1v8_k_vdk‘k Had me eindelijk ingeschreven in die schilderacademie.
Enkel aan de betaling moest nog voldaan worden om de inschrijving af te ronden.
Het nieuwe academiejaar zal starten zonder ons.
Het is maar één van die dingen die mee vasthangen aan die verhuis.
Aan dat hoe ..en naar waar ..van die verhuis.
…
Het is woensdag 10 augustus 2022 en ondertussen is het al 03:30u gepasseerd.
‘k Ben wakker geschoten iets voor drie.
‘k Weet ni juist van wat.
M’n nek en m’n arm deden pijn, maar da’s niks nieuws. (pinnen, platen, prothese en verschoven nekwervel.. tja, weet je wel).
Daar worden we alle dagen wel eens wakker van, maar meestal negeren we dat gewoon.
Dan draaien we ons om en proberen gewoon weer verder te pitten.
Soms lukt dat dan nog wel een uurtje.
Soms zelfs twee.
Soms…
Maar nu zet ‘k mij weer recht en sta ‘k op.
Ook al ben ‘k nog moe, pokkenmoe, helemaal niet uitgerust.
’t Stoort mij dat ‘k in deze vreemde dissociatieve toestand verkeer die ook die vreemdsoortige vermoeidheid met zich meebrengt.
’t Is een vermoeidheid die ‘k niet ken.
“Jongens toch, hoe leggen we dat nu weer uit!?“
…
‘k Ken vermoeidheid.
Fysiek en mentaal.
Maar de vermoeidheid die nu wordt ervaren.. sloopt mij.
Ze beïnvloedt m’n lichamelijke en mentale toestand zo zeer, dat het m’n denken en m’n functioneren beïnvloedt.
Dát is het vreemde, dat het dat functioneren beïnvloedt. (en dat ‘k dat nog eens merk ook)..
Geen vermoeidheid, hoe moe ‘k ook was, heeft ooit zo zwaar doorgewogen dat het m’n denken, m’n alertheid.. ja, ‘k weet niet hoe ‘k het anders moet zeggen.. dat het dat functioneren zo zwaar kon beïnvloeden, dat dat functioneren op zich op de helling kwam te staan.
Zelfs niet in de donkerste, meest helse depressies -waar ‘k, zoals nu, nogal dikwijls in verkeer- is dat ‘in dissociatie functioneren’ ooit op de helling komen te staan.
En nu wel.
Wat ons enorm beangstigd.
En vergeef me als m’n tijdsbepalingen enige accuratesse missen -niet iedereen ervaart tijd altijd op eenzelfde manier – en daar waar er voorheen vanuit dat functioneren een soort ‘logboekstijdlijn‘ werd bijgehouden om zo min mogelijk iets op te laten vallen – dat er dus niet altijd dezelfde tijdlijn en/of ervaring aanwezig is – lijkt die vreemdsoortige vermoeidheid nu ook dit logboek te infecteren – waardoor dat ‘k het gevoel heb dat die vreemde vermoeidheid nu al maandenlang aansleept, maar dat ‘k het niet zeker weet. –> Panic!!
Het zorgt er alleszins mee voor dat ‘k al een hele tijd geen deftige tekst meer op papier krijg.
..
En nu heb ‘k het hier niet over dat.. ‘op zijn’ ..waar we al over geschreven hebben hé.
Dat ‘moe zijn’; dat ‘op zijn’ waar ‘k het al over gehad heb.
Al hebben ze misschien wel met elkaar te maken.. of versterken ze mekaar.
Dat ‘moe zijn’, dat ‘op zijn’ waar al over geschreven is, is existentieel – en dát zit écht in ’t rood!
Neen, de vermoeidheid dat ‘k nu probeer te beschrijven -die voor ons vreemde dissociatieve toestand die ons functioneren beïnvloed en die die voor ons vreemdsoortige dissociatie met zich meebrengt- die dus ook ons denken dusdanig beïnvloed dat we al maanden geen deftige tekst meer op papier krijgen- niet alleen op het blog maar ook en vooral in onze papieren dagboeken – is, denk ‘k, emotioneel van aard.
‘k Denk dat ‘k emotioneel compleet gesloopt ben en dat ‘k daar nu eindelijk, na 45 jaar, den impact begin van te doorvoelen.
Dat ‘k, op de een of andere manier, op zowel geestelijk als lichamelijk vlak, ten volle die emotionele verplettering begin te doorvoelen.
Of zoiets.
‘k Veronderstel dat dat het gevoel van wat ze een burn-out noemen moet zijn.
Burn-out -> Opgebrand zijn!
Emotioneel op zijn.
Leeggezogen.
Leeg.
Futloos.
Kaputski.
’t Is anders dan depressie, want depressie ken ‘k.
‘k Ken zowel depressie als manie, beide hebben voor ons geen geheimen.
Beide zijn donkerder dan donker.
Maar voor ons hebben beide.. ‘gevoelsmatig‘ ..nooit iets met emotie te maken gehad.
–Al weten we ondertussen wel dat dat wél zo is. Het ‘voelde’ zo niet aan.. omdat elk voelen.. uit alle registers geschrapt werd (wordt)–
Wat uiteraard door dat dissociëren komt.
Door het continue afstand nemen van mezelf, van m’n emoties, van alles van “ik”.
Ook nu, vandaag, heeft dat.. ‘gevoelsmatig‘ ..nog steeds niets met emoties te maken.
Maar toch heeft die voor ons zo immens vreemde vermoeidheid volgens ons álles met emotie te maken.
..
Zelfs op’t donkerste, neerslachtigste moment van ons bestaan.. bleven wij maar doorgaan.
Functioneren! ..weet je wel
Zelfs met al die onderdrukte emoties van de voorbije 45 jaar -opgestapeld en samengeperst; gistend, sissend, rottend en stinkend, zwerend verterend ..opgesloten in een ‘presspot‘ in ons kleine lijf’ke.
Doorgaan! Functioneren!
Nen ‘emotie‘-presspot ..waar ‘k het overdrukventiel zelf van blokkeer ..uit angst –aangeleerde angst– ..existentiële angst ..voor de mogelijkheid van het toch vanonder die immense druk uitkomend en fluitend te kennen geven van het ontsnappen van enige stoom.. emoties .. uit die presspot.. en daar dan weer finaal voor afgestraft zullen worden..
Kunt g’u dat voorstellen!?
Emoties die nu dus -omdat we, misschien omdat we zo.. existentieel ‘op zijn’, ons niet meer van “alles” kunnen (en willen) afsluiten- mentaal én fysiek op alles zo ZWAAR beginnen door te wegen.. dat het zelfs dat functioneren in de weg begint te staan..
f*ck!, en dát 👆..triggert ons! ..Existentieel!
Dat niet optimaal kunnen functioneren triggert ons existentieel.. ook al is dat net wat we proberen te doorbreken..
…
Begrijpt ge wat ‘k probeer te zeggen?
‘k Probeer te praten voor óns hé.
Voor ons als geheel hé.
Niet apart want dan komt er te veel subjectiviteit bij kijken.
..
Begrijpt ge wat een lading er door begint te sijpelen?
Stel u voor dat ge iemand.. vanuit het niets want zo voelt dat voor ons aan.. vijfenveertig jaar emotionele schade in de schoot zou werpen.
Wat een impact.. mentaal en fysiek.. zou dát al hebben op een persoon.
Iemand die ‘nooit’ met emoties ‘bezig’ geweest is hé.
Iemand die aangeleerd is om elk gevoel, elke emotie in zichzelf te negeren.
Iemand die met harde hand aangeleerd is om daar niet mee bezig te zijn en ten alle tijden, gelijk een robot, ‘doodgewoon’ te blijven functioneren.
Als die nu ‘plots’ 45 jaar aan emotionele verplettering, verwaarlozing, versmachting, vernietiging, verkrachting.. op zich voelt wegen en dat begint te doorvoelen.. in zich..
Wat een impact zou dat hebben op dat functioneren?
En wat als je nu niet enkel die 45 jaar aan emotionele schade van één, maar van meerdere personen ‘plots’ over u zou krijgen?
Van “mensen” compleet in chaos en paniek.. opgesloten in één lijf..
Kun’t g’u voorstellen hoe dat op alles -fysiek en mentaal- zou doorwegen?
Da’s waar dat ‘k nu ergens sta, denk ‘k:
Dat existentiële ‘op zijn’ langs de ene kant; die voor ons zeer vreemde, bizarre en beangstigende ‘vermoeidheid’ langs een andere kant; en dan nog al dat proberen ..dat continu proberen dat zoveel -gigantisch véél energie vraagt.. om enkel maar overal en altijd tegen muren en onmenselijkheid op te botsen ..om dan, ‘met verstomming geslagen’ achterblijvend, in een impasse te blijven zitten ..waar ‘k zelf nog eens de schuld van krijg toegeschoven ook..
Fuck-up!
…
In die impasse -zo ondervind ‘k nu- weegt elk existentieel vraagteken en elke doorsijpelende emotie nog eens eens zo zwaar door.
Tot het zo ‘zelf’verpletterend begint te werken dat daar zonder hulp nog vanonder kruipen haast onmogelijk wordt.
Die impact, dat gewicht is eigenlijk, wederom, te veel om alleen te dragen.
En ‘k merk het.
Het verpletterd ‘mij’ echt.
Het verpletterd ons.
Mentaal en fysiek ben ‘k nog nooit zó moe geweest. Zó op. Zó.. help-mij- alsjeblieft-op!
En ‘k krijg alleen maar klappen en gespuug in m’n gezicht.
Hoe meer dat ‘k hulp vraag, hoe meer dat ‘k om hulp roep.. hoe meer dat er in m’n gezicht wordt gespuwd, geslagen ..en hoe meer er tegen m’n benen wordt gezeikt.
En “ik”, ‘k zwijg.
Met verstomming geslagen zwijg ‘k.
Zelfs als mensen en/of instituten nul komma nul, 0,0!, respect voor ons tonen.. in ons gezicht spuwen en slaan, tegen onze benen zeiken -en óns daar nog eens de schuld van geven ook!.. van hún denken en van hún gedrag.. blijf ‘k braafjes dat respect voor hun wel tonen. Zoals mij geleerd is. Zoals mij.. tot bloedens toe.. met de roede aangeleerd is.
Meestal, zoals mij met die ongenuanceerd harde hand is aangeleerd, door braaf te doen wat van ons wordt verlangt/geëist en verder vooral braaf’kens te slikken en zwijgen.
Dat eindigt hier.
Hier en nu stopt dat!
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
