1v8_k_vdk!!TW!!
17:03u
F*************************************ck!
Heb vandaag een serieuze ‘patat’ gehad.
Een die ‘k die laatste twee dagen in die refuge ergens al heb voelen aankomen, concludeer ‘k uit wat er geschreven is.
Een waarvan ‘k weer niet zo gemakkelijk zal herstellen.
‘k Zou het kunnen benoemen als het groeiende besef dat dit geen oplossing is en dat er hulp nodig is.
Maar ’t is geen “groeiend” besef.
Niet iets dat langzaam ‘rijpt‘.
Toch niet in de zin of context van een bewust (ik-narratief) proces dat gestaag begint te dagen.
…
Eerder iets alsof je plots ver, ver, heel ver weg in de verte iets.. ‘ongewoons‘ opmerkt maar niet weet wat.
Je staat een beetje dwaas te gapen in de richting vanwaar het komt -een geluid of zo- en probeert je erop te focussen.
“Wat is dat? Komt dat nu dichterbij of gaat het verder weg?”
Je blijft het wel opmerken, maar het lijkt zo ver weg te blijven. Vast op zijn plaats.
Ergens ongedefinieerd in tijd en ruimte.
Waardoor je begint te twijfelen aan je eigen zintuigen.
“Klopt dat wel?”
Twijfelt aan je verstand.
“Nee dat kan niet. Dat kan toch (weer) niet waar zijn.”
Minuten verstrijken terwijl je gefocust pierend in de diepte staart.. je oor te luisteren legt..
Als dan plotsklaps, in een fractie van een seconde, iets als met de snelheid van het licht, vanuit die verte ineens bij je is en je vol ongeloof uit je sokken blaast.
Compleet overrompeld je tot niks meer in staat bent van reflex behalve je ogen en mond wijd te openen, in ongeloof, voor de impact je bliksemend uiteen doet spatten.
Alsof er vanuit het niets, een groot leeg niets, plots een impact van een geweldige drukverplaatsing van een supersonische knal je oorverdovend tegen het lijf smakt.. en jou naar adem doen happend ongenadig tegen de grond smakt.
…
En dat heeft ertoe geleid dat er voor zaterdag een treinticket Marseille-Brussel is aangekocht.
Dat sturen naar de jongens durft nog niemand.
“Zullen ze niet vinden dat we weer gefaald hebben?”
“Wat moeten ze wel niet denken van ons.”
Nog steeds stuiter ‘k rond in een flipperkast op multi-ball.. alleen hebben we nu weer maar eens niets meer.
Geen woonst, geen bezittingen anders dan hetgeen we nu meedragen.
Het is zo fucked up beangstigend (en ‘infuriating’) om dat ‘doorgesijpeld’ te krijgen.
Te lezen dat er zo pijnlijk om hulp geroepen is zonder enig positief resultaat.
Geen woonst, geen bezittingen, … geen toekomst.
Alle ja, dat laatste was er zo ook al niet.
Maar wat er nu weer gebeurd is en wat we nu aan’t doen zijn helpt ook niet.
Alle, misschien wel dat eerste.
Want anders hadden we hier niet meer geweest.
Maar dat had helemaal niet gemoeten als mensen hadden geluisterd.
En nu zitten wij er weer meer.
Met schuldgevoelens.
Voor iets waar we zelf niet kunnen aan doen.
Voor een overlevingsinstinct.
..
Als ‘k (her)lees.. lees wat er geschreven is in die dagboeken..
Het lijkt erop dat we weer iedereen hebben liggen wijsmaken hoe zelfzeker “ik” was.
Hoe autonoom, hoe sterk en wat een geweldig avontuur “ik” tegemoet ging.
Ook overal onderweg tegen alle mensen die zijn tegengekomen en die naar ons reisdoel vroegen hielden we ons ‘groot’ en ‘sterk’.
Sprak “ik” over zelfbesef, zelfredzaamheid en autonomie.
Alsof alles onder controle was.
Terwijl er eigenlijk alleen maar gehuild wou worden.. en er ergens gehoopt werd dat er ergens toch maar eens iemand die grote nood en dat diepe lijden zou zien.
De angst slaat me om de oren als ‘k erover nadenk om binnen een week terug in België te zullen staan.
Wat dan? Hoe moet het nu deze keer weer verder?
Daarvoor, hebben ze ons ook niet geholpen. Dus wat zou er nu dan anders zijn?
Maar dit, is geen oplossing!
“ik” doet mij hier compleet als een kieken zonder kop rondlopen -in dissociatie- en het enige wat ‘k nu opmerk en wil is de jongens bij me hebben.. en huilen (als niemand het ziet).
‘k Voel me nog vervreemder van “mezelf”, van eender welk “mezelf”, en eenzamer dan ooit (mss ook het gemis aan onze Wouter en de spijt die ‘k daarbij “voel”).
“ik” zou willen verdwijnen in het niets.. oplossen.. in het laatste beetje zonlicht dat nu nog door de takken schijnt.
Schijnen.
Schijn.
Wegsmelten ..
Vergaan..
Alsof “ik” nooit niet heeft bestaan.
Alsof ‘k niet denk; en daardoor ben..
Maar voor mij is “ik” niets dat ‘k ken..
Niets meer dan wat vloeit uit deze pen.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
