1v8_k_vdk!!TW!!
20:07u
Terwijl ‘k daarstraks aan’t stappen was viel er een immense vermoeidheid over me heen.
Meer dan de slechte nachtrusten van de laatste tijd en meer dan van de zware klimmen viel er een enorme mentale vermoeidheid over me heen.
Nog steeds verkeren we zwaar en diep in dissociatie en nog steeds bots ‘k ontiegelijk hard op ‘mezelf’.
->Waarmee ‘k die ‘oude onaangepaste schema’s’ ook bedoel; bovenop (of ingebakken in) die dissociatie.
->’k Schreef daarstraks zelfs nog in m’n PAD’je dat ‘k nog altijd niet ten volle besef hoe ernstig en complex die structurele dissociatie bij ‘me’ is én dat ‘k het zelf nog steeds voor “mezelf” allemaal probeer te ontkennen.
Maar daarstraks ‘voelde’ echt niet ok aan.
‘kVoelde echt dat ‘k hulp nodig heb want dít, dat wandelen, wat eigenlijk nog steeds niets meer is dan weer gaan vluchten, is dus ook ‘gewoon’ weer dissociatie.
Zij het alleen maar in een andere vorm.
Wat echt weer niet ok is.
Maar ‘k weet niet wat ‘k moet doen.
‘kWeet echt niet wat ‘k anders moet doen.
Wat ‘k anders zou moeten of kunnen doen.
Om te overleven..
‘kMerk op dat iedereen nog steeds in chaos, paniek, etcetera.. verkeert en dat doet me -dié doen me- van’t kastje naar de muur slaan.
Dat bewijzen die grillige bokkensprongen die ‘k maar aan het maken ben ook maar weer eens.
Dan naar hier, dan weer naar daar maar nooit echt naar ergens.
Gaan lopen ja.
Proberen vluchten van al dat ‘mezelf’ en al die situaties die niet ‘juist’ aanvoelen en die ons maar blijven triggeren en overprikkelen en overbelasten en.. hunkeren.. naar pijn.. en het einde van alle pijn..
Dissociatie.. dat houdt niet op.. dat houdt nooit op.
En ‘k merk dat vooral ook op in interactie.. met mensen.
Dan merk ‘k dat ‘k steeds doe of alles ok is en dat ‘k goed weet waar ‘k mee bezig ben terwijl het eigenlijk net omgekeerd is.
Dan neemt er elke keer weer iets ‘over’ dat doet of het vol zelfvertrouwen zit en weet waar het mee bezig is.
Maar de waarheid is dat dat niet meer is dan een reflex.
Een angstreflex (misschien) zelfs.
Om mensen toch maar niet te laten zien hoe angstig en kwetsbaar “je” bent.
Hoeveel nood aan hulp en begrip je nodig hebt.
Hoe eenzaam en alleen je ‘jezelf’ voelt en hoezeer en hoe verschrikkelijk je aan het lijden bent.
‘kWas vandaag van die laatste rustplaats eerst naar ‘Refuge Cézanne’ gewandeld.
‘kVoelde die vermoeidheid al, al weet ‘k ze op dat ogenblik enkel aan slechte nachtrust toe.
‘kProbeerde -en nam ook- voldoende rustpauzes (al triggerde dat ook enorme zelfverwijten) want die refuge was niet zo ver.
Niet ‘ver genoeg’.. om “mezelf” pijn te kunnen doen.
Onderweg kwam ‘k een waterbassin tegen waar bronwater in toekwam en via een overloop weer verder liep.
‘kNam zelfs de tijd (‘k verplichte mezelf) om m’n stinkvoeten eens te pootjebaden.
Rond 13u kwam ‘k aan aan die refuge, maar die bleek permanent gesloten.
Een andere -Refuge Boudino- op een kleine twee uur en half wandelen bleek wel nog open.
Naar daar dus.
In een haast blinde paniek.
Vraag niet waarom want ‘k weet het niet, behalve dan misschien dat er geen enkele zin meer was om weer maar eens een nacht clandestien in de struiken door te brengen.
Blootgesteld.. aan de mogelijkheid.. van mensen.. en hun wanen.. hun hallucinante deliriums van wereldheerschappij.. van dominantie en gefantaseerde rechtsgeldigheid over fauna en flora.. hemel en aarde.. sterrenstelsels en galaxies..
Maar ’t is heel wat meer dan dat maar ‘k kan er de vinger niet exact opleggen.
En ‘k merk dat er weer heel veel frustratie en kwaadheid is.. over onrecht.. en onrechtvaardigheid.. en dat dat weer als een boemerang op ‘mezelf’ gekatapulteerd wordt.
Dat ‘k dat weer -zoals altijd- als een boemerang op heel dat mezelf leg. “Mezelf” schuld en last.. en schaamte.. en haat.. -hoe verschrikkelijk haat “ik” ‘mezelf’ toch- ..opleg ..’lijkt’ het wel.
Onrechtvaardigheid.. in heel de wereld..
Onrecht.. niet alleen wat ons is en wordt aangedaan..
Onterechte… schuld en schaamte en last en ..bestaansrechtloosheid..
Als een boemerang keert zich dat tegen ons..
De kwaadheid.. die ergens gevoeld wordt.. over al dat onrecht.. over al die onrechtvaardigheid.. keert zich tegen ons.. en wij haten onszelf daarvoor..
Dat we die terechte kwaadheid opmerken.. voelen.. en ons daartegen willen verzetten..
Want wij zijn niks.
Hebben geen waarde.. geen bestaansrecht.
M’n god wat haat “ik” ‘mezelf’.
Heel de weg was stijl omhoog.
Met zelfs een paar echte klim- en klauterpartijen waar ‘k op handen en voeten ‘mezelf’ en die zware rugzak omhoog moest zien proberen te klauwen zonder uit ballans te proberen raken en naar beneden te totteren.
Al moest ‘k ook vechten tegen ‘mezelf’ om “per ongeluk” toch m’n evenwicht eens niet te ‘verliezen’.
Vechten.. tegen de “hoop” om ‘per ongeluk’ een losse steen vast te grijpen.. me te ‘mistrappen’.. zodat een val niet “mijn fout” zou zijn..
Compleet leeg.. compleet choco en pannenkoek kwam ‘k uiteindelijk -na bijna vier uur klimwerk- met trillende beentjes aan bij die refuge.
Een “mens” vergeet dan nogal snel het bloed, zweet en bijna tranen.. bij het simpele ‘geluk’ van een tafel, twee banken, een haardvuur.. en het vooruitzicht van een ‘rustigere’ nacht.
Maar de onrust bleef; gauw wat hout sprokkelen en de jongens op de hoogte brengen.
Foto’s doorsturen van de refuge en “zie eens wat een mooi uitzicht”.
En ook al ben ‘k eerlijk op hun vraag of alles wel ok is door te antwoordden dat het maar ‘half-half’ is, toch vertel ‘k hun ook niet hoe diep miserabel ongelukkig ‘k me voel.
Hoe wanhopig, machteloos en diep innerlijk, allesomvattend eenzaam..
Want ‘k wil hun ook niet ongerust maken.
En nee, dat komt niet door die refuge, want dat is echt iets voor “mij”, denk ‘k.
Die maakt me zelfs ergens ‘gelukkig’, denk ‘k.
Solitair, weg van alles en iedereen, met niks meer dan die tafel, een paar banken en een haard.
Maar het is het mentale.
Die haat tegen mezelf.
Die diepgewortelde haat tegen heel dat mezelf.
Dat niet weten hoe of wat of wie of waar.. en dat constant onophoudelijk dissociëren.
Het ‘er niet zijn’.. het ‘er niet kunnen zijn’.. het enkel in staat zijn te overleven.. zonder te leven.. zonder te zijn..
Dat maakt me misselijkmakend miserabel ongelukkig.. ergens..
Zelfs, nog steeds, in die mate dat ‘k ergens nog steeds hoop dus van ‘de controle’ eens te verliezen en dus ‘per ongeluk’ eens te vallen; of, dat als m’n hartslag op die klimmen zo de hoogte in schiet, dat ‘k soms hoop dat die tikker er eens de brui aan geeft.
Dikwijls, nog steeds, denk ‘k dat dat voor iedereen beter zou zijn.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
