1v8_k_vdkWat willen ze vandaag vertellen?
Eigenlijk heb ‘k me net neergezet, die schrift open geslagen.. vooral met de intentie de tijd te doden.
Want al zijn er wel zaken die ‘k wou opschrijven -dingen waar gisterenavond over gedacht werd- m’n gedachten zijn op dit huidigste moment te ongestructureerd om die terug op te kunnen halen.
Zo wou er iets gezegd worden over de moeilijkheden waar we dikwijls mee kampen.
Moeilijkheden die wij ondervinden met zaken die voor de meeste mensen makkelijk of zelfs vanzelfsprekend zijn.
Simpele dingen.. voor anderen.. die voor ons meer dan dikwijls allesbehalve simpel blijken te zijn.
Waarover die dame van het CAW -die vanuit haar opleiding en werk- en persoonlijke ervaring met autisme te maken heeft gekregen- speculeerde dat die ‘moeilijkheden’ wel eens te wijten zouden kunnen zijn aan een autisme spectrum stoornis.
“ik”, haat het woord “stoornis”.. in deze context, omdat die, naar m’n ervaring in en met de maatschappij, te veel klemtoon legt op “het storen” van die maatschappij.
Hoe dan ook: ‘k laat me niet graag vastpinnen op diagnoses.
Ook al kunnen die soms helpend en verhelderend zijn.
Naar ons gevoel worden die diagnoses ook te veel als een stempel gebruikt, veelal met héél stigmatiserende consequenties tot gevolg.
En daar zijn we toch zeer argwanend over geworden.
Allé, eigenlijk verwoord ‘k het beter door te zeggen dat die argwaan niet met die diagnoses op zich te maken heeft, maar met de mensen en die instituten die ze hanteren.
Een autisme spectrum stoornis dus.
Haha..
Het is niet dat we dat zelf nog niet ergens wisten.
Er zijn écht wel (heel wat) zaken waar we mee kampen en worstelen en die we niet bevatten.. die voor anderen absurd belachelijk vanzelfsprekend blijken te zijn.
Maar geldt dat niet ergens voor iedereen?
Heeft niet hier en daar iedereen van die “eigenaardigheden” en/of “struikelblokken” die voor anderen vanzelfsprekend zijn?
Wanneer moet je dan overgaan tot de bepaling dat het een probleem is -een “STOORNIS”?
Wanneer moet je dan overgaan tot een niet op rage surfende diagnostiek, maar op een tot beter inzicht en begrip leidende diagnose?
Als het de maatschappij stoort?
Of als het het individu dermate stoort dat het z’n levenskwaliteit binnen die maatstaven van die maatschappij verstoord?
‘k Weet het niet.
En ‘k heb geleerd om te zwijgen.. alles te verzwijgen.
Om me aan te passen.. en alles waar ‘k het moeilijk mee heb te onderdrukken.
Maar dat maakt wel degelijk dat ‘k continu zaken uit de weg ga en niet doe.
Wat dan weer maakt dat mensen echt niet beseffen hoe moeilijk ‘k het dikwijls heb met zoveel zaken die voor anderen zó absurd vanzelfsprekend zijn.
Waardoor die “doe toch gewoon, gewoon” of die “doe niet belachelijk” of … uitspraken ons dikwijls zoveel pijn doen en echt als een bestraffing en afstraffing aanvoelen.
Wat er toe leidt dat we weer nog meer verbergen, ons weer nog meer naar hun “normaal” proberen aanpassen.. en nog meer, zoveel mogelijk, uit de weg proberen te gaan..
Waardoor er nog minder “levenskwaliteit” volgt..
Ja!, dan stoort het die zogenaamde ‘levenskwaliteit’ wel.. en zou een diagnose misschien wel voor meer begrip en tot een beter inzicht kunnen leiden.
En ‘k was aan’t lezen in “The curious incident of the dog in the night-time” van ‘Mark Haddon’.. en er was zoveel herkenbaarheid voor “mij”.. dat het me eigenlijk ook wel een beetje verontrustte..
Niet dat ‘k -of een van die delen- ‘Aspergers’ heb, denk ‘k, zoals het hoofdpersonage..
Niet dat ‘k denk dat er een ‘zware vorm’ van autisme aanwezig is..
Maar wél..
Dat ‘k ook daarin..
Dat “mezelf” veel, veel erger onderdruk dan ‘k laat uitschijnen..
Met alle gevolgen vandien.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIV
