1v8_k_vdk‘k Zou kunnen zeggen dat een vreemdsoortige impuls zich (weer) onderhuids aan me ligt op te dringen.
Maar zo vreemdsoortig is ze niet.
Toch niet in de zin van dat we het niet kennen.
‘k Verkeer nog steeds in crisis, zit nog steeds diep in dissociatie, in overleven, maar ‘k probeer daar niet meer (té) zelf-veroordelend over te zijn.
Proberen he.
‘Het kan niet anders op dit moment’. of ! of ?
De situatie waar we inzitten –dakloos, zonder.. ach, het zou allemaal zo erg niet zijn moest vandaag vandaag niet zijn– noodzaakt ons tot overleven.
Niet dat dat fijn is -absoluut niet. Nu.
Het doet zelfs zeer veel pijn, nu, maar ‘iedereen‘ beseft wel dat het nodig is. Nu.
Dat het voorlopig, nu, jammer genoeg niet anders kan.
Nu.
…
Nu.., ondanks die dissociatie, wordt er wel getracht om attent te zijn op, om op te letten op het insluipen van die ‘oude onaangepaste schema’s’ –zoals ze in die schematherapie worden benoemd.
Om die, die schema’s, niet (al te veel) de bovenhand te laten nemen.
i.e. Als we ze opmerken natuurlijk.
Een van die schema’s nu, is die vreemdsoortige impuls waar ‘k op doel.
En met die openingszin wordt er dus bedoeld dat die impuls die wordt opgemerkt ‘vreemd’ is, omdat het over aangeleerd gedrag gaat -over een geconditioneerd oud onaangepast schema dus- en niet over iets dat inherent is.
Toch niet in de mate waarop het nu weer ervaren -en opgemerkt- wordt.
Er wordt dus bedoeld dat het ‘vreemd’ is, omdat het intrinsiek niet ‘eigen’ is –niet in de mate waarop ‘k het nu weer ervaar, maar aangeleerd.
Dat schema waar we nu op doelen, die impuls die we opmerken, is ‘schuld’.
Het “mij” schuldig voelen.
Voor ALLES! –en dat mag zeer letterlijk genomen worden.
Want zelfs voor het feit dat “ik” besta(at) -dat “ik” “leef(t)”- voel(t) “ik” zich schuldig.
Wat -zo werd ons toch verteld in de hulpverlening*- ‘onterechte schuld’ is.
{(*): dat is: Tot ze het zelf deden -onterechte schuld in onze schoenen schuiven- en wij hun -denkende dat we in een ‘veilig’ oefenkader verkeerden- hun daar op wezen. Oh ja, “Gij zult niet merken” schreef Alice Miller, en gelijk had ze.)}
…
Opgedrongen, onterechte schuld dus.
Waarbij we het gewoon zijn -uit ‘opvoeding‘- van die op ons te nemen.
Wat ‘k dus nu bedoel, wat we dus nu proberen te vertellen, is dat ‘k opmerk dat we ons (weeral) schuldig voelen.. voor een ander zijn gevoel.
En, zéér belangrijk, dat ‘k, zelfs ondanks dat er op voorhand duidelijk gecommuniceerd is over wat kan en niet -grenzen proberen aangeven dus, dat wij ons nu toch weer schuldig voelen voor een ander zijn gevoel, terwijl net zij die aangegeven grenzen uit die primaire communicatie, die ze initieel gevalideerd hebben, nu toch zelf weer overschrijden.
M.a.w. de grenzen die we in dat eerste gesprek gesteld hadden en die werden gevalideerd als zijnde terechte grenzen die elk individu terecht mag stellen, werden weeral niet gerespecteerd en overschreden; en de moment dat we dat aangeven, wordt óns dat kwalijk genomen; en wordt de schuld van hún gevoel op ons afgeschoven.
Fucked up is dat!
Al dagen loop ‘k dus weer rond, te worstelen, met een schuldgevoel dat niet van ‘mij’ is, maar me wel weer wordt opgedrongen.
Soms subtiel, zeer manipulatief via kleine onderhuidse dreigingen (van iets wel of niet te doen, wel of niet mee te helpen), maar soms ook zeer respectloos en agressief.
Echt, Grensoverschrijdend gedrag! Maar durf niks te zeggen als je in een ‘zwakkere’ positie staat he.
Die overschrijden dus onze grenzen -grenzen die ze voor zichzelf dus zelf ook stellen he- en de moment dat wij zeggen ‘Stop!’, worden die kwaad (of whatever) op ons en schuiven die hún gevoel af op ons, alsof wij daar verantwoordelijk voor zijn omdat we ‘Stop!’ hebben gezegd.
(Oh, en doe dat niet andersom he, want dan is het hek helemaal van de dam.)
En wat doen wij dus vanuit die schema’s? Vanuit dat aangeleerd gedrag..
Die “schuld” aanvaarden EN die nog proberen inlossen ook.
Door ons schuldig te voelen voor de grenzen die we stelden, ons daarvoor te proberen verontschuldigen en verantwoorden.. die ‘op te bergen’ en mensen toch weer over onze grenzen te laten gaan..
Dikwijls door te zwijgen ook.. omdat we weer ‘met verstomming geslagen’ zijn..
En daar lopen we dus weer al dagen mee te worstelen: een schuldgevoel dat niet van ons is, maar dat we vanuit geconditioneerd gedrag aanvaarden.
Dat moet toch echt eens gaan stoppen hoor.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
