IN DE KIEM GESMOORD

Nieuw leven was gekomen

Vol wonderlijke dromen

Maar wat het gauw werd bijgebracht

Zijn dromen in de kiem versmacht

Dansend van nieuwsgierigheid en zingend van plezier

Brak levensvreugde uit in spijt in’t angst gevangen dier

Naïeve onschuld was het kwijt

En al wat het ooit had verblijd

Stak vingers uit in streng verwijt

Bevangen nu door angst, het dier

Omklemd door spiegels voor vertier

Pandora open op een kier

Die wanhoop nu vertaal ik hier

Zat je ooit al vast in drijfzand

Waar alle zekerheid is verdwenen

Eenzaam in een niemandsland

Al wat je kent je enkel doet wenen

Worstelen om eruit te raken

Levert niet het beoogde verschil

Spieren die onder de inspanning kraken

‘t Tegenovergestelde van wat je net wil

Steeds vaster komen te zitten

Hoe hard je ook niet wringt

Onwetend aan het spitten

Nerveus lachen dat weerklinkt

Blinde pogingen groot en klein

Brengen enkel meer wanhoop, enkel meer pijn

Niet onwil dan of keuze

Is wat je tegen houdt

Niet opgeven als leuze

Die leuze klinkt nu oud

Moeten blijven vechten

Uit noodzaak, angst of eigen behoud

Je nergens kunnen aan hechten

Doe je ‘t toch, dan loopt het fout

Want wat hoop je pleegt te beloven

Bij al dat worstelen hier

Wordt ijdel en zal dan zelf doven

Die kiem in ‘t angstige dier

Echt, niet enkel de wereld van drijfzand

Waar ‘t dier rotsvast in zit

Zo ver weg van de zijkant

Ontneemt het al zijn pit

Nee ook ginds daar aan de rand

Is een verblindend triestig oord

Al reikt ze soms de hand

Ze leidt enkel wie niet stoort

Een kiem dan, groeit niet uit tot plant

In een wereld die alles weerhoudt

En niet enkel die wereld van drijfzand

Is angstig, eenzaam en koud.