Hg8002:28u
Een vreemd, nieuw soort moe bekruipt mij.
Hoewel het niet echt nieuw is, wordt het toch zo ervaren nu.
Alsof er een nieuwe dimensie aan de moedeloosheid is toegevoegd.
Aan het doodmoe zijn.
Een moedeloosheid die, ondanks dat ze er reeds was, nu plots nog veel zwaarder doorweegt, en daardoor nieuw lijkt aan te voelen.
Of hernieuwd. Gemuteerd.
Zoals het virus dat overgesprongen van vleermuis op mens nu ook die mens infecteert. Een virus dat nu een heel andere dimensie geeft aan griep. Waardoor het lijkt alsof het de eerste keer is dat de wereld met een griepvirus wordt geconfronteerd. Het geeft een heel andere dimensie en een totaal nieuwe kijk aan onze wereld. Aan onze kijk op virussen zelf. Al zijn die er van het prille begin.
Het moe zijn, de vermoeidheid, de moedeloosheid wordt verzwaard door alle berichtgeving die in een haast ritmische dwangmatigheid, via allerhande media, mijn ‘overleef’-wereld worden binnen geduwd.
Berichtgevingen over solidariteit die als een soort helende mantra’s moeten dienen in deze crisis.
Een soort klokkenluiden of minaretten-gezang om op te roepen tot gebed, bekering en boetedoening.
Alsof het injecteren van die georchestreerde solidariteitsberichtgeving als vaccin moet dienen tegen al het onrecht dat het virus behelst.
Misschien is het pessimisme dat me tot deze woorden leidt, misschien zorgt het lange lijden voor een andere kijk op de isolatie waar we al zo lang in verkeren.
Reflecterend wat er dan voor mij verandert is constateerde en concludeerde ik dat net álles verandert is doordát er niets is verandert.
Waardoor die tot melodie verheven kakofonieën vals in mijn oren klinken en die moedeloosheid plots weer veel zwaarder doorweegt.
D-iC © MMXX
