ZA04032023

!!TW!!

23:00u

Voor de 2de keer: Hoe dagen kunnen keren.

Ondanks de relatieve warmte van die refuge had ‘k allesbehalve goed geslapen.

Eerst geraakten we maar niet in slaap en hoe -‘k weet het niet- ergens tijdens de al zeer onrustige nacht liep die luchtmatras ook nog eens leeg.

Dacht ‘k eerst dat er een fit in zat, zal ‘k ‘gewoon’ ergens of het ventiel slecht gesloten hebben of door het verschuiven door de onrust het ventiel losgekomen zijn.

Anfin, rond 7 uur stonden we op en was er een te grote vermoeidheid om direct weer te vertrekken.

Dus werd er even tijd genomen om alles te herpakken -met het ook achterlaten van enkele spulletjes in die refuge- en wat te lezen.

Rond 10 uur kwam er een oudere man aan aan de refuge.

We praatte even en hij vertelde dat hij wachtte op zijn familie om samen aan die refuge te bbq’n.

Een weerkerende traditie, die voor de man de laatste keer zou zijn omdat de klim naar boven hem te zwaar werd.

Hij nodigde uit om nog te blijven en deel te nemen aan de barbecue.

Een glaasje wijn, wat gegeten, was het al snel half vier.

Te laat om nog te vertrekken en voor het donker een nieuwe slaapplaats te vinden.

Dus besloten we maar om nog een nachtje in die refuge door te brengen.

Rond vier uur ging Christian (de oudere man) door, rond 17 uur Nicolas (de zoon) met zijn kinderen en vriendin.

Dachten we even van nog een rustige avond en nacht door te kunnen brengen daar, werd een kwartier later duidelijk dat die avond de refuge gedeeld zou worden met een vriendinnen kliekje van zes.

Het vroeg gaan slapen zat er dus niet meer in en rustig was de avond ook geenszins.

Maar op zich, zo dachten we, hebben we dat dan ook maar weer eens gehad.

Was het gezellig?

Ja en nee.

Die dissociatie speelt “me”, zeker in interactie, te veel parten om ‘ja’ te zeggen.

Het is zo frustrerend en pijnlijk om ‘jezelf’ dingen te horen zeggen en te zien doen ‘in functie van..’ zonder daar controle over te hebben -maar dat nu wel ‘bewuster’ te ervaren -of zoiets- dat het ‘gewoon’ te schrijnend wordt om nog eender welke interactie onder de noemer ‘gezellig’ te kunnen plaatsen.

En al was het dan ook niet echt onaangenaam -toch niet in de zin van dat er iets ‘verkeerd’ gezegd of gedaan is waardoor we ons extra bedreigd voelden- toch zou er net daarom ook zeker ‘nee’ gezegd willen worden.

Maar omdat we de schuld van dat dissociëren niet bij anderen leggen maar bij onszelf -en die vriendinnen kliek is natuurlijk ook niet verantwoordelijk voor de overlevingsmechanismen waaronder we lijden- wordt het beter bevonden om ‘ja en nee’ te gebruiken.

Al is het zeker ook zo dat we wel steeds beter beginnen te begrijpen dat we -los van die dissociatie dan- toch ook niet al te best met menselijke drukte om kunnen.

Toch zeker niet voor een hele dag.

Even een gesprek, communicatie, dialoog.. ok.

Maar het ‘ieder voor zich’ door elkaar gekakel van mensen, het over elkaar proberende overstemmende ruimte innemen en opeisen of de vermomde monologen met zichzelf die ze in interactie met anderen voeren…

Neen, dat wordt ons eigelijk heel, heel snel te veel.

Dat werkt té overbelastend.

Misschien omdat er alleen genomen wordt.. en wij daarin geen grenzen, geen zelfbescherming kennen..

Mensen.. nemen alleen.. eisen..

En wij zijn aangeleerd om enkel te geven.. zelfs voorbij al ons zelf..

Waardoor we dan letterlijk en figuurlijk enkel ‘genomen’ worden.. van al dat ‘onszelf’ weggenomen.. ‘onszelf’ ontnomen.. leeggezogen.. op.. in niets.. leegte.. een ‘excruciating‘ leegte.

En ook ja.. hoe langer dat dat duurt, hoe dieper ‘k me in die dissociatie voel wegglijden.

Hoe dieper al dat “ik” dan verdwijnt.. oplost.. in die onmetelijke leegte..

Dat absolute niets.