Zaterdag, 13 augustus 2022 - 09:26u

Voorlopig nog steeds inspiratieloos door die vreemdsoortige dissociatieve toestand herlees ‘k voorgaande nog eens.

Media, dacht ‘k.

Sociale media.

Ook dat is een aspect waar dan heel veel tijd en energie moet in worden gestoken.

Die algoritmen, weet je wel.

Niet de kwaliteit van uw content is het belangrijkste, maar die algoritmen, de wiskunde, de nummers, …, jóuw nummer.

‘Je bent niet meer dan een nummer‘.

—

Diagonaal lezen, weet je wel, ..een snelle hap ..een mening ..en rap..

Ja, ‘k weet het: Sarcasme is me niet vreemd.

Hoe dan ook, ‘k wou iets doen met het blog in de ijdele hoop om daar iets van een inkomst mee te kunnen genereren zodat ‘k niet langer “afhankelijk” moest zijn van dat hatelijke vervangingsinkomen.

Zodat ‘k, op dat vlak dan tenminste toch al, niet langer afhankelijk had moeten zijn van die maatschappij.. van mensen..

..zodat die mij ook niet meer zouden kunnen afdreigen.. ..bedreigen.. HELEN! NU! …fuck U! 🖕

..geen druk meer zouden kunnen opleggen om op HÚN tempo en onder HÚN voorwaarden te herstellen.

[–>Even tussen haakjes: (‘k zou niet afhankelijk zijn van die ‘maat’schappij.. van géld! dus.., als de wereld niet zou functioneren zoals hij functioneert (->en ja, de aandachtige lezer zal zich misschien -én terecht!- afvragen waarom we ook net hier voor het woord “functioneren” kiezen), maar da’s een filosofische kwestie.. waar we het later nog uitgebreider zullen over hebben]

Heel ons bestaan al zijn ons voorwaarden opgelegd.

Schadelijke voorwaarden, verpletterende voorwaarden, versmachtende voorwaarden, …

M’n bestaan, m’n waarde, m’n zijn, …

M’n levensvatbaarheid, m’n bestaansrecht, …

M’n identiteit, …m’n gender-identiteit, …

Mijn “ik”…

Mijn …“leven”!…

Mijn leven is constant onder voorwaarden geplaatst.

Al wat “ik” is, heel m’n bestaan en het recht op dat bestaan is continu, onophoudelijk onder de meest verpletterende, denigrerende, versplinterende, manipulatieve, kleinerende, vernietigende voorwaarden geplaatst.

En “ik” weet niet wie of wat dat doet, maar in 2017 is er hard -héél HARD!- aan de handrem getrokken ..op een noodstop geduwd.

Zó hard, dat we instant stil stonden.

STOP! GEBLOKKEERD! GEDAAN!

Maar ‘k kan natuurlijk niet op 1-2-3 veertig jaar aan ingesleten trauma- en overlevingsmechanismen ongedaan maken, dus schieten we ook nog steeds terug in die “oude” TraumaSporen: In dat dissociëren; in dat doen wat moet; doen wat van ons verwacht wordt.. verlangt wordt..

..Pleasen!..

..omdat ons ‘leven’ daar vanaf hangt..

..so we were made to believe..

..en we geloven dat nog steeds!, ergens..

Maar elke keer dat we nu -sinds 2017 dus- iets doen dat niet voor ons is; dat niet op ons tempo is; …

Iets dat ONS op de een of ander manier schaadt..

..wordt op een gegeven moment die handrem opgetrokken.

HARD!

Onverbiddelijk!

Nooit! gaan we nog terug naar die 40 jaar daarvoor. Nooit!

Zeg nooit, nooit.. maar NOOIT!!!!!!!!

Dus zoek ‘k nu manieren om onafhankelijk te kunnen zijn.

In de eerste plaats om te kunnen herstellen van die veertig jaar -neen, eigelijk ondertussen al vijfenveertig jaar schandelijke en schadelijke verplettering.

In de tweede plaats om dan te kunnen ontdekken wie of wat “ik” dan is.

Op ONS tempo, op ONZE voorwaarden!

Zonder druk, zonder gemanipuleer..

Niet van mens, niet van maatschappij.. van niks of niemand nog.

In alle rust willen wij kunnen herstellen en proberen ontdekken wie of wat “ik” is.

Een ontwikkeling die eigenlijk als kind moest zijn gebeurd, maar die daar -door mens en zijn maatschappij- extreem gewelddadig afgebroken is; compleet tot stilstand gebracht is; gestopt is.

Vernietigd, versmacht.. ..versplinterd..

Uiteengespat.. om te kunnen overleven.

No more!

Vader, moeder, broers, ..de maatschappij..

“Iedereen” spuwt nog steeds in “mijn” gezicht..

..proberen ons nog steeds vernederend te manipuleren..

..voorwaarden te koppelen aan “mijn” bestaan..

Zelfs nu nog steeds..

Terwijl ‘k alleen maar vraag waar iedereen, dus ook “ik”?! -VOLGENS HÚN ZÉLF!- eigenlijk recht op heb: Bestaansrecht.

En de tijd en de rust die nodig is om te kunnen herstellen van trauma.

Die 45 jaar lange, diepe, verscheurende traumasporen..

Waarvan ‘k wou proberen te herstellen met te wandelen, te lopen ..en te fietsen..

Sporten..

Omdat dat de enige momenten zijn -weg van mens en zijn maatschappij- dat ‘k niet compleet ongelukkig ben.

In de hoop om door dat sporten een beetje rust te kunnen vinden.. en terug -misschien- een heel klein beetje vertrouwen te kunnen krijgen.. in de mens?

Triatlon wou ‘k doen.. en lange afstandswandelingen, -lopen.. ultrasporten.. en daar over schrijven..

Schrijven.. over het PAD dat we daarbij zouden afleggen.. het mentale PAD.. met, en in en dankzij het fysieke PAD.. dat we zouden afleggen..

Begeleidt..

Proberen.. om te leren houden van.. een lichaam, dat je leren haten hebt.. een geest, die je leren haten hebt.. door te zoeken.. naar grenzen.. ‘mijn’ grenzen.. en daarbij te proberen vertrouwen.. op mensen door mij daarin te laten bijstaan.. begeleiden.. hulp..

Omdat ‘k sport niet meer wou gebruiken om mezelf af te straffen.

Omdat ‘k sport niet meer wou gebruiken als automutilatie.

Want dat was wel wat ‘k deed.

Als een zelfdestructieve ‘topsporter’ heb ‘k mezelf vernietigend gepijnigd.

45 jaar lang.. Coping..

Als een verlengstuk van wat je kent.. van wat je is aangeleerd: vernietiging van jezelf.

Intellectuele en lichamelijke zelfkastijding.. zelfverachting..

Uit haat.. uit aangeleerde haat voor ‘het zelf’, deed ‘k mezelf ook continu pijn met sport.

En dát, wou ‘k niet meer.. omdat sport ons niet compleet ongelukkig maakt..

Dus vroeg ‘k hulp..

En zie.. ..de mens..

Hij beliegt en bedriegt..