mezelf verloren ben.
En dat dat hoe langer hoe meer doordringt. Écht doordringt. Tot in ons.
Er is in die twee maand nog geen dag voorbij gegaan dat er niet aan hem gedacht is en verdriet en schuld gevoeld wordt voor de eenzaamheid waarin hij zoveel jaren verkeerd heeft.
‘k Weet het:
Onze eigen onbewuste noden en behoeften door al die trauma’s
en zijn onbewuste noden en behoeften door al zijn trauma’s
én de manier waarop wij van kindsbeen af gemanipuleerd tegenover elkaar gezet zijn
elkaar leren wantrouwen hebben..
zorgde er voor dat we elk een heel andere weg gingen.. om om te proberen gaan met al die pijn..
Om te overleven..
En dat we later nog steeds zeer moeilijk op elkaar konden vertrouwen.
Maar net de laatste vijf a zes jaren..
Net op’t moment dat we dichter naar elkaar aan het groeien waren en op elkaar begonnen te rekenen en te vertrouwen..
Net op ’t moment dat we op elkaar begonnen te steunen en elkaar op een paar vlakken begonnen te helen..
…
Het verlies van onze Wouter doet ons echt verschrikkelijk veel pijn.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
My Big Hero
