Zondag, 5 april MMXX

03:27u

Al een aantal dagen nu kijkt het rechteroog van de auteur mij vanop de cover van het boek strak aan. Soms uitnodigend, soms uitdagend. Het boek ligt bij me in de buurt nu, op de rand van de zetel.

“”Leven zonder Filter” “mijn ervaring met hoogsensitiviteit“” van Fleur van Groningen.

In die uitgerekte U die de zetel vormt heb ik mij in het rechtergedeelte genesteld, waarbij de uitloper van die U eerder als bureau fungeert dan als zitplaats. Boeken, schriften, blocnotes, enkele pennen en een fluo marker, de laptop, een gsm… liggen strak geordend naast de controllers van tv en digibox. Een bureau aan een slaapplaats want het is al meer dan een jaar geleden dat er nog in het bed boven is geslapen.

Het is geen groot huis dat ik bewoon. Maar zelfs in dat kleine huisje is de leefwereld nog verder vernauwd tot de zetel, de salontafel en de lichtbak erachter. Een fysieke uiting van het mentale denk ik.

Een fysieke uiting van een geïsoleerde, donkere en koude mentale gevangenis.

Al maanden staat het boek ongelezen in de boekenkast. Het was sinds het aangekocht is op 10 oktober 2019, na de boekvoorstelling van de auteur, die ik samen met mijn dochter bijwoonde, niet meer uit die boekenkast geweest. Verder dan af en toe de vingertoppen eens over de rug laten glijden was er nog niet geraakt. Er was wel wil om het te lezen maar de grote noodzaak om alles in mij weer dicht te trekken, af te sluiten en te verbergen, door alle recente gebeurtenissen, hebben ons ervan weerhouden.

Want als het ook maar een fractie zou teweegbrengen van wat het toen tijdens die boekbespreking intern teweegbracht werd het te gevaarlijk bevonden om er nu aan te beginnen. Het is de moment niet om controle te verliezen. Alles moet gesloten worden. Iedereen moet terug verborgen worden. Alles en iedereen afgesloten. Gecontroleerd. Hoe pijnlijk die controle houden ook is. Een pijnlijke controle uit een al even pijnlijke noodzaak waar we ons nu pijnlijker van bewust zijn. Maar het kan niet anders want er is geen ondersteuning. Geen hulp. En het enige vooruitzicht op hulp, met de juiste omkadering ook, ligt nog meer dan twee jaar verder in een onzekere en mogelijk niet te halen toekomst.

Toch is het dus enkele dagen geleden uit die boekenkast genomen, voorzichtig tussen de vingers gehouden, voor- en achterkaft bestudeerd, de bladzijden met de duim snel beroerend om samen met de wind die dat teweegbrengt er zich van te vergewissen dat het een écht boek is met pagina’s vol tekst, is ook de ‘persoonlijke‘ boodschap op het voorblad nog eens gelezen en is het, bovenop andere boeken, in het zicht gelegd. Het ligt daar nu want de moed om er echt aan te beginnen ontbreekt nog steeds. Uitdagend. Spottend haast. (Al is dat heel waarschijnlijk allesbehalve de betrachting van de schrijfster)

Toch denk ik niet dat het zomaar is dat het net nu, tijdens deze crisis, uit die kast is gehaald. Want heel deze periode, en vooral vanaf 18 maart toen de “lockdown light” is ingegaan, heeft heel veel duidelijk gemaakt.

Hoe koud de wereld is, ondanks al die “warme” boodschappen die van het scherm druipen. Hoe ontzettend alleen we –als in ik– staan en hoe lang dat al is. Dat het schrijven op het blog nog steeds met een angstvallige reservatie gebeurd om toch maar niemand te kwetsen. Om lezers en/of potentiële lezers niet af te schrikken. Omdat het blog nog steeds belachelijk als een houvast wordt gezien. Als een stuk glibberig drijfhout in een kolkende rivier waar uit alle macht getracht wordt aan vast te klampen. En omdat er toch nog steeds te veel angst is om ons te tonen. Écht te tonen. Hoe nutteloos alles is en dus ook alles wat ik betracht. Deze crisis lijkt wel een heel aantal zaken, die ons al zolang parten spelen, nu pas echt onder de microscoop te plaatsen. En het bevalt mij niet! Wat we opmerken rond ons en vooral ook ín ons lijkt wel onder de loep te liggen door deze crisis en het bevalt ons écht niet.

De kaarten van de E2 en GR5 zijn even opgeborgen nu omdat we niet over de landsgrenzen kunnen, niet mogen en we niet op een of andere overijverige boswachter willen stoten. De kaarten zijn opgeborgen… de plannen niet. Al wordt er aan gedacht om misschien beter een andere route te gaan, misschien zonder kaarten, omdat de serie die nu op VRT loopt mogelijk een toeloop op de GR5 zal teweeg brengen. En we willen net weg van mensen. Weg van de oorzaken van zoveel pijn. Van trauma’s van vroeger en van trauma’s van vandaag. Weg van de oorzaken van al die trauma’s: Mensen. Al is er geen consensus dat dat zal helpen om “erdoor te geraken”. Toch niet door de conditioneringen die ín ons ingebakken zitten: De gigantische zelfhaat, het minderwaardig zijn en zelfs totaal ontbreken van enige eigenwaarde, van een ‘zelf‘, van bestaansrecht, van de zelfdestructieve en de suïcidale neigingen…

Gaan lopen van onszelf gaat niet, dat hebben we al te veel geprobeerd. Schaamte, schuld en al het bovenvermelde gaan ons te veel parten spelen dan. Het groen-blauw geschakeerde oog lijkt me strenger aan te kijken de laatste dagen…

Uitnodigend.

Vastberadener… maar met een soort bemoediging in de blik… Alsof het: “Ja, het zal hard zijn… maar je moet erdoor!”, lijkt te zeggen.

De gedachte alleen al doet de ademhaling en het hartritme versnellen maar ik denk dat het tijd is om eraan te beginnen.

Misschien zorgt het, net zoals toen met die boekbespreking, terug voor een beetje tijd.