Do21032024 - 07:46u

ABSURD!

Nee, absurd is niet het juiste woord.

Jammer misschien?

Ja, dat wel.

Maar het dekt niet de volledige lading.

Jammer dat er niemand is die luistert -kán luisteren (in m’n omgeving -de mensen die ‘k al ontmoet heb) en dat ‘k daardoor geforceerd word, veroordeeld ben, genoodzaakt ben (ondanks alle mooie beloften van die “samen”-leving) mezelf te helpen.

Alleen te zijn.. en “mezelf” te helpen.

Dat gaat traag.

Dat gaat tergend traag; en de twijfel die in me leeft, zegt me dat ‘k daar ‘alleen’ nooit zal in slagen.

Alleen.

Alleen..

Alleen begin ‘k te geloven dat die twijfel onterecht is.

Zéér onterecht.

Dat ‘k helemaal niet zo dom ben zoals ‘k denk te zijn.

Geloof te zijn.

Er van overtuigd ben van te zijn.

Overtuigd!

‘k Ben daar van overtuigd, van overhaald, van overreden, van ompraat..

Van bezwerend belezen belult om te doen inzien, te overklappen, in te palmen, op te bitten..

Om te persuaderen.. te doen geloven..

Om me te doen aannemen, te doen geloven, dat ‘k dom ben.

Dat ‘k niks kan, niks “in” me heb..

Twijfel.

Twijfel..

Twijfel begint aan die overtuiging te knagen.

Begint aan die “geloofs”-overtuiging, aan dat overtuigd geloof over dat mezelf.. te twijfelen.

‘k Begin te twijfelen aan die twijfelachtige overtuiging waar ‘k overtuigd van ben geraakt.. gemaakt!:

dat ‘k dom ben, niks kan, niks in me heb.. en niks alleen kan.

Gisteren bekeek ‘k een film/documentaire van Jonah Hill: Stutz.

Het is een docu-film over zijn relatie met zijn therapeut; en de manier van werken van die therapeut, die veelvuldig gebruik maakt van sterke, in het dagelijks leven zeer gemakkelijk toepasbare handvaten en hulpmiddelen, die dus ook Jonah heel sterk hebben geholpen.

Rond minuut 36 en half in de film..

Begon er een stuk over “de schaduw”.

Het “schaduwbeeld” dat iedereen van ons in zichzelf heeft.. óver zichzelf.

In ’t kort: Voor Jonah was/is dat een schaduwbeeld van zichzelf als zwaarlijvige tiener.

Eender wat hij nadien ook bereikte of deed, hij bleef dát beeld over zichzelf houden.

Dat ‘beeld’, die ‘schaduw’, die geloofsovertuiging die we dus over onszelf hebben, is, volgens die psychiater in die film dus, ook net het beeld, het imago, dat we net NIET over onszelf zouden willen hebben.

Maw: Het is een ‘verkeerd’ zelfbeeld (veelal negatief).

En in ons bestaan proberen we dat dus weg te duwen, door net vanalles te doen om het tegendeel van dat beeld te kunnen bewijzen.

Maar wat we ook doen, zelf blijven we dat beeld over onszelf houden.

Waardoor we ook nooit, in al hetgeen we bereiken, enige voldoening ervaren.

(Het zijn even m’n eigen woorden die ‘k hier gebruikt he)

Nu, terwijl ‘k dat stuk dus aan het bekijken was, merkte ‘k heel sterk op, in “mezelf”, dat die ‘schaduw’ in mij, het stuk in ‘mij’ dus dat ‘k niet wil erkennen, hetgeen ‘k wil wegduwen, niet wil aanvaarden omwille van het mentale beeld, de geloofsovertuiging die ‘k over dat “mezelf” heb..

Dat vooral dat stuk dat “hoogbegaafde’ deel is.

‘k Weet het: Zoals met alles lijkt dus ook dit weer compleet omgekeerd te zijn en te werken voor ons.

Waar dan bij (de meeste) mensen dat ‘schaduwbeeld dat ze van zichzelf hebben -en dat ze dus niet willen aanvaarden- zich verhoudt tot een eigenschap die ze als negatief beschouwen -en die wij, mensen, in onze “samenleving” ook als “negatief” beschouwen- beschouw “ik” net een eigenschap die globaal grotendeels als “positief” beschouwd wordt, net als uiterst negatief voor “mezelf”.

Dat ‘schaduwbeeld’ dus, dat ‘deel’ van dat “mezelf”, die EIGENschap, die ‘k dan niet wil erkennen en die ‘k als iets puur negatiefs beschouw (voor mezelf), is dus het feit dat ‘k wel eens slim zou kunnen zijn.

Uitermate slim.

Hoogbegaafd.

Creatief hoogbegaafd! –zoals me in dat centrum toegeschreven is.. als diagnose.. als.. ziekte?..

En eigenlijk klopt dat wel dat ‘k dát beeld van mezelf niet wil laten bestaan.

Ook al probeer ‘k dat soms zélf te doorprikken he.

Ook al probeer ‘k soms anderen ervan te overtuigen dat ‘k toch helemaal niet zo dom ben, maar net slim.

Dat doe ‘k niet vanuit de overtuiging en/of aanvaarding dat ‘k hoogbegaafd ben.

Neen, helemaal niet.

Dat doe ‘k vanuit andere, zeer sterk aan trauma gelinkte noden.

Hechting, you know.. codependentie.. etcetera ..

En omdat ‘k eigenlijk verdomd fucking sterk ben!

Een verdomd fucking sterk karakter heb.

Zo eentje van: zelfs al sla je me tien keer neer.. dan sta ‘k wel elf keer terug op!

Zo een karakterke met een weerbarstigheid die mensen ertoe aanzet om te beginnen twijfelen aan zichzelf, zoals m’n vader, omdat ze niet kunnen geloven dat ‘k me zelfs na die elfde keer, en me deze keer met een “knuppel” neergemept te hebben, een twaalfde keer weer recht kruip.

En dat is absurd weet je.

Jammer! absurd.

Want er was/is geen enkele reden om me neer te knuppelen.

Daar is nooit een reden toe geweest.

Maar nee.. ja..

Dat is dus het ‘schaduwbeeld’ dat ‘k niet van “mezelf” wil aanvaarden.

Waar ‘k (zelf) van overTUIGD ben gemaakt dat dat zeer, zeer negatief is.

En weet je, gisteren, voor ‘k die docu zag he.. schreef iemand van ons dit op in m’n notities:

“I’m actually kinda loving being vulnerable.”

En weet je waarom?

Omdat het me ertoe aanzet dat “mezelf” onder ogen te komen.

Omdat het me ertoe aanzet om heel dat “mezelf” onder ogen te komen.

Elk deel, elke kwetsbaarheid, elk onvermogen, elk falen..

Elke mislukking, elke tekortkoming, elke zwakte..

Alle pijn, alle verdriet, alle machteloosheid en alle wanhoop..

Al m’n kwetsbaarheden worden uitgelicht en onder de loep genomen.. en dat zet me ertoe aan om heel dat mezelf onder ogen te komen.

Ook dat ‘k sterk ben, slim.. en onafhankelijk..

Dat ‘k ondanks alles wat ‘ze’ geprobeerd hebben.. dat ze me nog steeds niet kapot gekregen hebben.

Dat ‘k niet kapot gekregen ben..

M’n denken, m’n voelen..

M’n authenticiteit.. m’n eigenheid..

M’n “ik”, ook al is het door die geweldige druk uiteengesprongen en opgedeeld..

Dat ze m’n “ik”, in de kern, in de kern van elk van die deeltjes.. niet kapot gekregen hebben.

Dat ‘k nog een lange weg af te leggen heb.

Een lange, lange weg.

Maar dat ‘k ergens “hou” van het “onderweg” zijn..

Omdat het bewijst dat ‘k nog steeds recht kruip.. opsta, als ‘k neergeslagen word..

Dat ‘k ergens geniet van het onderweg zijn, van elk klein detail.. een zonnestraal, een bloem..

Een klein plasje water.. waar ‘k mentaal nog steeds in roer met een stokje..

Alleen nu.

Alleen!

Niemand meer die ons nog aan de haren boven de oren omhoog trekt, tot haarvaatjes scheuren en tranen vloeien.. ons vooruit stampt en slaagt.. omdat we stil bleven staan.. bij een plasje water.. de geur, de rimpelingen..

De natuur..

“Mijn” natuur!

‘k Geniet zo van het alleen zijn.

De rust.. de kalmte..

Van het niet (langer) eenzaam zijn in dat alleen zijn..

‘k Geniet van de poëzie.. in alles wat ‘k zie..

Het ritme

Elk ritme

Mijn ritme

Dirigeer

dat ‘k weet te dirigeren

tot een samenspel kan orchestreren