Het is lang geleden sinds er nog iets geschreven is.
Als je een reden zoekt: Die is er niet.
Toch geen andere dan anders: Nutteloosheid.
Zinloosheid.
Existentiële zinloosheid.
…
Steeds weer diezelfde strop rond de nek.
Steeds weer datzelfde zwaard boven het hoofd.
…
Ergens, in de tijdspanne van de weken in een verleden, is die dissociatie weer dermate groteske proporties gaan aannemen, dat alle “zelf”, elk minuscuul greintje autonomie dat daarmee gepaard gaat, verdrongen en opgelost in een niets.
Een narratief is er niet.
Nergens.. een “ik”-gevoel..
Elk ‘beeld’ van een ‘zelf’.. uitgewist.
‘k Voel me klein.. en nietig.
Niks.
Zonder enig zelfbeeld..
Zonder identiteit..
Wat is iets, als het zonder identiteit is?
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIV