1v8_k_vdk10:08u
‘k Had een nummer gekregen van een parlementariër uit de gemeente.
De raad om die ‘volks’vertegenwoordiger te bellen.
Want ook al zit hij ook hier in de gemeente in de oppositie, zo zeiden ze ons, het was iemand die dit niet zomaar zou laten passeren.
Tegen vele traumasporen in belde ‘k de man.
‘k Vroeg beleefd of het paste om even m’n verhaal te doen, m’n bekommernissen voor onszelf en de kinderen te uiten, en de man bevestigde vriendelijk in beschaafd Nederlands.
‘k Vertelde over de ‘situatie’.
Over m’n hoogsensitiviteit en die voor ons onleefbare woonsituatie.. en ‘k leek gehoor te krijgen.. begrip. Of op zijn minst toch al een luisterend oor.
Tot het moment dat ‘k het woord ‘trauma’ uitsprak.
Op de vraag hoe ‘k in deze situatie terecht was gekomen en ‘k vertelde dat we al vijf jaar aan het proberen herstellen zijn van trauma en dit er niet meer bij kon.. veranderde plots heel de kleur van het gesprek.
De kleur, de temperatuur, de nuances, de woordkeuze, het taalgebruik, de zinsconstructies…
Heel de dynamiek van dat gesprek veranderde subtiel.
Had ‘k al gezegd dat we hooggevoelig zijn ook?
Zelfs over de telefoon, zelfs dan VOEL ‘k subtiele veranderingen in energie.. nuances in warmte en kleur..
Maar hier moest je zelfs niet hooggevoelig voor zijn.
‘kWerd botweg onderbroken met een: “Ah, dus g’he’t psychische problemen. En zedde daar veu in behandeling bij ne psychiater?”, van het algemeen Nederlands overschakelend naar’t ‘Beurms’.
“Ah ja die blokken. Dan zen we praktisch buren want ik woon oek op de sintamandsesteenweg, just een be’ke ve’der. Ik hemme kik dau toch gene last van.”
‘k Denk dat hij daar van zichzelf doorhad dat dát er los over was, voor het geval de rest dat nog niet was, en zich dan maar snel verschoonde met: “Maar ja, ni iedereen is’t zelfde zekers e.”
En wat dus begon als een beloftevol gesprek
-al merkte ‘k ook wel, vooraleer ‘trauma’ ter sprake kwam, dat voor hem een groot deel van “m’n verhaal” niet meer was dan “gewicht in de schaal” tegen de ‘meerderheidspartijen’; een stok voor de oppositie om in het hoenderhok van de gemeente te kunnen smijten. Tot het woord TRAUMA. Tot het herleidt worden tot “psychiatrisch geval”. Iets, waar ze niets mee kunnen in de politiek.. waardeloos als stok.. waardeloos als gewicht.. Tenzij misschien als je ‘in de “boekjes”‘ komt-
Eindigde in een neerbuigend: “Weet je wat, zet het anders allemaal is op mail en stuur het mij door, goed? Ik kan nu niets beloven maar ik zal het lezen en zien wat we ermee kunnen doen, ok. Ik rij nu de garage van’t parlement in en dan ga ik wegvallen. Dus zet alles maar op mail. Ik ga daar nu niets kunnen aan veranderen maar ik zal het dan voorleggen. Alle, ’t beste nog he.”
—-
‘kHeb dat altijd gehad.
Hoogsensitiviteit, hooggevoeligheid.. en hoogbegaafdheid.
‘k Ben daar mee geboren.
’t Zijn aangeboren kenmerken.
Aangeboren persoonlijkheidskenmerken.
‘k Heb dus altijd al zintuiglijk en gevoelsmatig elke kleine ritseling, elke kleine nuance.. elke minuscule rimpeling in de oceaan van ’t oppervlak van tijd en ruimte opgevangen, waargenomen, gevoeld, beleefd, doorleefd.. en er over nagedacht..
Maar ‘k zweeg dat..
‘k Verzwijg dat..
Omdat ‘k altijd ben wijsgemaakt dat dat niet kon.. niet kan.. dat dat niet waar was..
Dat er iets grondig verkeerd was/is aan ons.. fout.. wij, een fout..
En omdat iedereen dat zei.. IEDEREEN!.. ..en niemand.. NIEMAND… dacht zoals ons.. denkt.. zoals ons..
Geloofde ‘k dat ook..
Geloof ‘k dat ook.
Geloofde.
‘k Begin te beseffen..
Dat dát die traumasporen zijn..
Die JULLIE voor mij/ons hebben uitgegraven..
En waarin jullie mij/ons keer op keer duwen..
Voor de moment ben ‘k dikwijls nog steeds te ver weg.. te diep.. in dissociatie.. ‘k moet; ‘k kan niet anders; overleven..
Voor de moment ben ‘k dikwijls nog steeds te ver weg en heb ‘k al een hele resem ‘stationnetjes’ gepasseerd voor ‘k het door heb dat ‘k weer in die traumasporen vastgelopen ben…
Maar ‘k ben het echt wel beu hoe jullie ons behandelen.
En ‘k ga daar korte metten mee maken.
‘kGa dat doen stoppen.
Voor mij/ons..
Maar vooral ook voor de kinderen..
Want dat vinden we misschien nog wel het ergste: dat zij daar mee de dupe van zijn.
Jullie denken.. duwt ons in trauma.. houdt ons in trauma!
Het belemmert ons van te herstellen.
Niet alleen door deze onleefbare woonsituatie waar we nu in gedwongen zijn..
JA! GEDWONGEN!
Maar ook bij én dóór die psychologen en psychiaters die de revue al zijn gepasseerd.
Het belemmerd ons ook om nieuwe, helende contacten te maken, zoals via buddywerking bvb.
Het belemmerd ons ook.. júllie denken en júllie instituten belemmeren ons ook om vader te zijn.
En dát, is onvergeeflijk!
Want jullie, júllie denken en júllie instituten, houden generationeel trauma mee in stand!
En als er iemand is -zoals ik/wij- die dat ziet, voelt én probeert te doorbreken..
Wordt die persoon afgestraft.. WEERAL.. langs alle kanten..
DÍT KAN NIET MEER!
‘k Ga ons terugtrekken..
En we gaan beginnen schrijven.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
Ps:Waarschijnlijk zullen jullie nu weer gretig willen beweren dat ‘k hiermee (die laatste berichten) “al m’n eigen ruiten insmijt”…
Om ons weer te doen zwijgen..
Om de waarheid maar weer te verzwijgen..
Maar weet dit: ‘k heb geen enkele ruit om uit te smijten. ‘k Sta al heel m’n bestaan open en bloot en helemaal alleen in de kou.
Elke ruit dat ‘k ooit zelf, zonder hulp, probeerde te máken én/of te steken om mij of m’n kinderen een beetje te beschermen tegen.. de onmenselijke kou.. hebben júllie, individueel-collectief, elke keer opnieuw naar de klote gegooid voor ze goed en wel geplaatst was.
En waarom!?
Omdat jullie lompe, domme apen zijn.
Nog steeds NIETS geëvolueerd.
Jullie denkpatronen, jullie gedrag én jullie sociale structuren hangt nog steeds in de bomen.
