1v8_k_vdkDag jongens,
Terwijl ‘k nog op de trein zat richting Toulouse heb ‘k me voor 2 dagen een hostel geboekt.
Een hostel is eigenlijk niet meer dan een ‘goedkope’ slaapzaal.
Een soort hotel, maar dan niet met aparte kamers en één of een aantal gezamenlijke ruimten -zoals een zithoek en een keuken bvb (want voor je eten zorg je zelf).
‘k Moest de batterijen even opladen en wou ook even de tijd kunnen nemen om na te proberen denken over wat we nu gaan doen.
Dat ‘nadenken’.. ‘k bedoel echt nadenken.. als in die “wat wilT “ik” niét meer” -zoals we trachtte te verwoorden in die brief aan die psychologe dat te lezen is in die teksten van ‘Zien’.. dát nadenken wordt voorlopig nog steeds overschaduwd en volledig op de ‘achtergrond’ verdrongen door het overleven waarin we verkeren.
Waarin dat overleven elk ander nadenken lijkt uit te schakelen.
Een beetje zoals je lichaam zou doen bij onderkoeling.
Als een soort uitschakelen van bloedtoevoer naar je ledematen om je vitale delen zo lang mogelijk te beschermen.
Overleven. Proberen. Dat is al wat we op dit moment nog kunnen doen.
Morgen halen jongens.. morgen halen.. dan is alles nog mogelijk.. overleven.. praat ‘k ‘mezelf’ aan..
Misschien, zo veronderstel ‘k, was er wat meer een focus nodig.
Een soort ‘doel’ zonder een echt ‘einddoel’.
Waarmee eigenlijk meer zoiets als een richting ipv een bestemming wordt bedoeld.
Een bestemming, denk ‘k, is op zich (nog steeds) niet belangrijk.
Eigenlijk, trouwens, denk ‘k dat een bestemming eerder een soort geïnternaliseerde druk is die ‘k “mezelf” opleg.
“Je MOET ‘huisje-boompje-tuintje’, weet je wel?”
Bestemmingen nastreven.. bestemmingen hébben.. dingen nastreven en dingen hebben.. die je dan zouden moeten definiëren.. die je dan.. aanzien.. en/of waarde.. zouden moeten opleveren.. ‘aanvaarding’.. “mens” maken..
‘’Compostela gehaald.. wauw.. je hebt iets bereikt.. en daarom heb je waarde..’’
Bull-shit! Die ‘waarde’ moet vanuit onszelf komen.. niet voor of vanuit een ander.. niet voor of vanuit wat een ander denkt of voelt of vindt..
Daarom, denk ‘k, dat we Compostela als ‘doel’ zo afweren..
Omdat we het niet voor óns zouden doen.. maar omwille van de ‘waarde’ die we denken dat een ander ons daarbij zou (kunnen) geven..
Waardoor we het weer niet voor onszélf zouden doen.
En niet dat ‘k voor onszelf nooit geen bestemming wil hé, integendeel zelfs.
Maar ‘k wil geen opgelegde bestemming meer.
Geen ‘bestemming van een ander’ die óns compleet ongelukkig maakt maar die we dik 40 jaar nagestreefd hebben om ‘een ander’ gelukkig te maken.. en uit angst voor ‘die ander’.. en uit een soort infantiele hunkering.. naar respect, erkenning.. en ‘liefde’ van ‘die ander’..
Neen.
We willen een bestemming voor onszelf.
Een bestemming die ons rust geeft.
Een bestemming, voor de tijd die ons nog rest, die we samen met jullie kunnen en willen invullen.. en die ons zielsgelukkig maakt.
‘k Heb het hier dus ook niet over een soort ‘Shangri-La’ hé..
Niet over een soort ‘meaning of life’-bestemming.
Daarin, zo weet ‘k, zit iedereen vanbinnen wel ongeveer op dezelfde lijn -ook al vullen ze het zelf wat anders in.
Daarin, al heel ons bestaan lang, hebben we geen illusies.
Prof. Brian Cox verwoordt daarin ons denken wel mooi: “Wij zijn opgebouwd uit sterrenstof en door een stom, gelukkig toeval kunnen wij, mensen, in de minuscule tijdsspanne waarin wij bestaan in de oneindigheid van het heelal, voelen en denken, vooraleer alle bestaan weer eindigt. Wat meer wil je nog?”
Niks, zou ‘k zeggen.
Behalve dan, dat in die korte tijdsspanne, in de tijd die ons nog rest, m’n denken en m’n voelen (terug) van “mij” moet worden!
Die schema’s (die oude, onaangepaste schema’s zoals ze in de schematherapie worden genoemd) waar heel m’n hoofd en heel m’n lijf vol mee zitten door al die traumatische omgevingsfactoren, die al m’n denken en voelen bepalen, die me daardoor roven van alle keuzevrijheid, die me roven van m’n leven..en me enkel ‘in functie van..’ doen overleven.. in diepe en constante dissociatie.. in die loskoppeling van heel onszelf van ál onszelf.. geestelijk en lichamelijk.. uit pijn, verdriet en angst.. uit overlevingsmechanismen..
Dié geconditioneerde mechanismen, dié schema’s moet en zal ‘k doorbreken.. zodat m’n denken en m’n voelen eindelijk vrij zal zal.. ontketend.. en van “MIJ”!
Maar voorlopig zwalp ‘k dus nog.
Geconditioneerd en gedreven door die mechanismen die niet van ‘mij’ zijn.
Op automatische piloot.. in overlevingsmodus..
Waardoor dus dat zomaar stappen om te stappen, wat ‘k nu aan’t doen ben -vooral omdat de onrust en de chaos nog steeds zo groot zijn- zonder te weten hoe, wat, waar, waarom.. en zonder jullie aan m’n zijde.. zonder dat ‘k er voor jullie kan zijn.. me enorm demotiveert.
Het stappen om te stappen voelt nutteloos.. zinloos.. waardeloos..
Vooral, denk ‘k, omdat het nog steeds alleen maar een vluchten is.
Niet alleen uit die fucked up overprikkelende situatie van die Bremlaan maar ook (en misschien vooral) nog steeds een ‘vluchten van mezelf’.
Omdat dat ‘mezelf’, nog steeds, bedreigend ‘aanvoelt’.. in die geconstitutioneerde denk en voel wereld van mensen..
Maar ja, wat wil je na 45 jaar onderdrukking en versmachting van dat “zelf”?
Extern én intern hé.
Misschien moet ‘k maar eens proberen met compassie te hebben.
Misschien moet ‘k maar eens proberen met het begrip dat we wel voor een ander hebben -zelfs al hebben die ons fucked up pijn gedaan en doen die dat nog- aan onszelf te proberen geven.
Ach ja..
Een richting dus.. een focus..
Wat zou een richting of een focus kunnen zijn?
Verdomme toch, ‘k zwalp in een kakofonie van noden en verlangen.. die van ambivalentie doortrokken zijn.. en waarvan ‘k amper of niet weet of ze wel van “mij” zijn..
Wat moet ‘k toch doen?
Hoe kan ‘k ons helpen!?
Morgen halen jongens.. dat is m’n focus.. morgen nog proberen halen..
Dan is alles nog mogelijk…
