1v8_k_vdkOmdat ‘k aan het wachten ben..
Neem ‘k het dagboek bij de hand en probeer ‘k iets op te schrijven.
M’n gedachten zijn leeg.
Redelijk leeg.
Alle, voor ons doen toch: redelijk leeg.
Er is natuurlijk het uitzetten van die gsm.
Sinds gisteren is dat ding uitgeschakeld.
Maar we voelen er ons lastig over.
Schuldig.
En dan die gietvloer, die maar niet wil uitharden.
Iets waar ‘k niks kan aan doen, maar waarbij de goede intenties die we hadden ons toch weer met een onwezenlijk, onmenselijk schuldgevoel opzadelen.
“Ik”, heeft dat gegoten.
En daardoor is “ik” verantwoordelijk voor het feit dat het mis is gelopen.
Welke externe redenen ook, dat doet er in mijn brein niet toe.
“Ik”, heeft dat gegoten.
En daardoor ligt de mislukking volledig bij “ik”, zegt m’n brein.
Dat is ook een van de redenen waarom ‘k eigenlijk niks meer wil doen (in functie van een ander en voor een ander bedoel ‘k).
Omdat we niet (meer) kunnen omgaan met dat schuldgevoel.
Niet meer, omdat het me verscheurt.
Omdat het me letterlijk -intern- verscheurt
Een grotesk, verpletterend, ‘ik is de schuld van ALLES!’-gevoel.
Dat me intern nog meer verscheurt, dan we al zijn.
Iets doen voor een ander, met de beste intenties, en dan, als er ook maar iets ‘fout’ loopt, zelfs al is dat iets dat totaal buiten m’n vermogen ligt, buiten m’n verantwoordelijkheid of wat dan ook, me daar toch verantwoordelijk en extreem schuldig voor voelen.
Dat schuldgevoel op geen enkele manier nog van me af kunnen zetten en dat, zelfs ten koste van dat mezelf, op eender welke wijze proberen te compenseren.
Zoals ook toen, bij die psychologe.
Omdat de gang nat werd.
Omdat we twee uur door de gietende regen hadden moeten fietsen om daar te geraken.
“Ik”, schuldig!
Omdat het regende.
En nu, met die gietvloer.
‘k Kan de verplettering van die last, die aanhoudende nooit aflatende schuldenlast van “ik is schuld aan Alles!” die dat allemaal met zich meebrengt -zélfs het feit dat het soms regent- niet meer aan.
M’n best doen, ons uiterste best doen.. en toch overal te horen krijgen: “Neen! Gij zijt fout! Gij zijt verantwoordelijk! En gij zijt Schuldig!”
En ja, een groot deel zit tussen m’n oren.
Aangeleerd.
Van vroeger, van buitenaf, eigen gemaakt.
Maar toch komt er nog steeds een groot deel van buitenaf.
Al is het maar een zucht; of een micro-expressie…
Het is er wel.
Het wordt geuit.
En het triggert me.
Het triggert ons in het opnemen van alle schuld van de wereld op onze schouders.
En ‘k kan dat gewicht niet meer aan.
‘k Kan het niet meer dragen.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXV
