1v8_k_vdkWat een rollercoaster!
‘k Voel me wederom immens leeg en hol.
Afgesloten en mijlenver weg.
Wederom topt die dissociatie ongekende hoogtes en onpeilbare dieptes.
Wat is “ik”?
En waar is dat “ik” dan?
Is het de situatie? Het lezen in dat boek van Janina Fisher? Of toch nog weer iets anders?
Dat contact met die man van het CAW, die me constant op vele gebieden triggert.
Ook door me continu te onderbreken -in een poging te antwoorden op een vraag die hij gesteld heeft he- en halverwege m’n antwoord over iets compleet anders te beginnen dat er niks mee te maken heeft; of door ineens op zijn telefoon bezig te zijn.
De respectloosheid om dat te doen..
‘k Begrijp mensen niet zene.
Of is het het eindeloze wachten in overleven?
En durf daarover geen frustraties uiten he.. want dan kun je nog langer wachten op datgene waar je zogezegd recht op hebt.
Is het het herhalen en herhalen en herhalen.. maar niet begrepen worden.
Het ons daarom steeds moeten verantwoorden voor gedachten en invullingen van anderen.
Wat we niet begrijpen, wat we niet meer begrijpen, omdat los van alles wat we zelf al geschreven hebben -wat op zich al nagels met koppen slaagt- dat het toch niet meer kan dat geen van die hulpverleners begrijpt wat we zeggen.
En zeker niet omdat vakliteratuur wetenschappelijk ondersteund wat we zeggen.
De basis ligt daar!
Alles wat die nodig hebben om te helpen is aanwezig.
Al wat die moeten doen is lezen en luisteren.
Maar nee..
En weet je wat er gebeurd?
Weet je wat er weer gebeurd?
“Ik”, straf “mezelf” omwille van ‘een ander’.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
