1v8_k_vdk09:38u
Wat is vandaag anders dan gisteren?
Wat is er vandaag anders dan gisteren in functie van morgen?
Wat is er vandaag anders dan datgene dat er gisteren ook al was, met oog op en in functie van een eventuele morgen?
Is er vandaag eigenlijk iets anders dan gisteren?
Naar m’n eigen gevoel moet ‘k veel te lang nadenken over die vraag.
Ergens..
Ja.. ergens.. weet ‘k rationeel gezien wel dat er de afgelopen tijd reuzentappen zijn gezet.
Zeven-mijls-laarzen-stappen..
Maar het voélt “gewoon” niet zo.
‘k Voél het niet.
‘k Voel alleen de vermoeidheid.. de fouten die ‘k daardoor aan het maken ben.
Het falen.
“Ik” voelt me alleen maar falen.
Op alle vlakken.
—-
Heel m’n bestaan lang, van m’n eerste ademteug voorts, is heel m’n “ik” verpletterd.
Op álle vlakken, álle gebieden is héél m’n “ik”, héél m’n “zijn”, al wat “ik” is of ooit geweest is, verpletterd en versmacht.
[En weet je, ‘k zeg dat hier niet om iets of iemand te beschuldigen of verwijten te maken of zo. Totaal niet! Tijd, ruimte, achtergrond, persoonlijkheden, etc. … Shit happens you know.. ‘k Snap trouwens maar al te goed dat fouten maken menselijk is; en mensen nu eenmaal fouten maken. Dat, op zich, is niet wat erg is. Dat is niet iets dat we erg vinden per se. Dat is niet waarom dat ‘k dat zeg. ‘k Zeg dat, omdat het zo ís! ‘k Zeg dat dus om iets duidelijk te maken. Om iets duidelijk te kunnen maken. Omwille van het belang van de context. Meer niet. Wij willen, voor ons, alleen maar vooruit. Maar we beseffen maar al te goed dat kan niet zonder achteruit te kijken (iets dat we ons hele bestaan lang NIET gedaan hebben.. uit angst ..én een soort ‘Stockholm’-beschermen van mensen en systemen waarvan we hoe langer hoe meer beginnen te voélen dat ze die bescherming totaal niet verdienen. Nooit verdient hebben). Achteruit kijken dus, om te zien wat er ons tegenhoudt. Dat is al. ‘k Kan dat niet blijven herhalen, al ben ‘k er dus nu tóch weeral mee bezig, maar het is NIET onze intentie om iets of iemand te beschuldigen of te verwijten. Als dat wél gedacht wordt, ondertussen ook voor u “strike 3″ dokter, IS DAT NIET ÓNS DENKEN!]
Feit is -FEIT!
Meer niet.
En feit is dat ál wat “ik” is, door omstandigheden dus, die deels dus ook aan m’n eigen aangeboren persoonlijkheidskenmerken te wijten zijn hé, verpletterd is.
(Al geef ‘k hier nu eigenlijk wel weer een “beetje” te veel krediet aan die omgeving -onze omgeving. Want de manier waarop, toen -EN NU NOG STEEDS!, valt niet goed te praten onder geen enkele “menselijke” noemer! Maar soit.)
Versmacht dus.. m’n “ik”.. en.. hoe zeg ‘k dat best?.. niet “deftig” tot ontwikkeling kunnen komen is.
Al moet ‘k dat misschien ‘opdelen’ in een “positieve” en “negatieve” ontwikkeling zoals in Erikson zijn ontwikkelingsfasen. https://psycha.be/ontwikkelingstheorie_erik_erikson.html
M’n ‘ontwikkeling’ zou kunnen verwoord worden als totaal “negatief” dan.
Al vind ‘k dat op die manier uitdrukken zelf eigenlijk te.. negatief.
Ja, weet je.. het klopt dat m’n “opvoeding” (“thuis”, op school, in de sportclub, in het dorp, etc. …) compleet vernietigend is geweest voor ons.
Omdat ze zó.. hoe zeggen we dat best?… singulair simplex was..
Zó compleet ‘narrow-minded’ oogkleppend..
Zó ..aan totale waanzin grenzend bij god verdomd kleinzielig..
Omdat ze zó.. MALlig was –zoals het vandaag nog stééds is!, ook met m’n eigen kinderen merk ‘k dat- dat het elke mogelijkheid tot ontwikkeling en zelfontplooiing van “mijn” ‘ik?’ IN DE KIEM GESMOORD heeft.
En met die voor andere mensen zo vreemde en bevreemdende aangeboren persoonlijkheidskenmerken die, zeker toen, nog grotendeels ‘ongekend’ (en vooral onbemind) waren…
Tja, als je weet hoe genadeloos hardvochtig en meedogenloos wreed kinderen voor elkaar kunnen zijn.. zeker als je wat anders bent..
Dát, maar dan door heel m’n omgeving.
Voor elk klein “detail” van m’n zijn, elk stukje “ik” dat een beetje ‘anders’ was.. voor elk klein stukje van dat “ik” dat niet “paste” in hún.. visie.. hun MAL.
Alles dus..
Er is van m’n “ik” niets overgebleven.
“Ik” kon niet, en hier was onze “thuis”.
Hier moesten we samen aan tafel zitten.
Hier, moesten we zien te overleven.. en dat kon en mocht alleen zonder “ik”.
En dat dan als ‘mens’ hé.
Als sociaal dier.
Als.. geboren.. altruïst dan ook nog eens..
[‘k begrijp niet waarom dat ‘k dat zelfs nu nog altijd heb.. ‘k snap het niet.. “ik” houdt van mensen met héél m’n hart, maar ‘k haat ze tot in het diepste van m’n ziel, schreven we ergens.. voor wat ze ons keer op keer aandoen.. en toch blijf ‘k ze het voordeel van de twijfel geven.. ook al verdienen ze dat TOTAAL niet..]
Verstoten worden..
Verbannen..
Uitgesloten en..
Gestraft.
Veelal om dingen die je zelf niet eens begrijpt.
Dingen die je zélf van jezelf niet begrijpt.. die “gewoon” aanwezig zijn maar waar je niet van begrijpt of weet waarom..
Dingen die je wel anders -compleet anders maken dan iedereen rond je.. dat merk je wel.. en dat dat niet “geapprecieerd” wordt.. dat merk je en begrijp je ook wel.. dat wordt je trouwens zéér duidelijk gemaakt..
Maar niet waarom..
De waarom..
Die wordt niet uitgelegd..
Waarom!?
..maar waarvoor je dus wel door heel je omgeving zwaar afgestraft wordt..
Zelfs tot in je “eigen” denken.. tot in je “eigen” hoofd..
Maar we zijn aan het uitweiden.. sorry..
Terug naar vandaag.
Vandaag probeer ‘k mezelf te zoeken, te ontdekken en toe te laten.
Proberen he.
Dat alleen al is omwille van die zéér traumatiserende achtergrond onbeschrijflijk moeilijk.
Maar al weten mensen vandaag de dag al iets meer over een deel van die ook bij ons aangeboren persoonlijkheidskenmerken -en leren we er nu zelf ook meer over zodat we de hindernissen die daarmee gepaard gaan ook beter leren begrijpen- toch is het voor ons nog steeds zeer moeilijk om die kenmerken te aanvaarden, die toe te laten, die te laten zien en zelfs om daar mee om te gaan.
Laat staan om op basis daarvan –op basis van kenmerken dus waar we heel ons bestaan voor afgestraft zijn geweest als we die ‘toonden’ of als die ‘tot uiting’ kwamen– grenzen te stellen.
Grenzen stellen.
Proberen.
‘k Weet niet hoe ‘k dat moet doen.
‘k Weet niet wat mag.. als grens stellen.
Geestelijk noch lichamelijk weet ‘k wat ‘k als grens mág stellen, begrijp je dat?
Elke grens die ‘k ooit proberen stellen heb, geestelijk of lichamelijk, is niet alleen door iedereen –ja, iedereen! “Ik” heb geen enkele -géén! Niet één!- ervaring die het tegendeel bewijst– genegeerd en/of overtreden..
Maar daar zijn we ook nog eens zwaar voor afgestraft geweest.
Voor het nog maar dúrven stellen van een grens hé.
En dat vroeger ÉN nu!
Ook in de hulpverlening hé!
“Mijn” brein beziet dus het stellen van een grens niet als iets “normaal” of als iets “vanzelfsprekend”.
Neen, m’n brein beziet het stellen van een grens –zelfs de gedachte nog maar– als iets levensbedreigends.. voor ons.
Begrijp je wat we aan het zeggen zijn?
Het.. VOÉLT.. levensbedreigend aan voor ons om zelfs nog maar te denken aan het eventueel stellen van een grens.
Niet rationeel hé.
Rationeel begrijpen we wel dat dat niet klopt.
Maar zo voélt het niet. Ergens.
Toch is net dat ook een van die pijlers die ons de afgelopen vijf jaar op het hart is gedrukt:
We moeten leren voor onszelf te zorgen.. op te komen voor onszelf..
GRENZEN TE STELLEN!
Maar als we dat dan doen.. proberen doen.. worden wij daar voor afgestraft!
Nog steeds!
Zélfs in de hulpverlening!
Zélfs door diegenen die ons dat voorhielden.
Ook al proberen we alleen nog maar.. zelfs al proberen we alleen nog maar om voorzichtig weg aan te geven dat zaken anders zijn voor ons.. anders aanvoelen..
Dat sommige zaken waar blijkbaar anderen zelfs niet bij stilstaan, niet hoéven bij stil te staan, dikwijls nog nooit een seconde in hun leven bij hebben stilgestaan.. voor ons eigenlijk niet okay zijn.. écht niet okay zijn!
Ons compleet overprikkelen.. ons zwaar overbelasten..
Maar waar we al heel ons bestaan over zwijgen net omdat we daar altijd voor afgestraft zijn geweest als we daar iets van zeiden.. continu..
‘k Weet het, ‘k ben ‘waarschijnlijk’ weer aan het zagen maar het is écht niet okay!
En nu, nu we eindelijk -door al die trauma’s door- proberen om toch grenzen aan te geven.. die te stellen.. proberen hé.. terwijl het voor ons al zo moeilijk is.. terwijl dat voor ons ÉCHT aanvoelt als ‘levensbedreigend’.. worden we net daarin ook WEERAL afgestraft.
Door m’n ouders, weeral.
Door niet te luisteren.. en ons te verwijten, weeral..
Door ons, weeral, te beschuldigen ook van hún denken en hún gedrag..
En omdat “ik” dat niet meer wil.. “mij” geen schuldgevoelens meer wil laten aansmeren voor hun denken en hun gedrag..
grenzen probeer te stellen dus..
door zolang dat ze dat blijven doen dat we dan afstand van hun moeten nemen..
ook al doet dat onszelf pijn en verdriet..
omdat ze elke andere grens die we proberen stellen toch blijven negeren en/of overtreden..
Zie ‘k geen andere oplossing dan dat ons pijnlijk terugtrekken.. ..ons isoleren
En héél m’n omgeving doet exact hetzelfde.
Nog steeds, zoals al heel ons bestaan..
Ze zeggen wel het een maar doen dan net het andere..
Ze verwijten en beschuldigen me nu m’n terugtrekken.. iets wat we eigenlijk niet willen doen maar moeten om onszelf te proberen beschermen omdat ze elke andere grens die we proberen stellen toch maar blijven overtreden..
Ook de maatschappij hé.
En ook die psychologen en psychiaters.
En die schermen dan ook nog eens met hun titeltjes.. verstoppen zich achter die façade.. verwijten ons hun eigen vastgeroeste denken..
En als ‘k daar iets van zeg, omdat ‘k niet begrijp waarom zij vinden dat voor hun dingen wel gelden (zoals grenzen stellen) en voor ons niet (want als het in hun kraam niet past dan “scheelt” er ineens iets aan ons) dan word ‘k bijvoorbeeld plots agressiviteit verweten… die zij zeer duidelijk projecteren.
Hún agressie! Die zij zeer duidelijk op “mij” projecteren.
Maar ook daar mag ‘k niets van zeggen.. want doe ‘k dat wel, dan wordt er ‘hiërarchie’ en ‘autoriteit’ in de schaal geworpen.. hún hiërarchie en hún autoriteit wel te verstaan hé.. onderdrukkingsmacht uitgeoefend.. weeral.. zoals in dat gezin.. zoals in dat dorp.. zoals in die gemeente.. “ik” kent die mechanismen door en door..
Nog steeds..
“Ik” begrijpt mensen niet.
En “ik” begrijpt hun onmenselijke denken en hun onmenselijke systemen niet.
“Is er vandaag dus iets anders dan gisteren?”, vroeg ‘k me af.
‘k Denk het wel.. ook al voelt het zo nog niet..
Boundless horizon
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
