Zielenknijper

08042023 

Meneer

Eigenlijk heb ‘k totaal de ruimte en de energie niet om met dit schrijven bezig te (moeten!) zijn. 

(Met wat we gezien hebben is de kans trouwens groot dat u te ‘lomp’ en vooral te arrogant bent om dit schrijven zelfs te lezen, maar dat is ‘natuurlijk’ maar een veronderstelling.) 

De immense crisis waarin wordt verkeerd –dat eigenlijk niets meer is dan een al heel bestaan lang overleven en enkel dat; en dat nu existentieel trillend in ‘Rood’ op een breekpunt verkeerd, waarmee ook, nog meer dan ooit voorheen, een gigantische chaos, paniek, onrust, stress.. gepaard gaat die absoluut zeker op dit uiterst precaire ogenblik alle ruimte en energie in beslag neemt enkel en alleen maar óm nog te kunnen/proberen overleven- eist al die energie en alle ruimte op. 

Maar we zijn de SCHANDELIJKE!, GIGANTISCH SCHADELIJKE! ervaringen binnen de conventionele geestelijke gezondheidszorg, die enkel al slecht, slechter, slechts zijn geweest, zo ook nu weer bij u, meneer, meer dan KOTSBEU!

Dus ook al is er hier eigenlijk totaal geen energie en ruimte voor..

We kunnen dit niet zomaar weer, voor de zoveelste keer, laten passeren.. en onszelf weer laten pijn doen. 

‘k Ga u kort een zeer, zeer simpele stelling voorleggen, in de ijdele hoop dat u ze vanuit uw ivoren toren zal ‘voelen’. 

Stel: dat ‘k u kei-keihard, met bottines met een stalen tip, tegen uw schenen stamp. 

Zo hard, dat u daar wekenlang last en pijn van ondervindt. 

En stel nu, dat ‘k dat elke keer als ‘k u zie zou doen. 

Vanaf dat u baby bent jaar in jaar uit tot nu. 

Onophoudelijk!

Stel ook, dat u op de een of andere manier afhankelijk bent van “mij”. 

Dat u dus niet anders kán dan u vroeg of laat in “mijn” omgeving te bevinden. 

Stel dat u me herhaaldelijk zegt dat het u pijn doet..

Maar dat ‘k u dan constant uitlach, u belachelijk maak en ook anderen daarbij betrek om u mee uit te lachen en te kleineren, dat ‘k u zeg dat het zever is wat u beweert, dat het niet kan dat u pijn heeft, dat u zot bent, een fantast, een idioot, een komediant.. dat het voor uw eigen goed is, dat u het ‘verdient’ om gestampt te worden, dat u het uitlokt, dat er iets niet “juist” is met ú, dat het niet kan dat het pijn doet..

Dat uw “gevoel” niet juist is, fout is, niet klopt..

U “klopt” niet, er is iets mis met u.. dat wordt u gezegd.. keer op keer op keer..

Dat u een niksnut bent, niets, niks waard.. en u uw bestaan wel aan “mij” te danken hebt..

Zal ‘k nog even doorgaan of begint het u te dagen?

Stel daarbij ook dat ‘k u, in welke hoedanigheid ook, beloof van het niet meer te doen..

Dat u “mij” mag vertrouwen..

Maar dan onverwachts, misschien wel wanneer u het het minst verwacht, misschien wel vanuit de hulpverlening zoals “ik” nu al meermaals mocht ervaren, u toch weer keihard tegen uw schenen stamp.. 

In deze stelling: omwille van “mijn” denken en “mijn” gedrag dan hé.. 

Maar ook daar telkens opnieuw ook wel ú daarvan de schuld geef. 

Dat ‘k u zeg dat dat gebeurd, dat ‘k dat doe.. omwille van ú..

Dat ‘k dat wel moét doen.. omwille van u.. omdat er iets niet juist is met u..

Neem in die stelling nu ook mee dat ‘k dat doe als uw ouders, als uw leerkrachten, uw leeftijdsgenoten, uw ‘vertrouwelingen’, uw dorp, uw gemeente… als uw politioneel instrument -dat u eigenlijk zou moeten beschermen.. maar als je daar gaat vertellen dat je gestampt bent én wordt.. en niet alle details meer kent.. en die u dan uitlachen, belachelijk maken, negeren, afstraffen en uitsluiten.. 

Of dat ‘k dat doe als uw psycholoog.. of uw psychiater.. maar dat u dan vaststelt dat die enkel hetzelfde doen.. in hun ‘functie’ niet meer blijken te zijn dan de  zeloten van uw ‘samen’leving…

Kortom: ‘k doe dat, continu onophoudelijk, als uw omgeving.. 

En ‘k geef ú daarvan de schuld!

-> Maw: Van alles wat er met u gebeurd, van alle omgevingsfactoren, zelfs van m’n eigen denken en m’n eigen gedrag, geef ‘k u de schuld.

..

Als u nu, in die stelling, met dát ‘pakket’ aan ervaringen én dát als uw énige ervaringen, uw ‘benen’ op voorhand zou beginnen beschermen/afschermen..

Door uw benen bij het minste geringste al weg te trekken bijvoorbeeld..

Of argwanend ervoor te zorgen dat er steeds iets tussen u en “mij” in staat..

Of door u te verbergen/af te schermen achter een muurtje..

Of u gaat situaties uit de weg.. vlucht.. fysiek en mentaal.. eventueel al op voorhand.. en anders onder druk.. al dan niet reële druk.. omdat dat de enige manier is om niet pijn gedaan te worden.. zelfs al ‘denkt’ u dat maar.. uit angst.. of argwaan.. ervaring.. of wat dan ook..

Omdat je argwanend uw murw gestampte schenen ook niet meer durft te laten zien ondertussen..

Uit angst ook, omdat telkens als u dat wel nog eens probeert te tonen, omdat u hulp nodig hebt, wéét dat u hulp nodig hebt, u net op de meest zwakke plekken op die schenen opnieuw gestampt wordt..

Niet in het minst in die conventionele hulpverlening hé..

En dat u dan ook nog eens, telkens opnieuw, gezegd wordt dat dat uw fout is.. en u niks bent.. en de ander het beter weet.. want ja.. dokter.. en het andere -u dan in de stelling- niks.. een paria.. een stigma.. een ziekte.. een stoornis.. (waarbij dat laatste niet gezien wordt als een verstoring in de ontwikkeling door trauma, maar als iets dat -die “samen”leving- stoort.. ook al heeft die “maat”- en heerschappij het zelf in stand gebracht)

Nu, in die stelling:

Is uw argwanend wegtrekken/afschermen/beschermen van uw schenen.. of het wegvluchten hetzij op voorhand hetzij als u onder een stamp-salvo verkeerd..  een ‘fout’?

Is dat dan een ‘fout’? 

Is dat dan úw fout!?

Is dat.. een probleem in uw persoonlijkheid?

Is dat, zoals u wel zo graag stelde voor ons, een ‘karakterfout’?

In voorgaande stelling:

Wat zou ú denken en voelen.. als u met uw murw gestampte schenen, in crisis, in chaos, in pijn.. in overleven.. niet anders meer kan dan bij hulpverlening aan te moeten kloppen.. omdat u beseft dat u verzorging nodig heeft die u uzelf niet kan geven..

Maar dat u dan, WÉÉRAL!, voor de zoveelste keer, tegenover iemand zit die zichzelf hulpverlener noemt, professioneel luisteraar, arts.. maar dat u weer niet gehoord wordt, niet verzorgd wordt, niet geloofd wordt, niet geholpen wordt.. 

En in het een heel klein stukje van uw blauwe, kapotte schenen tonen.. zelfs opnieuw schenen en ziel murw gestampt ziet worden.. omdat u zou worden gezegd dat uw afschermen/beschermen van uw schenen..

Een KARAKTERFOUT! is. 

Uw fout!

Uw schuld!

..

Dát, ‘dokter’.., is wat ú weer bij ons gedaan heeft. 

Zonder ook maar iets te weten over ons, heeft u alle omgevingsfactoren die ertoe geleid hebben dat wij bepaald GECONDITIONEERD (zelf)BESCHERMINGSGEDRAG vertonen, gereduceerd tot:

Een karakterfout!

Tot MIJN fout. 

MIJN schuld. 

In plaats van te helpen, in plaats van te zorgen, in plaats van te luisteren!..

Hebt u ons, net zoals al uw arrogante, zelfingenomen, betweterige voorgangers, zonder pardon, alle schuld van alle omgevingsfactoren die geleid hebben tot de crisis en de chaos waarin we verkeren, DOOR JULLIE DENKEN EN JULLIE GEDRAG! -als mensen en samenleving die ‘onze schenen steeds zo murw gestampt hebben’- ons in de schoenen geschoven!

SHAME ON YOU!

U weet niks van ons! 

Maar toch reduceert u ons in minder dan een uur tot een ‘karakterfout’, een ‘fout’, een ‘schuld’!

U weet niks van de versmachtende en vernietigende druk waarin wij geboren zijn. 

Niks van de mishandelingen op fysiek, mentaal en seksueel gebied waarin wij ontstaan zijn. 

Niks van de psychologische en fysieke geweldplegingen en manipulaties die wij hebben moeten ondergaan. 

Jaar in jaar uit, dag in dag uit.. elke seconde van iedere dag van elk uur!!!

U weet niks van angst! 

Niks van de angst die wij hebben moeten doorstaan! 

Niks van de angst, de schaamte, de schuld.. de geïnstalleerde WANHOOP.. de machteloosheid van een kind.. de angst van een kind.. omdat het bestaat..

U weet niks van de vernietiging, vernedering, versmachting.. van een entiteit, een identiteit, een ziel.. van een wezen dat er niet voor gekozen heeft te bestaan.. en van de angst die het moet ondergaan.. dag in dag uit.. omdat het bestaat..

MOETEN ONDERGAAN omdat wij een kind waren en ons niet konden verdedigen en er niemand was die dat wel deed!!!

Geen benul hebt u, van het geïnstalleerde wantrouwen in mensen dat wij, van eerste verzorgers tot vandaag, u nu ook weer, meedragen omwille van verpletterende en versplinterende verkrachtingen en aanrandingen op fysiek en mentaal vlak.. op vlak van ontwikkeling en identiteit.. op vlak van bestaansrecht..

Totaal niks weet u.. van de reëel levensbedreigende situaties waarin wij verkeerd hebben..

Waarbij we meermaals door derden bijna verdronken zijn..

Of alle zuurstof uit ons lijf geknepen is..

En waar wij daarna nog afgestraft voor zijn geweest.. als we ons verdedigden!

Afgestraft.. omwille van te proberen overleven.. afgestraft.. omwille van reflexen.. omwille van instincten.. omwille van een overlevingsinstinct dat ‘k niet uitgeschakeld krijg..

Niks weet u van ons!

Waarbij steeds opnieuw ook het denken en het gedrag van die anderen als schuld in onze schoenen is en wordt geschoven!

Zo ook nu weer!

Maar ja, u bent ‘dokter’ in deze setting zeker he. 

U bent de alwetende autoriteit die ook dit schrijven wel zal catalogeren als een ‘karakterfout’ die ‘mijn’ schuld is. 

Als in: “ik”, het probleem. 

“Ik” is altijd het probleem. 

Altijd geweest en altijd blijvend. 

Zelfs als u voor uzelf nooit zou toestaan dat iemand u dermate denigreert tot een ‘karakterfout’, zeker niet zonder iets van u te weten, en u een poging onderneemt om uzelf te verdedigen tegen zulks een wansmakelijke, flagrante aanval op uw wezen, WEERAL!, dan nog zal u onze poging daartoe wel reduceren tot die ‘karakterfout’ en een ‘probleem’, wij, het probleem, is het niet?

Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zal u er voor ons nu ook wel weer een ‘autoriteits-problematiek’ als karakterfout opplakken ook.

Al hebben we niet in het minst problemen met RECHTVAARDIGE autoriteit. 

Al betwijfel ‘k nu al heel lang of dat wel echt bestaat: Rechtvaardigheid. 

“Ik” kenT u, meneer, en wij zien los door uw witte overjasje. 

Úw perspectief echter, is gelabeld en gekleurd. 

En vanuit dat narrowminded blind perspectief labelt u de hele wereld. 

En nu ook weer “mij”. 

Uw realiteit, meneer, vanonder uw witte psychiater-jasje, is niet dé realiteit. 

En als u daar niet meer voorbij kan kijken, met uw éne hand tussen de knopen van uw witte jasje en het ander op uw rug, dan stel ‘k voor dat u dan beter is zou beginnen nadenken om de pilletjes die u óns zo gretig probeerde op te solferen, uzelf begint voor te schrijven. 

Want dat ben ‘k ook wel meer dan beu aan het worden dat dat steeds het eerste is dat we maar overal te horen krijgen, terwijl overal rondhangt dat medicatie het LAATSTE zou moeten zijn. 

‘k Kan niet anders denken dan, dat jullie daar aandelen of zo in hebben, want de gretigheid waarmee dat over de toonbank gesmeten wordt.. dat is pas waanzin!

En neen! Dat heb ‘k u ook gezegd, als dat nodig zou zijn -als dat écht nodig zou zijn!- dat wil zeggen als er veiligheid, rust, voldoende vertrouwen, transparantie, evenwaardigheid, voldoende stabiliteit enz… geïnstalleerd is en ‘k zou dán nog zo verschrikkelijk lijden -zoals nu!- onder bijvoorbeeld die hyperalertheid door die cPTSS.. 

Dan, en enkel dan, zijn wij bereid om medicatie te overwegen!

Maar om symptomen te onderdrukken, enkel en alleen maar om het u en uw omgeving ‘makkelijker’ te maken.. om uw norm van uw normaal te halen.. enkel en alleen maar omdat ú ‘faalt’ om voldoende veiligheid en vertrouwen te bieden -wat dus enkel achterwege blijft door het voorgaande: úw denken en úw gedrag.. naar “mij” toe..

Neen! Dan mag u die farma-lobby zelf in stand houden door al die medicatie die u zo gretig voor wil schrijven te steken waar de zon niet schijnt. 

En voor u ook daarover onnadenkend weer een conclusie trekt:

Neen, ‘k heb niks tegen medicatie.. als die écht gerechtvaardigd is.. maar dat is maar zeer, zeer zelden het geval.. als daarmee niet enkel het ‘falen’ van de hulpverlening weer verdoezelt en verdoofd dient te worden..

Heeft “ik” dan geen aandeel in wat er gebeurd hoor ‘k u denken..

O Ja, jawel! 

“Mijn” aandeel is een selffulfilling prophecy! 

“Mijn” aandeel zijn schema’s en blauwdrukken en geïnternaliseerde zelfvernietigingspatronen die ‘k zelf nog niet allemaal door heb.. maar onbewust wel zelf in stand hou..

“Mijn” aandeel zijn de onbewuste klote-noden en -verlangens naar connectie, hechting, veiligheid, vertrouwen, warmte, respect, erkenning, waarde, zorg, geborgenheid, evenwaardigheid, gelijkheid, .. ..fucking klote-‘liefde’..

“Mijn” aandeel zijn gevoelens, emoties en noden.. die ‘k nooit ‘gekend’ heb.. maar die “mij” wel drijven..

“Mijn” aandeel is “mijn” verlangen naar ‘menselijkheid’.. 

“Mijn” aandeel, “mijn” schuld zo u zo graag wil, zijn “mijn” infantiele, innerlijke gevoelens, verlangens en noden.. naar bestaansrecht.. naar misschien ooit.. een beetje warmte.. naar misschien ooit.. eens een luisterend oor..

Een onveroordelend luisterend oor..

“Mijn” aandeel is een verlangen naar iets dat niet bestaat.. onvoorwaardelijke liefde.. maar “mij” wel onbewust drijft.. en “mij” onophoudelijk in omgevingssituaties brengt waarin ‘k verkracht kan worden..

Waarin heel dat “ik” verkracht bén en wordT.. letterlijk en figuurlijk..

En “mijn” aandeel is dat al die zaken -al die aangeleerde, op-gevoede, geconditioneerde schema’s- ‘mij’ steeds opnieuw in soortgelijke situaties doet terecht komen.. waarin ‘k dan vanuit al die traumasporen volledig kom in vast te lopen..

Waardoor ‘k, omdat ‘k hoe hard ‘k ook om hulp schreeuw en smeek maar geen hulp krijg, ‘mijzelf’ onbedoeld en onbewust steeds maar weer in situaties bevind die schadelijk nefast zijn voor onszelf.. en steeds ook op allerhande vlakken ‘gevolgen’ hebben voor ons.. vanuit die “samen”leving..

Waardoor ‘k onbedoeld ook m’n eigen kinderen schade berokken..

Door zoals nu, door de trauma-sporen waarin we weer vastgelopen waren en maar om hulp riepen maar geen hulp kregen, om te overleven, geen andere uitweg meer zagen dan opnieuw te vluchten..

En hun dus nu geen dak meer boven het hoofd kunnen bieden..

En omdat ‘k zo fucked up geconditioneerd ben om ‘mezelf’ -heel dat mezelf met al die noden en verlangens- geen waarde of bestaansrecht te kunnen geven.. plaats ‘k mezelf onbewust in die situaties, laat ‘k dat ook steeds opnieuw toe en geef ‘k mezelf daarvan dan nog eens al de schuld. 

Dat, die klote-noden en verlangens, dat is “mijn” schuld!

Dat, dat menselijke, die onvervulde menselijke noden en verlangens, waarvan jullie wel zeggen dat die “normaal” zijn maar waar jullie ons toch steeds opnieuw voor afstraffen..  dát is “mijn” karakterfout! dan. 

Dat, is “mijn” schuld!

‘k Ben, door trauma, door verwonding dus, door zielsverwonding, door lichamelijke en mentale mishandeling op vlakken die u zelfs niet voor mogelijk houdt, die onmenselijk zijn, die ontmenselijken, zó diep beschadigd -dóór mensen! én hun instituten!- , van dag één!, dat dat inderdaad voor een zeer zware verstoring in “mijn” ontwikkeling heeft gezorgd. 

Maar dat u, als er u om hulp wordt gevraagd, al die omgevingsfactoren die daartoe geleid hebben, die 46 jaar trauma, zonder ze zelfs te kennen, in minder dan een uur tijd, heel “ons” reduceert tot een ‘karakterfout’, een ‘fout’, een ‘schuld’, “MIJN” schuld…

Neen, dat gaat er niet meer bij. 

“Ik” is dat KOTSBEU!!

En als u zo graag gooit met labels als ‘karakterfout’..

Bestempel dit dan maar als ‘karakterfout’:

“Ik” is cynisch geworden; en sarcasme is me niet vreemd..

U doet uw naam alle eer aan. 

Afsluitend: met de ervaring die we met u hebben in minder dan een uur..

Verre van hoogachtend.

De ‘karaterfout’

Ps: ASSUMPTION IS THE MOTHER OF ALL FUCK UPS!!!

PsII: U bleek weer, voor de zoveelste keer, een echte zielenknijper.. een vermorzelaar van de ziel.. een zielstiran..

ipv een zielenheler en zielsbevrijder.