1v8_k_vdkZaterdag, 8 mei MMXXI 04:08
Dinsdag, 27 april 2021 08:25 – Is er nog relevantie om zaken op te schrijven?
Ik voel mij belabberd. Dat is wel het minste dat ik kan zeggen. En ik zit vast. Rotsvast.
Dezelfde dingen herhalen zich dag in dag uit. Wat ik ook probeer om die impasse te doorbreken. Dus schrijven we ook elke keer veelal dezelfde dingen.
De vraag rijst dan of het nog enig nut heeft om een dagboek bij te houden.
Met de psycholoog en de psychiater zitten we vast.
Met ons denken zitten we vast.
Met deze wereld zitten we vast.
En het voelt alsof het allemaal onze schuld is.
Mijn schuld, mijn fout, mijn falen..
Mijn onvermogen om gewoon ‘normaal’ te doen.
Alsof het een keuze is, mijn keuze, om in die impasse te blijven zitten.
Omdat ik ‘gewoon’ mijn best niet doe.
Dat zijn mijn woorden niet, maar ik heb ze wel geïnternaliseerd.
En ze vreten mij op.
Vreten mij op bij elke stap die we proberen te zetten.
Ik probeer mij vast te houden …aan niets. Probeer me staande te houden …met illusies. Maar we weten dat het illusies zijn.
–Mensen zijn nogal snel in hun oordeel-
Dat oordelen leidt nogal snel tot veroordelen.
Om de een of andere reden geef ik mezelf de schuld van die oordelen.
Zelfs al zijn die –compleet van de pot gerukt– onterecht. En aanvaard ik daarmee ook ineens al die veroordelingen. Die dan ook nog eens eens zo hard beoordeeld worden door mezelf.
– Nietsnut; looser; profiteur; belachelijke; ge wentelt u graag in zelfmedelijden he; het is altijd een ander zijn fout, nooit die van uzelf; … –
ooh… wat zijn ‘familie‘ en ‘naasten‘ toch leuk. Echt, ’t is iets voor in huis te halen..
Waarom dan nog een dagboek als je toch dezelfde rondjes blijft draaien?
Al wat je probeert om die impasse, die vicieuze cirkel te doorbreken leidt steevast terug naar je beginpunt.
Naar zelfhaat, zelfbeschuldiging, zelfverachting, zelfvernietiging.. naar al hoe er met je gehandeld is. Naar al wat je aangeleerd is en naar alle zelfhaat voor die zelfhaat waardoor je die cirkel niet doorbroken krijgt. Schaamte voelt voor het niet slagen, maar ook voor het niet willen buigen en blijven proberen.
Er zit zoveel, immens veel, schaamte, schuld en zelfhaat in het niet kunnen blijven liggen..
In het telkens weer opnieuw willen opstaan en proberen.. na weer gevallen te zijn, of weer neergeslagen te zijn…
Er leeft zoveel schaamte, schuld en zelfhaat in mij dat het niet in woorden uit te drukken valt.
Net zoals het niet uit te drukken valt hoeveel schaamte, schuld en zelfhaat er in mij leeft net omdát er schaamte, schuld en zelfhaat in mij leeft.. omdat we willen blijven proberen.
In mijn hoofd voelt het aan als een ‘Mexican Standoff’.
Waarin alle partijen enkel alles te verliezen hebben.
Zaterdag, 1 mei 2021 08:02
Moe. Verschrikkelijk moe. Weer wakker geworden ook alsof er een horde buffels over me heen is gedenderd. Een zwaar hoofd ook.
Halve hoofdpijn -ik weet niet hoe ik dat moet uitleggen- alsof je brein watertekort heeft. Of het vocht in je brein gelei-achtig is geworden. Zuurstoftekort heeft gehad.
Weer beginnende migraine?
Mijn ogen zijn ook zwaar en pijnlijk. Niet enkel mijn oogbollen zelf, die samengeknepen lijken te zijn geweest, maar ook rond mijn ogen doet het zeer. Alle weke delen in en rond mijn oogkassen zijn pijnlijk.
Alsof er heel de nacht gewichten op hebben gelegen.
Ook het licht van de dag doet pijn. Alsof het te fel is en gaten brandt in de achterkant van mijn oogbollen. Recht mijn bovenkamer in. Flitsend, afgeschoten met een felheid die me doen duizelen. Me mottig maakt.
Beeld blijft iets te lang plakken als ik mijn blik verplaats. Samen met een witte vlek. Alsof ik in een te felle, geconcentreerde lichtbron heb gestaard.
Ik ken die vermoeidheid. Die hoofdpijn. Ze is niet nieuw voor me. Al herinner ik het me niet echt.
Als kind al had ik van die momenten van vermoeidheid en hoofdpijn bij het ontwaken. Het voelt aan alsof je al dagenlang wakker bent geweest en net als je eindelijk in slaap valt, je bruusk wordt wakker gemaakt.
Het is uitputtend.
Slopend.
En het is iets dat je de rest van de dag meedraagt dan.
Op den duur wil je ook niet meer gaan slapen. Niet omdat je niet moe bent en graag rustig zou willen slapen, maar omdat je er tegenop ziet om nog zo te ontwaken.
Ik kan dat vertellen, mij herinneren om het zo te zeggen, omdat ik het weet.
Al heb ik geen ik-narratief, ik herinner mij wel een aantal zaken zoals je je een personage uit een boek of een film herinnert. Of gewoon een scene. Meestal wel vaag, alsof je iets uit een generatie ver verleden probeert op te halen.
Een herinnering als een kei, die door de tand des tijds ontdaan is van alle scherpte.
Een wazig overblijfsel uit een ver, onduidelijk verleden. Iets dat met mij te maken heeft en toch ook helemaal niet. Waarin die tand des tijds bij mij in milliseconden lijkt te werken en elk ik-narratief uitvaagt tot informatief weten ipv herinneren.
Zodat weten wat er gisteren als avondmaal is genuttigd even ver weg is als die vermoeidheid die ik ergens als kind ervaarde. Als in nog iets weten van een scene met een personage uit een boek of een film dat je lang, lang geleden eens gelezen of gezien hebt.
Een fragment.
Zonder een ik; een gevoel; of een emotie..
Fragmentatie.
Dissociatie.
Woensdag, 3 mei 02:58
…
03:14u
Er komt niets. Niet echt. Om op te schrijven.
Drie uur veertien…. -> π
Ik zou iets willen tekenen, schilderen… ontwerpen.
Iets!
Maar alles blijft stil. Gesloten. Verborgen.
Ik zou willen gaan joggen.. gaan lopen… van mezelf.
Omdat ik kwaad ben ook.
Ook, omdat ik me leeg voel. Ik voel me zo verdommde leeg, zo doods, en haat mezelf ervoor.
Ik weet niet wat ik moet doen, zou moeten doen, nog kan doen.
Noch wat ik zou willen doen.
Wat wil ik?!
Wie zijn wij toch?!
Wat willen wij?!
Ik heb geen geduld. Geen geduld met onszelf. Waarom is dat toch?
Waar komt dat toch vandaan?
Waarom vind ik maar geen antwoorden?
Er zou nog vanalles moeten worden gedaan ook. Zoals een aantal paperassen in orde maken. Maar alles blijft liggen. Ik kom er niet toe.
Het lijkt wel of ik me ertegen verzet. Er me vanbinnenuit tegen verzet. Alsof het de enige manier is waarop er nog verzet getoond kan worden. Verzet tegen al het onrecht. Ook al weet ik dat het niet de juiste manier is. Dat dat verzet zelfs op een gegeven moment contraproductief zal zijn.
Vastgeroeste systemen komen daarmee niet plots in beweging.
Worden daarmee niet plots menselijk en werpen geen reddingslijn naar je uitgestoken hand om je mee uit dat drijfzand te helpen.
Integendeel.
Het triggert die systemen net in vergelding; tot het bewijzen van hun onwrikbaarheid.
Hun zelfverhevenheid en toegeëigende macht. Hun absolutie.
Hun onrechtvaardigheid, die ze zelf rechtvaardigen.
Ik ken dat.
Ik ken dat ergens van, en er is een reden waarom we ons daar nú tegen verzetten.
Ik weet alleen niet waarom.
Dinsdag, 4 mei 2021 09:34
Zo snel het komt, zo snel is het weer verdwenen.
Gisteren weer heel de dag geslapen.
Niet echt, maar die indruk heb ik nu wel weer.
Het is wazig, maar ik weet ergens dat ik rond 02:30 ben wakker geschoten; om vijf uur 7km gaan joggen ben; mij heb gedoucht; de wagen heb ingeladen en naar het containerpark ben gegaan.
Ik denk, dat ik rond 15u weer terug was.
Ik was moe. Denk ik. Ik weet niet waarom.
Maar ik heb de indruk dat ik daarna geslapen heb tot half negen vanmorgen.
Ik weet dat het niet klopt, want ergens, vaag, zit een beeld van iets te eten, van naar een programma te kijken en een film, en van boven aan de bureau.. tekenen..
Van twintig voor één en niet in slaap geraken, wakker schieten en niet weten wat gedaan. Ijsberen..
Lamlendigheid..
De tinteling van zondag is ver zoek.
Alles schuift en springt maar door elkaar. Zoals de aurora borealis door de nachtelijke noordelijke hemel flitst.
Soms zichtbaar, soms niet. Grillig.
En ik weet dat ik geen herinnering aan het noorderlicht heb. Kan hebben. Allé, denk ik toch niet. Omdat ik daar bij mijn weten nog nooit ben geweest.
Dat de kennis en het beeld dat ik heb van de aurora borealis uit wetenschap komt. Uit een boek, een documentaire of een artikel…
Uit weten, kennis.. opgenomen informatie.. het moet wel, het moet haast wel..denk ik.
En toch, toch staat die kennis even ver -of dicht- als het weten dat ik gisteren naar het containerpark ben geweest.
Dichter zelfs eigenlijk.
Om de een of andere reden heb ik meer herinnering en kennis over het noorderlicht dan aan mezelf in die ‘ik‘ en ‘gisteren‘.
En het verward me.
Alsof alle zwaartekracht wordt opgeheven en ‘ik‘ rondzweeft in het ijle.
1v8_k_vdk-ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXI
