Hg80Zaterdag, 02 april 2022
06:35u
–beloften beloften beloften beloften beloften beloften beloften beloften–
Ik, ben weg.
Verzonken verdronken en verloren in het labyrint van mijn brein.
In oneindigheid.. groot en klein.
Verdoken weggedoken in de verste uithoeken van de oneindigheid van die capaciteit.
Van een ziel, ‘mijn‘ versplinterde, onmetelijk donkere, verloren ziel die geen ziel is.. zielloos zielig.
Leeg, leeg..
Ik, ben niet meer dan de elektrische impulsjes die ons nog staande houden.
Schouders recht, kin omhoog.. lachen!
Lachen.. hahaha..
Een onbewust afgevuurd commando dat een hartspier doet samentrekken.
Een reactie op een chemische verandering die doorheen een organisme gepompt wordt.
‘Ik’, is weer compleet weg.
Uiteengestoven doven op de vlucht.
Spiegelend glad op het oppervlak van een onzichtbare storm die niet droog of nat is, vast noch vloeibaar.
Een vreemde druppel gevangen in de mallen van vast gevormde tabellen wordt ongrijpbaar.
Onbevattelijk geleidt geen warmte meer naar de schaduwen waarin alles zich terugtrekt.
Hier, staan tijd en ruimte stil.
Vervaagt wat was en is.
Hier, is geen ‘leven’ mogelijk.
Niets kiemt tot wat het is.
Is weg, wat voelt dat wat het is.
Hier, voel ‘ik’ me dodelijk veilig.
Ver, ver weg van de onmenselijkheid van mensen kan niets nog iets raken.
Ver, ver weg van mensen is niets nog iets. Alle iets niets.. hahaha..
Hier, in het oog van de storm, vind ‘ik’ de rust die het vlees van mijn botten striemt en alle ik doet vervagen.
Hier, in de pijn van het vertragen, ben ik heer, ..en slaafse meester van de tijd..
Hier stuift al het ik uiteen in meedogenloze zelfhaat die ik omarm als welkome gezel.
De enige vriend die ik verdien, omdat ik ben, besta.. en daar geen recht op heb.
Hier, ver ver weg, kan ik mezelf vernietigen.. zodat de vernietiging van mensen geen pijn meer doet.
Zodat wíj, niet meer voelen.. niets meer hoeven te voelen.
Hier, is ‘ik’ dood.
En hier, hier is dát verlangen groot.
–beloften beloften beloften beloften beloften beloften beloften beloften–
