1v8_k_vdkWelke ‘meerwaarde’ heeft al die technische informatie dan mevrouw?
Welke meerwaarde geeft dat meer dan al de voorbeelden die u al gegeven zijn?
Er is u ook nog is die tekst geven die over een deel van één jaar gaat waarin in dat ene jaar al voldoende duidelijk zou moeten zijn geworden HOE beschadigd we zijn door mens en maatschappij.
Gewoon in dat éne jaar.. Hoe er in één jaar… Daar zitten op alle vier de grote traumagebieden -existentieel, verlies, symbiotisch/verbindend én verbindingssysteem -door Franz Ruppert dat generatieoverstijgende trauma genoemd- meervoudige, repetitieve, beschadigingen door mens en instanties in beschreven.. en als ik u nu nogmaals zeg dat dat maar het topje van het topje van de ijsberg is…
Wat, of welk, hebt u nog meer nodig om te helpen?
Welke meerwaarde bezit dan dat delen van nog meer van die technisch-theoretische weten-schap als daar geen professioneel inzicht op gedeeld wordt waar we iets aan hebben?
Iets, waarmee we die geconditioneerde ‘templates’ zouden mee kunnen proberen doorbreken.
Iets dat op zijn minst toch iets meer oplevert dan al het praten tegen de muren die mij omsluiten; en mij dezelfde antwoorden opleveren als die van u: Niets.
Welke details hebt u nog meer nodig? Om mij te helpen..
Helpt het u te weten hoe het voelt om, omwille van een oncontroleerbare drang jezelf af te straffen ‘gewoon’ omdat je ‘bestaat’, een mes tegen je huid te drukken en bij het doorsnijden van die huid je een prikkeling van je zenuwsysteem opmerkt dat ergens tussen pijn, verlichting en zelfhaat ligt te registreren?
Helpt het u te weten dat die geïnstalleerde zelfhaat geen keuze is maar net een gevolg van een ontnomen keuzevrijheid; en een machteloosheid om daar alleen, zonder beveiliging, zonder ‘houvast’, zonder in-zicht, iets aan te kunnen veranderen?
Welke meerwaarde heeft het voor u om meer te weten dan wat u reeds verteld is, als u dat wat u reeds verteld is nog steeds niet in de juiste context weet te plaatsen?
Die context van veiligheid bieden, van luisteren, van ..«nederigheid…
U gaat mij niet oplossen mevrouw.
Zolang u die houding blijft aannemen.. zolang al uw denken daarop gefixeerd blijft..
Niemand, behalve ik, kan en hoeft voor mij te zorgen.. niet meer..
De mensen die het hadden ‘moeten’ doen, hebben het niet gedaan.. en ze hebben mij ook niet geleerd hoe ik het zelf moet doen, integendeel.
-waardoor ik weet niet hoe. Ik weet niet hoe dat moet; ik wéét niet hoe ik voor mezelf moet zorgen!-
De context van ‘ik kom naar u om u mij te proberen laten helpen’ is nodig.
Niet de context van ‘ik kom naar u… en U zal mij nu eens helpen se’
Hoe dikwijls nog moet u aangereikt worden van die teksten op dat blog als startpunt te nemen?
Hoe dikwijls nog moet u gevraagd worden om uw professionele inzicht te delen zodat we kunnen sleutelen aan onszelf?
Ach ja, woensdag 6 oktober..
Rap, rap een tekst erbij halen die u al eens gelezen hebt en vragen wat een Kilkhor is..
Het is mijn eigen fout, ik weet het..
Een zinnetje.. wat wordt daar mee bedoeld.. ‘in de pijnen van vertragen’?
Jongens toch…
U mist ‘the big picture’ mevrouw.. elke keer opnieuw.
Tuurlijk is het belangrijk om onze woordenschat op elkaar af te stemmen zodat subjectiviteit kan verminderen.
Maar u concentreert zich op één enkele zandkorrel in een laboratorium, om de woestijn te proberen begrijpen..
Of nog: Een enkele druppel maakt de oceaan niet.. maar zonder een druppel is er geen oceaan.
Het één kán niet –ís niet- zonder het ander.
Ik heb het u nog gevraagd:
Wat leest u? Wat is uw inzicht.. als u leest wat daar geschreven staat?
En u stokte.. bang? een inzicht te geven.. waarom? Waarom, als dat klopt, daar zo bang voor?
Mij beschadigen? Daarin? Daarmee?
Luistert u eigenlijk wel?
U zwalpt, steeds opnieuw, tussen: óf u concentreren op het geheel maar daarbij alle delen negerend..
Óf u concentreren op een deeltje en daarbij het geheel negerend.
Om dan, zo voelt het ergens aan he, met een ‘psychologische’ scalpel hier wat te peuteren en daar wat te snijden in de hoop ergens eens iets van een ‘juiste zenuw’ te raken.
En ik laat u -heb u tot hiertoe laten snijden.. omdat dat is, wat ik doe.
Nogmaals: niet persoonlijk bedoeld! Ik kaart gewoon de hulpverlening in het algemeen aan en u, hier, als hulpverlener, in het bijzonder. Waarin ‘ik’, u, als hulpverlener, zeer duidelijk gescheiden houd van u, als mens, als vrouw, als moeder. Waardoor ik daarin, veel beter dan u, de hulpverlening, zo blijkt, een evenwicht tussen afstand en nabijheid weet te behouden. Maar waarin u, de hulpverlening, mij wel de schuld toeschuift als u zich daarin verliest.
Vindt u nog steeds dat u ons aan het helpen bent? Of hebt u uit de frustratie van de laatste paragrafen eindelijk door dat de hulp die u aanbiedt niet de hulp is die nodig is?
Ik heb een veilige haven nodig. Niet meer of niet minder.
De rest, zal ik zelf wel doen.
Ik laat niemand nog toe! Begrijpt u dat mevrouw?
Hoe meer ik lees he mevrouw, hoe meer ik begin te beseffen hoe vast ik zit en hoe meer ik begin te beseffen dat ik er zonder hulp niet ‘uit’ zal geraken.
