1v8_k_vdk07:11u
Verdomde barkoude pokkenacht seg!
Koud en vochtig.
De combinatie waar dat lijf het meeste last van heeft.
Eerst geraakte ‘k niet in slaap en daarna was ‘k elk uur wakker van de pijn.
Waardoor ‘k nu niet echt in gang geraak ook niet.
De tent is weer volledig nat, m’n sokken zijn nat en koud en het zal nog een dik uur en half duren voor de zon voldoende warmte geeft om alles weer een beetje te drogen.
Als de voorspellingen van die zon kloppen natuurlijk.
M’n voornemens om voor de middag in Montmort-Lucy te zijn zal ‘k moeten opbergen vrees ‘k.
Of, wonder boven wonder, ‘k zou verdomd goede stapbenen moeten hebben vandaag.
Allé, die benen zijn meestal het probleem niet maar die rug.
Na een uurtje ongeveer begin ‘k last te krijgen aan die rug zo tussen de schouderbladen.
Daarna moet ‘k elk half uur of zo wel een kwartier a twintig minuten pauzeren om die rug wat te ontlasten.
‘k Weet niet of dat nu gewoon door die rugzak is -die ‘k ook niet echt juist afgesteld krijg omdat ‘k die heupriemen niet verder aangetrokken krijg- of dat het eerder nog steeds die verzwakte tussenribspiertjes ten gevolge van die schouderoperaties zijn.
Allé, dat heb ‘k me toch eens laten wijsmaken door die revalidatiespecialiste.
En dat die niet meer echt bij getraind raken omdat die grotere, overkoepelende spieren dat proberen opvangen.
En ja, het is net wel weer exact die plek, die me altijd opspeelt als dat lichaam moe is, en die zij toen ook zei en zag op die scans.. die mij ook telkens het gevoel geeft alsof er een rekker fors afknapt en waardoor dat ‘k dan dikwijls zelf een week niet pijnloos meer kan inademen.
—
Nachtjes als deze zijn wel ferm demotiverend hoor.
En die fucking pijn ook.
Wat ‘k daarnaast ook als zeer demotiverend vind is dat ‘k maar stap en stap en stap..
Zonder ook maar enige ‘verandering’ in m’n algemene toestand te ondervinden.
Die gigantische onrust blijft.
Die verschrikkelijk immense chaos blijft.
Die overprikkeling zakt maar niet.
Waardoor alles eigenlijk gewoon maar langs ons voorbij blijft gaan.
“ik” ben er niet.
“ik” geniet niet.
De dorpjes zijn de dorpjes, de natuur de natuur..
Maar ‘k ben er niet.
‘k Ben er niet bij.
Alles blijft maar stappen en stappen en stappen.. en ’s avonds een functionerend routinematig tentje opzetten om ’s morgens weer in te pakken en in leegte verder te stappen.
Dat begint me op dit moment te vervelen en te ambeteren.
En die algemene toestand, van dat dissociëren dus, houdt ook nog steeds een nutteloze, zinloze hopeloosheid in.
Een existentieel zinloze hopeloosheid die me ook nog steeds zwaar doet twijfelen.
Ook aan m’n.. hoe zeggen we dat best?.. “houdbaarheid“
Hoe lang kan ‘k nog blijven teren op: “Morgen”!?
Hoe lang kan ‘k mezelf nog blijven overtuigen dat het ‘morgen misschien beter zal zijn’?
Hoe lang ook, kan ‘k de kinderen daarvan nog blijven overtuigen.. dat ‘k nog hoop op een “morgen”.. ?
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
