1v8_k_vdkVrijdag, 5 maart 2021
Ik weet niet waarom, maar ben nog eens naar boven gekomen.
Naar mijn bureau bedoel ik dan. Mijn geïmproviseerde atelier.
Dat was weeral ettelijke weken geleden.
Vanochtend kreeg ik plots de neiging om nog eens iets te schrijven.
Voor op het blog bedoel ik dan. Al is de reden waarom die neiging er plots was wel dubieus.
Nu ik hier zit en iets uit mijn pen probeer te knijpen, merk ik, dat er in dat schrijven vooral weer verantwoording wil worden afgelegd.
Dat de focus van die neiging vooral daar mee heeft te maken:
‘Iets neer willen pennen dat wat ‘positiever’ en lichter verteerbaar is, om daarmee vooral ook de ‘te negatief’ of ‘te zwaar’ bevonden nasmaak van voorgaande blog-berichten wat te verzachten’.
Uitleggen…, dat ze helemaal niet zo negatief zijn zoals ze worden opgevat, ook al is het ‘gewoon’ soms heel donker.
Schaamte…, en in paniek verklaring willen afleggen dat, ondanks wat er geschreven wordt, ondanks de chaos en het worsten dat we laten zien, er toch wel nog steeds geworsteld wórdt.
Kwetsuren… in kwetsuren… en kwetsbaarheid… -> automatismen…
Verantwoorden dus. Mezelf verantwoorden voor anderen hun denken.
Al begrijp ik het ergens wel dat ze negatief en/of zwaar kunnen worden opgevat.
Het zijn dan ook worstelingen… ‘vandagtotdag’ …
Waarin de stappen die genomen worden vanuit de complexiteit in ‘didisdna’, als gevolg van niet door één te dragen leed, ook dikwijls nog eens ‘in de kiem gesmoord’ worden.
Ze zijn dus absoluut niet enkel -‘rozengeur en maneschijn’-
De realiteit is dat dan ook zelden.
Toch kan ik mij ook niet ontdoen van het feit dat het negatief opvatten van de blog-berichten meer lijkt te zeggen over toehoorders dan over de eigen intentie.
Dat is trouwens iets waar mijn hele bestaan al over gestruikeld wordt.
Of beter: dat mij doet struikelen.
Subjectieve interpretaties. –‘bedenkelijk bedenkelijke gedachten’– Invullingen, zonder aftoetsen.
Zaken niet zomaar invullen wordt in DGT (dialectische gedragstherapie) ‘kernoplettendheid’ genoemd.
Maar ervaringen in dat traject leren dat zelfs daar niet altijd gepraktiseerd wordt wat wordt gepreekt.
Daarop wijzen, zo leerde ik ook, is absoluut ‘NOT DONE!’.
De geschiedenis herhaalt zich.
Dus wil ik dat hier ook niet doen.
En mij nog verantwoorden, zeker voor anderen hun denken en gedrag, wil ik ook niet meer. (Al is dat een moeilijk te doorbreken automatisme).
Neen, in plaats van te doen wat er altijd wordt gedaan wil er eens iets anders worden geprobeerd.
Er wil iets worden verteld over wat ‘I Spy’.
Over de ‘Boundless horizon(s)’ die we zien.
Het hebben over onze overgevoelige zintuigen, en de hyper-alerte staat waarin we steeds verkeren, waardoor naast extreme overprikkelingen, ook zelden zelfs maar de kleinste details uit het oog verloren worden.
In plaats van te verantwoorden, wil jullie deze keer graag meegenomen worden op de fiets … in ‘de pijnen van vertragen’.
Niet verantwoorden, maar jullie uitnodigen om mee de geur van het ochtendgloren op te snuiven, de dageraad te proeven die ‘on the surface’ ligt.
Jullie de zonnestraal laten voelen.. die met tedere warmte zachtjes over een wang streelt.. en een traan droogt.
De sterren tonen, die zich zelfs in de donkerste nachten niet laten afschrikken door het angstzweet dat ons wekte.. en die ons twinkelend knipogend gerust stellen, terwijl we bibberend buiten staan, ..en vertwijfeld in een universum staren.
En al is het verschrikkelijk moeilijk om automatismen te doorbreken, toch wil er deze keer getracht worden om niet enkel in dat verantwoorden te hervallen.
Maar om ook naast het over worstelen spreken, over perspectieven of net niet, complexiteit, identiteitsdissociaties, fragmentaties ..
Over al het vallen en opstaan in zoeken… deel per deel per deel …
Jullie mee te nemen in…
Nevenschoonheid
In neergeslagen worden … en de zoete geur van aarde..
De relatie tussen uitsluiting … en de smaak van stilte..
Machtsmisbruik … en regenbogen..
Pesterijen … en de rust in ‘alleen’ zijn..
In manipulatie … en vindingrijkheid die daar is uit voortgevloeid ..
De mondhoeken van mijn kinderen, die zich krullen tot een glimlach als ze mij zien.. en al kan ik het niet toelaten aan mezelf dat te voelen.. ik merk die nevenschoonheid wel op…
Zoals ‘zwaartekracht‘ wordt opgemerkt..
In alles…
En dat is ook elke keer de reden waarom vandaag … nog steeds uitgekeken wordt naar morgen.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXI
