1v8_k_vdkTot m’n eigen grote frustratie en ergernis ben ‘k alles maar weer voor me uit aan het schuiven en zijn beloop aan’t laten gaan.
Het zoveelste aanschrijven voor hulp is wederom afgewezen.
Misschien is “afgewezen” een te zwaar woordgebruik; geeft het een te grote subjectiviteit weer, een te diepe kwetsuur.
Toch is ook net die woordkeuze de gerechtvaardigde gevoelsmatige realiteit daar ze stoelt op feiten.
Een realiteit die zich bij elk schrijven blijft herhalen.
Waardoor “afgewezen” voorbij alle subjectiviteit en voorbij al het gevoelsmatige de enige feitelijk objectieve vaststelling is. En blijft.
Er wordt ‘hulp’ aangeschreven en omwille van welke reden dan ook komt die niet tot stand.
Ze wordt niet verwezenlijkt en wij blijven verweesd achter.
Hulp-loos.
De gigantisch chaotische, paniekerige crisis van laatst, die weer resulteerde in dissociatief vluchten, heeft er ons toe aangezet, denk ‘k, om, uit angst voor onszelf (als in weer controle verliezen en zoals nu weer letterlijk en figuurlijk met niks op straat te staan), te vertrouwen op anderen om ons te helpen.
Dat vertrouwen, zo blijkt maar weer eens, is ongegrond.
Toch hebben we, tot hiertoe, omdat die immense crisis nog steeds niet geluwd is, ons te veel energie kost om die te bedwingen, om nog te kunnen functioneren, om nog te kunnen overleven, bijna alles in dat absurde, ongegronde vertrouwen uit handen gegeven.
Maar er gebeurd niks.
Alles blijft maar aanslepen.
En wederom bevind ‘k mezelf in een zelfondermijnende en zelfbeschadigende dans met mezelf, het gedrag van buiten mij imiterend.
Waarbij ‘k mezelf ook weer de waarde en het recht niet kan toe-eigenen om kwaad te zijn.
Terecht kwaad.
Buiten mij.
Nee, die kwaadheid richt zich weer op mezelf.
Te veel zijn we in handen van anderen aan het laten; en dat vertrouwen is zeer ongegrond.
Er komt niks tot stand en ‘k geef mezelf daar weer de schuld van.
Door die schuld op mezelf te betrekken, die kwaadheid niet op de eigenlijke bron maar op dat mezelf te richten, blijf ‘k mezelf in een vicieuze cirkel plaatsen.
Een cirkel van impasse waar ‘k mezelf ook weer schuld van geef.
Hoe los ‘k dat op?
Op dit ogenblik zijn er te veel zaken die buiten mij en buiten m’n controle liggen.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
