1v8_k_vdkHet is twee uur en tweeëntwintig minuten als ik voor de derde keer wakker schiet.
Deze keer ben ik klaarwakker.
Ik sta op, zet koffie en rook een sigaret.
Schuim snel even sociale media af en kijk even na of het blog nog bezoekers heeft gehad.
Nutteloze bezigheden in een nog lange nacht.
Het is buiten stil deze nacht. Stiller dan anders. Gedempter lijkt het wel. Alsof de nacht de adem even inhoudt.
Dikke, laaghangende wolken onttrekken de sterren aan het zicht.
Zou ik wat tv kijken? Of een van die boeken verder lezen?
Misschien lukt het om aan een van die teksten te werken waar verleden jaar reeds foto’s voor genomen zijn. Of aan een van die andere teksten…
Ik zet mij neer aan de keukentafel, open mijn schrift/dagboek en pen de eerste regels van dit tekstje vlotjes neer.
…
Het is drie uur en drieëndertig minuten als ik over mijn schouder naar de digitale tijdsindicator van de microgolfoven loer.
Grappig is dat.
Nevenschoonheid weet je wel.
Ik giet de reeds koud geworden koffie uit mijn tas terug in de kan die nog op de verwarmingsplaat van de percolator staat en schenk me opnieuw wat warme in.
Buiten, een nieuwe sigaret opstekend, ademt de nacht alweer rustig verder. Ik veronderstel dat er daarstraks gewoon even een mistbank voorbijgetrokken is.
…
De nacht is nog lang en ik vraag me af of ik even wat tv zou kijken.. of een van die boeken verder zou lezen..
Misschien lukt het wel om déze keer aan een van die teksten te werken. Een van die teksten waar verleden jaar reeds bijhorende foto’s voor genomen zijn. Of misschien lukt het wel om aan een van die andere teksten te werken..
…
Mijn hoofd spint als bezeten, maar ik kan niet gaan joggen.
Mijn hoofd spint!
Maar ik kan niet gaan fietsen.
Mijn hoofd spint… maar ik kan niet gaan wandelen..
Het mag niet!
Door een avondklok.
En ook al zou ik er niemand anders pijn mee doen, ik wil ook niet nog méér van mijn vrijheid worden beroofd.
Door boetes die ik niet kan betalen.. Of conflictsituaties die voor nog meer paniek zouden zorgen..
…
Mijn hoofd spint.. en ik wil gaan lopen!
Omdat er chaos is..
Een beklemmend, verstikkend gevoel..
En om dat gevoel wat te temperen..
Te kanaliseren..
Om, al was het maar voor even, wat tot rust te kunnen komen.
Maar het kan niet.
Het mag niet!
En ik kan me niet nog meer van mijn vrijheid laten beroven.
Ook al is die vrijheid maar een illusie.
…
Mijn koffie is koud.
Ik giet hem weer terug in de kan en schenk me opnieuw wat warme in. Dan ga ik naar buiten en rook een sigaret, ook al wil ik dat helemaal niet.
Ik haat het.
Haat mezelf.
En mijn hoofd spint.
…
Het digitale schermpje op de ‘micro‘ geeft nu 04:27 aan. Geen drie viertjes. Geen vier uur en vierenveertig minuten. Dat zou pas echt grappig toeval zijn geweest bedenk ik mij. En terwijl ik naar de geel-groene LED-aanduiding staar vraag ik me af wat ik zou kunnen doen.
Zou ik wat tv kunnen kijken? Of misschien wat lezen? Of zou het lukken om eens wat te schrijven? Om aan een van die teksten werken of zo.. Of aan een van die gedichten..
Hey!, … misschien kan ik wel wat verder werken aan een van die tekeningen..
Of lukt het deze keer wel om eens wat te schilderen…
…
Mijn hoofd spint en ik kan niet gaan lopen.
De nacht is nog lang bedenk ik mij… terwijl de koffie koud wordt.
didisdna©MMXXI
