1v8_k_vdkMisschien zou ‘k kunnen zeggen: “‘k kom terug, huur me iets en doe ‘k weet niet welke job..”
Dan ben ‘k terug bij jullie..
Maar dan doe ‘k exact hetzelfde als wat ‘k al m’n hele bestaan doe..
Dan zijn we fysiek wel aanwezig en doen we weer exact wat anderen van ons verlangen.. maar dan ben “ik” er niet.. weet ‘k ook nog steeds niet wie “ik” is of wat “ik” wilt..
Dan ben ‘k nog steeds die lege huls.. die enkel functioneert.. in functie van.. anderen..
In dissociatie.. constant in dissociatie..
En dat, willen we niet meer..
Het doet ergens verschrikkelijk pijn ook dat ‘k dat nu écht diep besef..
Maar ‘k heb geen idee hoe ‘k daaruit moet geraken.
‘k Heb geen idee hoe ‘k dat moet ‘oplossen’.. behalve dan in een oplossing.. die eigenlijk geen oplossing is..
Dat is een gigantisch, steeds veranderend labyrint.. waar “ik” verloren in gelopen is..
In weggevlucht is.. uit levensbehoud.. uit noodzaak.. maar de weg ’terug’ niet meer in vind..
Omdat ‘k -m’n brein- adaptief en zelfregulerend- steeds veranderend in tijd, ruimte en dimensie.. m’n eigen labyrint steeds verander.. om mezelf te beschermen.. door mezelf onbedoeld ‘gevangen’ te houden.. te willen houden.. te moeten houden..
Tja.. leg dat maar eens uit natuurlijk he..
Nog maar één keer in de voorbije zes jaar begon iemand een klein beetje te vatten wat we aan het vertellen waren.. en die heeft ons -onbedoeld waarschijnlijk maar desalniettemin zeer reëel en pijnlijk- opnieuw en zeer zwaar getraumatiseerd.
En uit de brokstukken van dié verpulvering, zijn we nog steeds niet uit.. en dat was vier jaar geleden.. en sindsdien is op dié chaos en paniek.. enkel méér beschadiging gekomen.. enkel meer onrust daardoor.. meer chaos.. meer paniek..
Stigma’s, verwijten, onbegrip, beschuldigingen.. aannames, oordelen, veroordelingen..
Niet in het minst van die zogenaamde “familie”.. en van die hulpverleners hé!
En dan zwijg ‘k nog over de rest.
—
Het maakt ons verdrietig jongens, dat we er nu niet zijn voor jullie.
Maar wat hebben jullie écht aan ons, als we er niet echt zijn.
Mentaal, niet aanwezig kúnnen zijn.. omdat we afgesloten in dissociatie blijven zitten..
In ons eigen adaptief en zelfregulerend labyrint..
Ja, we zouden elkaar kunnen aanraken.. knuffelen.. das waar..
Jullie zouden (iets) tastbaar kunnen knuffelen.
Iets aanraken.
En ‘k mis dat ook hé!
Maar als ‘k heel eerlijk ben.. en ‘k graaf.. dan moet ‘k zeer pijnlijk voor mezelf toegeven dat het gemis dat ‘k opmerk.. wat in een vertaling als een gevoel van verdriet ervaren wordt.. een gevoel van verdriet voor jullie is.
Een projectie van wat ‘k denk dat jullie moeten voelen omdat “ik” er niet echt is..
Dat ‘k dat dus jammer en spijtig vind voor júllie..
Omdat ‘k jullie niet wil pijn doen..
En dat ‘k me dus eigenlijk schaam en schuldig voel..
Omdat ‘k wéét, dat ‘k er niet écht ben..
Omdat ‘k constant in die dissociatie verkeer..
En er dus wel een lichaam aanwezig is.. maar niet “ik”..
En dat ‘k dat weet.. en besef.. maar machteloos tegenover sta.. zonder hulp..
Dat maakt ons enorm verdrietig.. voor jullie.. in jullie plaats..
Omdat we ons daar schuldig voor voelen en ons voor schamen.. dat wij er niet echt zijn..
Enkel maar ..een lichaam..
—
“ik” moet “ik” kunnen zijn en jullie voelen!
Dat is het doel! Dat is het PAD!
“ik” moet weten, achterhalen, ontdekken wie “ik” is en dat voelen (míjn emoties) kunnen laten doordringen.
“ik” moet uit die dissociatie geraken.. uit dat labyrint.. uit ‘mezelf‘..
Uit die fucked up geconditioneerde schema’s ook .. die traumasporen.. die mechanismen.. die me “leven” .. waardoor “ik” niet leeft.. maar overleeft.. in een diep en donker niets..
Nu gebeurd alles nog altijd ‘buiten’ “mij”, weg van “mij”.
Alsof “ik” ergens op de bodem van een onmetelijk diep meer lig onder een metersdikke ijsplaat.
Alles gebeurd daarbuiten, bovenop die ijsplaat, en dringt niet door tot die echte “ik”, snappen jullie?
Met die ijsplaat bedoek ‘k:
In m’n hoofd zit er door alles wat er is gebeurd met ons een soort mentale blokkade of barrière die ‘mij’ (m’n echte “ik”) beschermt/afschermt van álles!
Zowel van de zaken uit de omgeving als van alles in dat ‘zelf’.
Mijn gevoelens, mijn noden, mijn verlangens.. zelfs mijn identiteit(en) en elk ”ik’-gevoel” wordt geblokkeerd.
Dat was nodig (zéér nodig) als ‘het’k klein was.. om te overleven.. om nog te kunnen overleven..
Maar m’n brein snapt niet dat dat nu niet meer nodig is.
Zelfs al weet ‘k, zelfs al besef ‘k ..ergens.. dat ‘k zéér capabel ben.. extreem capabel ben zelfs.. en dat ‘k geen kind meer ben.. ergens..
m’n brein voelt dat niet.. bevat dat niet.. gelooft “mij” niet.. ergo beseft niet dat dat niet meer nodig is.
“ik” heeft dat ook zo lang gedaan (zonder toen te beseffen he) dat ‘k niet weet hoe ‘k daarvan moet ‘weerkeren’ of uit moet geraken.. of dat moet stoppen..
“ik” weet niet hoe ‘k die ijsplaat moet doen smelten.
Met dat stappen?
Stappen naar ergens en nergens?
‘k Weet het niet.
Wat heeft het ons al opgeleverd?
Behalve dat we uit die constant overprikkelende onleefbare situatie zijn.. , niets!
Het lijkt vandaag weer allemaal zo zinloos, hopeloos en nutteloos.
Al zal het dat ergens niet zijn hé.. denk ‘k.
Want, zoals ‘k al eerder schreef.. het ‘gevoel’ van jullie missen dringt wel steeds dieper door..
Dat ‘k eigenlijk maar bitter weinig nodig heb.. eigenlijk zelfs net met heel weinig ..”gelukkig” ben.. dringt ook steeds meer door..
En dat datgene waar ‘k als diep hoogsensitieve entiteit het meest last van ondervind.. begint ook steeds duidelijker te worden.. en dus door te sijpelen..
Trouwens, er zijn nog wel een paar dingetjes, ondervind ‘k, die steeds ‘duidelijker’ worden..
Misschien staar ‘k me dus wel te veel blind op het feit dat die metersdikke ijsplaat nog steeds aanwezig is.. en ga ‘k te veel voorbij aan ‘de druppeltjes’ ..bovenop die ijsplaat..
—
Vandaag had ‘k dus een zware, moeizame, lastige dag die me zinloos, hopeloos en nutteloos..
Leek..
Maar nu ‘k herlees wat er jullie geschreven is.. lijkt alles me.. ondanks die nog steeds aanwezige ‘ijsplaat’..
Ineens toch iets minder.. hopeloos?
Misschien.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
