1v8_k_vdkEen nieuwe dag, een nieuw verhaal.
Een oud-nieuw verhaal.
Same old, same old.
M’n oudste zoon is gisteren verjaard -16 jaar geworden.
En ‘k heb de drukte weggedronken.
Er was een ‘feestje’.
En dus drukte.
Drukte van uiterst drukke mensen.
Drukke mensen die elkaar in uiterste drukte druk probeerden te overroepen.
Druk bezig waren om elkaar te overroepen en onderbreken; en onderbreken en overroepen.
‘k Voelde me wegglijden, zoned-out, nog voor ‘k een eerste druppel alcohol m’n lippen liet beroeren.
Morgend nu, een beetje gekaterd..
Van ‘dat laatste blikje bier’..
Denk ‘k.
Die ‘ene’ consumptie te veel, die ‘k nog dronk, en veel te snel, voor ‘k, bij “thuiskomst”, de heer des huizes aantrof, terug van skiverlof.
‘k Wist dat die week om was.
Dat hij elk moment terug kon zijn.
Maar ‘k wist niet exact wanneer.
‘k Hoopte ergens pas ’s anderendaags.
Maar nee.
Dus viel ‘k, met een kort intermezzo van 22’45” fietsen, van de ene drukte in de andere.
Niet eenzelfde soort drukte.
Een andere.
Niet dat door en over elkaar heen gepraat om aandacht.
‘k Weet zelfs niet of ‘k het op een ander moment echt als ‘drukte’ zou classificeren.
Maar nu wel.
Reeds overbelast, nu wel.
En ‘k voelde me genoodzaakt om nog even te blijven staan.
Om te luisteren.
Om interesse te tonen.
Te veinzen.
Ja sorry het spijt me: Te veinzen!
‘k Luister nog wel.
Breng het respect nog wel op -zoals altijd- om te luisteren.
En ‘k luister nog echt hé.
Maar ‘k heb zo de indruk dat m’n interesse voor mensen, m’n diepe interesse ín mensen, aan het verdwijnen is.
Dat die diepe interesse in mensen, in wat mensen denken en voelen, apart en in groep, dat die aan het verdwijnen is.
Echt!
‘k Ben altijd, en niet alleen uit trauma, oprecht geïnteresseerd geweest in mensen.
Als een antropoloog ben ‘k altijd gebiologeerd geweest in mensen.
Maar ‘k stel samen met u vast dat dat aan het verdwijnen is.
Dat ‘k genoeg gehoord en gezien heb van dat ICMe-denken van mensen en dat ‘k daar de energie niet langer voor kan opbrengen.
’t Vat is af!
Alsof ‘k gezien heb wat ‘k wou zien, gehoord wat ‘k wou horen.. en me gedesillusioneerd neerleg bij de feiten.
Of beter!
Dat ‘k NIET gezien heb wat ‘k wou zien.
NIET gehoord wat ‘k wou horen.
Tot m’n grote spijt en frustratie het menselijke ‘El Dorado’ jammer genoeg niet gevonden.
Enkel KAK!
‘Gilbeirputkak’!
Hoe langer en hoe dieper ‘k zoek..
Hoe dieper ‘k onder het oppervlak van mensen graaf..
Begint alles als diezelfde ‘gilbeirputkak’ te stinken.
Geen mythische goudstad in de ziel van de mens.
Maar een verrotte, stinkende sterfput!
En ‘k ben op.
Moe.
Heb geen energie meer om nog te geloven in een ‘El Dorado’ in de mens.
Geen energie meer, om daar nog op te hopen.
En ‘k goot dat bier snel door m’n keelgat.
Alsof ‘k het NODIG had..
Om die interactie door te kunnen slikken.
Alsof ‘k het nodig héb, om nog interacties met mensen door te kunnen slikken.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIV
