Hg80Zaterdag, 12 februari 2022
06:30u
Voor het eerst in ettelijke weken is die dissociatie nog eens wat afgenomen.
– Na weken van solitaire opsluiting, in een hermetisch afgesloten kerkerruimte, zie ik nog eens daglicht.
Ik voel mij slap. Uitgemergeld.
Ik ben hier naar een kleine binnenplaats gesleept, want ik was niet bij machte om op eigen kracht hierheen te wandelen.
De bewakers die me ondersteunden hebben mij hier neergesmeten.
Hier, in het midden van die kleine, ommuurde binnenplaats. Overkapt met traliewerk.
Ik heb nog niet meer kunnen doen dan mij van mijn buik op mijn rug rollen.
Mijn benen liggen slap over elkaar door die beweging. De kracht ontbreekt me nog om ze van elkaar te schuiven.
Maar het kan me niet bommen.
Voor het eerst in ik weet niet hoe lang voel ik een zuchtje wind.
Ruik en proef ik buitenlucht.
Ik ril van de kou want voor het grootste gedeelte lig ik nog in schaduw. En mijn lichaam plakt nog van het zweet van die verstikkend beklemmende cel.
Een enkele fijne streep, die op de zijkant van mijn gezicht belandt, weet de opkomende zon al door het traliewerk boven me heen te wurmen.
Het verblindt me na zoveel weken duisternis maar met gesloten ogen verwelkom ik haar dankbaar.
In de warmte van die streep lijken mijn huidcellen wel knetterend prikkelend te ontwaken. Zenuwen die verschrikt terug tot leven lijken gedwongen. Als het ontdooien van half bevroren vingertoppen, te dicht uitgestoken naar een kampvuur. Maar blij voor de warmte.
Ik adem diep in.
Voel de koude, zuivere ochtendlucht diep mijn longen inkruipen; proef door die typische smaak van de dageraad een ijzerachtige explosie van hemoglobinen die dankbaar uit een soort comateuze rusttoestand lijken te schieten en zich gretig volzuigen met zuurstof.
Ik weet niet welke dag het is. Weet niet hoelang ik nu weer opgesloten zat.
Het enige dat ik voorlopig kan doen is hopen dat ze mij weer niet direct komen halen.
Ik wil hier namelijk graag even blijven liggen. Even op adem komen. Op kracht. –
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
