Pokémon go

To blog or not to blog..

Vechten om te overleven is zwaar. Indien het enkel en altijd alleen dat is, overleven, nog eens te meer merkte hij.

Als alle hoop is vervlogen, als alle geloof in hoop is gedoofd dan wordt zelfs overleven een last.

Hij probeerde na te denken. Probeerde zich te concentreren op een van de vele versplinterde gedachten die onafgebroken zijn hoofd teisterden. Maar de onmetelijke leegte bleef. Elke gedachte ongrijpbaar. De interne chaos immens.

Enkele maanden geleden worstelde hij mij de dood. Meer nog dan anders het geval is. Voor zover dat eigenlijk nog mogelijk was.

De dood, had altijd al als een zwaard van Damocles boven zijn hoofd gehangen.

Was ongewild steeds pertinent aanwezig geweest. Als een onwelkome compagnon wiens koude hand steeds op zijn schouders rustte, daarmee een kilte doorheen heel zijn lijf joeg die alles overschaduwde. Dat was hij zo gewoon geworden dat er zelfs ergens angst bestond om niet langer door die koude hand vergezeld te worden. Hoezeer hij die ook verafschuwde, want tegelijkertijd voorzag ze ook een manier om niets te moeten voelen. Al wist hij nu dat dat enkel een illusie was. Dat het altijd een vechten was geweest tussen een psychische en een fysische dood, en er geen consensus bestond over wat ergst was. Dat zelfs het ene het andere uitlokte en versterkte.

Steeds opnieuw redenen moeten zoeken om tegen dat aanhoudend, indringend gefluister van algemene nutteloosheid in te gaan kost immens veel energie. Maar evenzeer er niet tegen vechten kost enorm veel energie. Dat merkte hij nu meer dan ooit.

Zo ook toen, enkele maanden geleden.

En een van de gepatenteerde doch twijfelachtige manieren om daar dus mee om te gaan was zich constant afsluiten. Afsluiten van zichzelf en van de buitenwereld. Wat weliswaar die even constante leegte met zich meebracht maar het anderzijds nog mogelijk maakte om de volgende dag te halen. Of het volgende uur.

Dat had dat spelletje “Pokémon go” ook weer duidelijk gemaakt.

Dat het enkel overleven was. Dat dat het enige was wat er nog restte. Dat het altijd enkel dat is: overleven.

Een zoveelste manier om hem af te sluiten van de pijn, om de volgende dag nog te halen.

Even had hij er weer niet bij stilgestaan. Had hij het zelfs weer aangegrepen als een reden om te bestaan. Te kunnen en te mogen bestaan. Maar zoals steeds in al die redenen lag die immense afgesloten leegte die hij al heel zijn leven merkte en enkel dat overleven mogelijk maakte.

Hij had het spelletje tot het centrum van zijn bestaan verheven, zonder het te beseffen.

Maar er waren zoveel zaken verandert de afgelopen jaren. De leegte was scherper geworden en hoewel daardoor belastender, werd ze ook sneller opgemerkt. De versplintering echter door omstandigheden ook, en daarmee was ook die nutteloosheid crescendo toegenomen. Zeker op momenten dat het besef doordrong hoe die nood om te overleven er weer voor had gezorgd dat er in het niets verbleven werd. Wat er dan extra voor zorgde dat de angst om te hervallen, in een zoveelste reden om te bestaan buiten zichzelf, zoals een spelletje, enkel toenam.

De gedachte, de versplinterde gedachten dat het bloggen ook weer zo’n drogreden buiten zichzelf was, weer een dwaze reden tot een bestaan zou kunnen betekenen, boezemde angst in.

De vraag rees weer: ’to blog… or not to blog…”