1v8_k_vdk06:14u
Het was een barkoude nacht; en terug in m’n tentje heb ‘k dat gevoeld.
Toch voel ‘k me enigszins rustiger en misschien zelfs enigszins.. gelukkiger.. om weer op PAD te zijn.
Al is dat ‘gelukkiger’ zeer relatief en contextueel.
Die twee dagen in dat herbergje in Toulouse waren niet geheel onaangenaam -vooral omwille van het comfort van eens een douche te kunnen nemen.
Maar de behoefte om ‘alleen’ te zijn, weg van mensen en hun drukte, is toch nog steeds veel groter dan eender welk comfort.
“Gewoon” ook, omdat ‘k merk –‘k merk het nu constant– maar steeds óf pas achteraf óf tijdens maar zonder dat ‘k me ertegen kan verzetten– hoe fucked up ‘k wegschuif in interactie met mensen.
Zonder dat ‘k daar enige controle over heb.
Dat: “zelfs m’n eigen natuurlijke behoeften ophouden en negeren” -zoals ‘k al eerder in m’n dagboek schreef- om toch maar niet tot last te zijn, is maar het tipje van het tipje van de ijsberg, zo merk ‘k nu.
In interactie met mensen ‘voel’ ‘k nu hoe al dat “mezelf”, alle controle over dat ‘mezelf’ verliest; en wegschuift in dat ‘dissociatief-in-functie-van- functioneren’.. waarbij “ik” dus alle controle over dat ‘mezelf’ verliesT.
M’n gedachten zijn niet meer van “mij”; m’n voelen is niet meer van “mij”… (of beter gezegd: Nóg minder!)… en in een soort spiegelende projectie pas ‘k dat ‘mezelf’ volledig aan, aan de noden en verlangens van diegenen waar we in interactie mee zijn.
Misschien moet ‘k zeggen: “Aan dat wat we ‘denken’, veronderstellen, wat de noden en verlangens van die ander dan zijn.”
Maar ‘k heb de indruk dat het veel, veel dieper gaat dan dat.
Alsof ‘k er ergens een ‘8ste’ zintuig voor heb.. dat ver voorbij enkel een ‘veronderstellen’ gaat.. om op te pikken wat een ander nodig heeft..
Zélfs, als die zich daar niet zelf bewust van zijn.
En ook de omgeving speelt daarbij een rol, zo merk ‘k.
Het is echt ‘creepy-spooky’ accuraat.
Alsof ‘k, ergens, mensen ‘absorbeer’… en dan.. compleet buiten m’n eigen controle om.. enkel nog kan spiegelen wat die nodig hebben.
Van mens tot mens verschillend en aangevuld met die ‘omgevingsnoden’..
(plaats, cultuur, geschiedenis, normen, gebruiken.. taal.. waarbij ‘k intonatie, gespreksritme, omgangsvormen.. kleur, geur.. alles wat enigszins kan bijdragen tot aanpassing aan.. tot camouflage.. tot een soort ‘oplossen van het mezelf’ in die respectievelijke omgeving en de nood en het verlangen van die mens in die omgeving waar op dat ogenblik interactie met wordt gemaakt.. in me opzuig.. deel van me maak.. om dan spiegelend.. terug af te kunnen geven.. te projecteren..)
Zelfs mensen hun onbewuste noden en verlangens dus, ‘lijk‘ ‘k ergens op te vangen… en vul die.. (veelal) ten koste van al “mezelf”.. spiegelend in.
Het lijkt science-fiction; of alsof ‘k hier beweer ‘helderziend’ of zoiets te zijn..
Maar dat bedoel ‘k niet.. dat beweer ‘k ook absoluut niet.
‘k Probeer “gewoon” maar te duiden wat ‘k opmerk bij “mezelf”.. en waarvan ‘k merk dat het verschrikkelijk, schrikbarend accuraat is.
‘k Merk ook wel, dat als we toch eens ergens ‘fout’ zijn.. ergens een verkeerde inschatting gemaakt hebben .. of denken van een verkeerde inschatting gemaakt te hebben.. (of ‘k denk -‘k ben er vrijwel zeker van- dat we soms zelfs té accuraat zijn met wat we van onbewuste noden en verlangens van een ander opvangen.. en als we dat dan projecteren, dat die zich dan uitermate bedreigd voelen.. ‘naakt’ en ‘betrapt’.. en dan, zich aangevallen voelend, zeer defensief in de aanval gaan)
Of, als er toch ergens eens “eigen” noden of verlangens op de ‘voorgrond’ treden..
Als ‘k die intrusies, die delen, eens niet volledig onder controle heb..
Dat er zich dan ook ergens instant paniek -écht diepe paniek- meester van ons maakt..
En dan, zo merk ‘k, voelen “wij” ons ergens ‘naakt’ en ‘betrapt’..
‘Betrapt’ in onze ‘leegte’.. of zoiets.. in onze ‘leegte’ die eigenlijk totaal geen ‘leegte’ is.. en daardoor des te bedreigender is.. of aanvoelt.. des te meer voor ‘onszelf’ omwille van onze ervaringen.. dat “wij”, met al ons denken en al ons voelen.. te veel zijn.. een last.. een bedreiging voor anderen..
Dus ben ‘k ergens ‘blij’.. ‘gelukkiger’.. om nu weer ‘alleen’ op PAD te zijn..
Omdat het ons zoveel pijn doet.. in beide richtingen.
Er is ‘besloten’ om voorlopig die Via Tolosana te volgen.
Besloten, tussen haakjes, omdat het eigenlijk, wederom, niks meer is dan het meest voor de hand liggende. Omdat ‘k niet kan nadenken. Omdat ‘k nog steeds overbelast en vastlopend in die schema’s, in die traumasporen, niet voor onszelf kan zorgen.. niet voor onszelf kan denken..
‘k Ga maar, ‘k wandel maar.. ‘gewoon’ om ‘alleen’ te zijn.. weg uit die pijnlijke interactie met mensen waar we geen controle over hebben en alleen maar dieper in dissociatie in wegschuiven.. en over die bewegwijzerde routes moeten we dan niet nadenken.
Die moeten we ‘gewoon’ maar volgen.
Of ‘k ooit die schema’s ga kunnen doorbreken weet ‘k niet, maar ‘k “hoop” ergens wel dat deze tijd ‘alleen’ ons dichter bij ‘onszelf’ zal brengen.
Zodat we nadien, ook in die nabijheid van mensen, die schema’s beter en sneller zullen herkennen..
Zodat we dan dichter bij onszelf zullen kunnen blijven.. hopelijk..
Omdat die eerste 75 á 100km van Toulouse richting Montpellier veel dorpjes en weer veelal padjes parallel aan drukke wegen aandeed, werd er gisteren beslist om na het verlaten van die herberg de trein richting Castres te nemen.
‘k Weet het.. dat zwalpen is VERSCHRIKKELIJK!
Vanaf daar, zo blijkt op de kaart, loopt er een lang stuk door het nationaal park van de Haut-Provence.
Ook al ga ‘k niet naar Compostela dan -of enig ander bedevaartsoort- ergens, voel ‘k me nog steeds een soort pelgrim.
Maar m’n pelgrimstocht dan, is het wandelen op zich.. het ‘alleen’ zijn.. weg van mensen en al hun drukte..
Het “mezelf” proberen (her)vinden.
Het proberen (terug) rust te vinden.
Het proberen die immense crisis bedwingen..
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
