MA06032023

!!TW!!

Voormiddag.

Ergens tussen 07:00u en 11:00u.

Door overprikkeling en oververmoeidheid; door overbelasting in en door die Bremlaan; door geen hulp te krijgen op al die hulpkreten maar net genegeerd en zelfs uitgelachen te worden, je noden weer genegeerd en belachelijk gemaakt te zien worden, is er letterlijk en figuurlijk weer het enige overblijvende overlevingsalternatief in werking getreden om uit een onleefbare situatie te kunnen ontsnappen: Vluchten!

In totale chaos, in totale paniek, in een diep existentiële crisis, is er hals over kop gevlucht uit een mentaal levensbedreigende situatie.

Het dak boven het hoofd verlaten.

Alle ‘bezittingen’ weggegeven.

Loskoppelen, van alles en iedereen.

“Ik”, is geconditioneerd om zich emotioneel los te koppelen van alles en iedereen.

Inclusief het ‘zelf’.

Overleven.

Vechten.

Ontsnappen.

Vluchten.

Dissociatie!

Gisteren drong er door wat er weer gebeurd is.

Dit is weer zo fucked up!

Misschien (allé, misschien? Ben er vrijwel zeker van), heeft het lezen in die boeken er ook wel mee te maken dat wat er gebeurd is ‘dieper doorgedrongen’ is nu.

De frustratie, de pijn, het verdriet..

Kwaadheid, dat dit weeral is gebeurd.

Weeral is kunnen gebeuren.. weeral is moeten gebeuren.. om nog te kunnen overleven.

Dat weeral, net zoals al heel ons bestaan, elke geuite hulpkreet, elke geuite noodkreet, totaal maar dan ook totaal genegeerd wordt.

Overschreden wordt.

Grensoverschrijdend.

Ontmenselijkt.

Die kwaadheid.. een gerechtvaardigde doch ongeuite levenslange kwaadheid.. voor het alleen zijn.. het alleen gelaten worden.. richt zich meedogenloos tegen het ‘zelf’.

En te (moeten) lezen dat al wat we de voorbije jaren al proberen duiden hebben haast letterlijk te lezen valt in wetenschappelijk ondersteunde verhandelingen van experts op het gebied van complex trauma en dissociatie..

Vergroot door het uitblijven van levensnoodzakelijke hulp alleen maar de pijn.

Misschien hé, al voelt het zeker (nog) niet zo, is dit wel 1000 keer meer waard dan alle kilometers die we nog zouden kunnen doen: Het besef dat dit geen oplossing is en dat we hulp nodig hebben Maar dat die hulp nooit zal komen.

Wij.

Staan.

Alleen!