1v8_k_vdkSchrijf ‘k het nog op?
Of schrijf ‘k het niet meer op?
De reden, de enige reden waarom ‘k het nog niet opgeschreven heb, is omdat ‘k nog steeds zo hard worstel met dat ‘mezelf’.
Met die noden en verlangens die ‘k nu opmerk.
Die ‘emoties‘ ook, zoals ze noemen, die (veelal) in een negatief zelfbeeld gecatalogiseerd kunnen worden: “Schuld” en “Schaamte”.
Ook de rechtmatigheid van die gevoelens, noden en verlangens trek ‘k in twijfel.
Kloppen die wel? Zijn die wel van mij? Van ons? Zijn die wel ‘juist’? En wat is dan ‘juist’ of ‘fout’?
Heb “ik” -en in uitbreiding dus ‘wij’- daar überhaupt wel recht op?
Op eender wat ‘k voel of opmerk.
Hoe “slim” ‘k dan ook mag zijn volgens -zoals de laatste tijd door zovelen beweerd wordt..
Hoe hoogsensitief, intuïtief en accuraat daardoor m’n inschatting van andermans gevoelens, noden en verlangens dan ook mogen zijn..
Al wat dat bij ‘mezelf’ evoceert, trek ‘k in twijfel.
Grotendeels, denk ‘k, omdat ‘k niet op ‘mezelf’ vertrouw en geen waarde/bestaansrecht aan heel dat ‘mezelf’ weet te geven.
Zou ‘angst‘ hier ook niet weer een hand in hebben?
Angst om bij het uiten van dat ‘mezelf’, om bij het letterlijk en figuurlijk tonen van dat ‘mezelf’ -want is ook uiting geven aan dat ‘mezelf’ niet een vorm van jezelf ‘bloot’ geven, weer afgestraft te worden.
Voor dat ‘mezelf’.
Angst ook, omdat ‘k, al kan ‘k langs de ene kant zo exact accuraat inschatten wat ‘de ander’ nodig heeft, menselijke emoties toch niet echt lijk te bevatten.
Of is het eerder de beweegredenen dat ‘k niet vat?
De achterliggende beweegredenen.
De inconsistenties in hun emoties..
Die menselijke emoties die niet in overeenstemming zijn met hun gedrag.
Zoals het verschil tussen iets zeggen en het compleet tegenovergestelde doen.
Het verward me; en ‘k begrijp het niet.
Net zoals dat ‘k de koppeling van normen en waarden in de maatschappij niet begrijp.
Omdat vele ‘normen’ van die maatschappijen alle waarde -alle échte waarde- voorbijgaan of zelfs teniet doen.
Daarbij al die waarden vals makend.
Daarom bots ‘k ook in dat mezelf zwaar op dat ‘mezelf’.
Want los van de immense twijfel of ‘k überhaupt wel recht heb op wat ‘k denk, voel en ervaar, begrijp ‘k die ‘eigen’ noden, verlangens en gevoelens in dat emotionele spectrum van dat “mezelf” daarom ook totaal niet.
Omdat het zóver van al die noden en verlangens, van al dat denken, van al die emoties, normen en waarden van al die mensen in die maatschappij en die maatschappij zelf (lijkt) te liggen.
..
Waarom voelt “ik” wat het voelt?
Waarom denkt “ik” wat het denkt?
Waarom voelt en denkt “ik” wat het voelt en denkt over wat ‘k in dat “mezelf” opmerkt?
Angst dan, denk ‘k, zet me ertoe aan om een functionele verklaring voor die eigen noden, verlangens en gevoelens te zoeken.
Op die manier, denk ‘k, kan ‘k heel dat “mezelf” wegduwen en controleren.
Dat ‘loskoppelen’, het ‘afstand nemen’, het dissociëren van dat “mezelf” door al die zaken in dat functionele te plaatsen.
Door dat -dat “mezelf” en al wat daarbij hoort- los te koppelen van en weg te rukken uit dat emotionele spectrum -het ontdoen van elke vorm van “ik”- en het in een rationeel-functioneel spectrum te plaatsen, lijkt me een soort van controle te verschaffen.
Een pseudo-controle, dat wel. Dat vat ‘k nu wel dat het geen echte controle is, geen vrijheid, géén autonomie.
Maar ‘k ken niks anders om ons te beschermen.
Dan, als enige ‘overblijvende’ “emotie” dan, is frustratie een ergens te ‘rechtvaardigen’ “emotie” voor dat “mezelf”.
Vooral omdat we die op ‘onszelf’ kunnen betrekken.
We kunnen dan wel ‘gefrustreerd’ zijn met mens en maatschappij en dat uitspreken..
Maar onderliggend betrekken we dat op “onszelf”.
We spreken ons ongenoegen uit.. onze frustraties.. maar intern worden we kwaad op “onszelf”.
Haten we ‘onszelf’.. voor de frustraties die we opmerken..
Met andere woorden:
Door m’n gevoelens, noden en verlangens -m’n emoties dus- te onthoofden van alle “ik” en de ‘overschot’ in een rationeel-functioneel maatschappelijk aanvaardbare mal of norm te plaatsen -of daarin te projecteren- uit geconditioneerde angst- tracht ‘k dus ergens toch die ‘emoties’ kenbaar te maken. (denk ‘k).
Via ‘frustratie’ dan.
Maatschappelijk aanvaardbare frustratie..
Maar -een hele dikke MAAR!..
Daarmee doe ‘k dus totaal geen recht aan de eigenlijke, effectieve, onderliggende emoties.
Waardoor er door derden niet alleen niet begrepen wordt wat er onderliggend écht schuil gaat..
Maar daarmee geef ‘k ook de mogelijkheid aan anderen -mens en maatschappij dus- om m’n eigen noden, verlangens en gevoelens -m’n échte emoties dus (die, vergis u niet, zéér rechtvaardig én rechtsgeldig zijn)- af te straffen.
Dan is “ik” niks meer dan een ‘moeilijke, gefrustreerde mens’.. -een moeilijk, lastig kind- die ‘gewoon’ wat ligt te muggenziften.
Over ‘frustraties’ die ‘iedereen wel eens heeft’.
Waar “ik” dan ‘gewoon’ belachelijk blijf over doen.
Waarbij het dan ook “mijn fout” en “mijn keuze” wordt om in die frustraties (of in “het verleden”) te ‘blijven hangen’.
Maar die dus eigenlijk onderliggende opgekropte emoties en traumaresponses zijn die daardoor ongezien, ongehoord en onopgelost blijven.
Waardoor ‘k er op die manier ook “zelf” voor zorg dat mensen me dus onderhuids kunnen blijven afstraffen voor m’n emoties.. die veelal gelinkt zijn aan trauma..
Waardoor ‘k dus getraumatiseerd blijf en getraumatiseerd blijf worden..
En in een vicieuze cirkel mensen me daardoor verwijten kunnen maken en “ik”, uit trauma-response, schuld en schaamte ervaar voor die eigenlijke onderliggende emoties..
Schuld en schaamte ervaar dus voor m’n eigen noden, verlangens en gevoelens.. zoals me aangeleerd is van te doen..
Waardoor ‘k nog meer nood ervaar om die te onderdrukken..
De enige manier om daar dan een beetje mee om te proberen gaan is zwijgen..
Weer zwijgen.. en mezelf isoleren..
Wat zó pijnlijk is.
Waarmee ‘k van heel dat “mezelf” trouwens steeds opnieuw een borrelende vulkaan maak..
Die ‘k zelf afstop alsof ‘k er een kurk in sla..
Intern ontstaat er daardoor een immense druk die constant ligt te imploderen en alles vanbinnen tot een hels inferno van gedachten en gevoelens en noden… maakt.
Heel soms wordt die druk eens te groot waardoor die stop er eens afschiet en dan explodeert “ik” in die vorm van ‘frustraties’..
Die onevenredig zijn met het moment natuurlijk..
Omdat ze over al die van kindsbeen af ‘onthoofde’ emoties, trauma’s en traumaresponses gaan..
Waardoor die onevenredigheid net ook weer aanleiding geeft tot veroordeling en afstraffing.. en schuld en schaamte..
Waardoor “ik” uit angst (voor mens en maatschappij).. en uit schuld en schaamte..
Zelf weer een ‘stop’ op die ‘vulkaan’ plaats.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
Afbeelding zonder gegevens gevonden op internet
