1v8_k_vdk07:26
Ik heb ‘het’ weer, minstens al een tweetal weken denk ik, zeer moeilijk om mij te concentreren.
Op eender wat.
Lezen, nadenken, ..doen..
Alles ‘lijkt’ in een waas terecht te komen.
Alsof je telkens opnieuw, van zodra je iets wil doen, je wil voortbewegen om het zo te zeggen, in een dichte, desoriënterende mistbank terecht komt.
Hoe je je ook draait of keert.
Bij het openslaan van een boek bijvoorbeeld is ‘mijn’ blik eerst nog scherp en zie ik heel duidelijk afgetekend de eerste letters woorden vormen.
Maar nog voor het einde van.. de zin.. begint mijn blik onscherp te worden.
De letters beginnen vibrerend te dansen en enkel dat wazig vibreren van onscherpe woorden die geen zin meer maken blijft dan over.
Alsof alles wat je net gelezen hebt op.. een muur van zinloosheid.. botst.
Waardoor ik totaal niet meer weet wat gelezen is.
Ik begin wel opnieuw.
Verplicht mezelf ertoe om.. de zin.. te hervatten, maar die dichte, desoriënterende mistbank omvat dan reeds die eerste woorden.
Waardoor ik zelfs het begin van enige zin bijster raak.
Blanco. Alles wordt blanco.
Ik wéét hoe dat komt.
Het is chaos en paniek.
Intern.
Het is het mezelf geen waarde kunnen geven.
Mezelf constant ondermijnend.
Mezelf, ..wat dat dan ook is.. Haten.
Het zijn templates.
Blauwdrukken, die in ons geïnstalleerd zijn.
Minderwaardigheid. Waardeloosheid. Geen bestaansrecht hebben.
Het zijn geconditioneerde denkpatronen..
Overlevingsmechanismen.. die diepe sporen van trauma dragen..
Zo diep, dat ze me machteloos maken.
Machteloos..
tegen mezelf..
Ik probeer me er wel tegen te verzetten.
Ik probeer echt alles nog.. om me ertegen te verzetten.
Maar ze omvatten alles.
Een dichte, wurgende mist van zinloosheid en machteloosheid.
Trauma.
Hoe schrijf ik nog een zin?
didisdna©MMXXI
