29 oktober 2022

Hey ..

Bedankt voor je mailtje.

Ik kijk alles eens rustig na en pik eruit wat voor mij ..helend is.

Mag ik zeggen dat ik zeer genoten heb van ons gesprekje.

Ik wil jou graag nog een klein complimentje geven als ik mag:

Weet je wat jij, naast mij het sprankeltje mens doen voelen in jouw bijzijn, nog doet?

Jij, je authenticiteit, dat wat ik bedoelde met dat ik in de kern geen andere versie van jou krijg, ook al ben je misschien wat gereserveerder of wat dan ook per situatie of omgeving.

Ik voél dat jij jij bent.. en dat is in mijn.. directe gevoelsbeleving zeldzaam.

En er zijn veel kanten van jou dat ik niet ken, nog niet ken en zeer waarschijnlijk ook nooit ga kennen he.. maar dat doet er niet toe.

Jij bent jij, en ik voel dat.

Ik voel dat ook als mensen dat niet zijn, …maar ik ben aangeleerd om te zwijgen.. (en hun vooral ook niet te laten voelen.. dát ik dat voel)

Maar, dus.. jij geeft mij, door hoe jij bent -uzelf dus-, hoop voor de mensheid.

Alle, ik bedoel dat, hoe altruïstisch ik in de kern ook ben, mijn ervaringen met mensen van dien aard zijn dat net mensen (en hun instituten) verantwoordelijk zijn voor mijn grootste en diepste wonden.

Daardoor heb ik nog maar zeer weinig of geen vertrouwen in mensen. (Ook al besef ik in m’n achterhoofd wel dat met bijna 8 miljard er érgens wel ook een “witte raaf” voor mij moet zijn he)

Misschien klinkt dat wat zweverig of wat dan ook, dat is niet de bedoeling.

Wat ik eigenlijk gewoon wil zeggen is dat je mij ergens hoop geeft.. voor de mens.. en dus ook voor mezelf he.. terwijl mijn denken over de mens en de mensheid- zéker in de laatste vijf jaar -sinds ik hulp heb gezocht he!- zeer.. hopeloos is geworden.. als uitermate hopeloos wordt .. aangevoeld..

Soit, dat was het 😅

Merci.

Iets anders dan:

Ik hoop wel dat ik niet te belastend voor je ben geweest.. zelfs al hou ik me nog steeds zéér sterk in in gesprek(ken).

Niet alleen omdat het zeer moeilijk is om, in een beperkte tijdspanne ook, jaren van anders denken uit de boeken te doen bijvoorbeeld (waarvan ik de laatste jaren ook gemerkt heb, ook in de hulpverlening he, dat mijn anders denken, omdat het niet in het “normaal” van mensen past, als bedreigend wordt ervaren en dus ook steeds met een –volgens hun “gepaste”– zelfde soort.. ‘zelfgeproclameerde “menselijkheid” ..wordt aangevallen).. én ik kamp dan ook nog eens met een diep en donker niétswaardigheidsgevoel.. “natuurlijk”

Maar ook omwille van angst.

Diepgewortelde angst.

Omdat mijn denken dus, dat altijd zo anders is geweest tov het denken andere mensen (en hun instituten), altijd zwaar afgestraft is geweest. En wordt.

Ik heb ook zeer weinig tot geen interactie met andere mensen en dat leidt er toe dat ik wat .. overenthousiast.. word soms 🤦‍♂️

Misschien kom ik er wel eens toe om mijn denken eindelijk eens op papier te zetten.

Misschien duurt het zelfs niet al te lang meer voor ik het mezelf kan toestaan.

Voorlopig heb ik het er nog te moeilijk mee. Denk ik vooral dat ik niet goed genoeg ben, niets ben en dat alles eigenlijk al gezegd is ..en beter.

Weet je, ik denk dat ik wat nood begin te krijgen aan wat interactie.

Ideeën delen en aftoetsen..

Luisteren en praten..

Andere invalshoeken en visies krijgen..

Al is het maar beginnend vanaf de zijlijn.. zoals ik zei: met een boek in een hoekje zodat niemand door heeft dat ik alles, elk detail volg en terwijl toch nog dat boek lees ook..

Mijn ’netwerk’ is echter onbestaande.

Ik weet zelfs niet hoe ik dat moet doen, netwerken.

En ergens in mijn achterhoofd houden die traumasporen mij ook tegen.. dat al wat ik denk en voel zever is en dat ik het niet waard ben.. minder ben dan anderen.. niets.

“Mag ik dat wel, netwerken? Mag ik dat wel hebben een netwerk? Ben ik dat wel waard?, Zou ik überhaupt een toegevoegde waarde kunnen/mogen zijn/hebben? En als dat ergens toch zou zijn, heb ik dan het recht om dat aan een netwerk toe te voegen?”, … geconditioneerd als ik ben dat ik geen bestaansrecht heb.

Zoals ik al zei: ‘Ik heb geen mogelijkheid tot contact tot voor mij interessante mensen om mee te praten.’

Ik heb -door omstandigheden- geen diploma’s en geen omgeving die .. hoe moet ik dat zeggen.. voor ons interessante contacten faciliteert.

En de stigma’s van de voorbije vijf jaar, die nog steeds groeien als een woekerend gezwel en die, zo lijkt het, besmettelijk geacht worden, helpen daar geenszins bij.

Misschien, als ik mag vragen, kan jij mij daarbij wat helpen?

Allé, als je wil he.

Misschien door de link naar dat blog wat rond te sturen in je netwerk of zo?

Zodat misschien op die manier interactie kan ontstaan.

Of ja, ik zeg maar wat want ik weet niet wat of hoe.

Ik ga zeker de zaken die je opstuurde nog eens lezen en bekijken maar.. ik heb het moeilijk om daar dan stappen in te zetten.

Dat is zoals als mij een telefoonnummer wordt gegeven; en daarbij dan gezegd wordt van daar “gewoon” eens naar te bellen.

Mensen begrijpen blijkbaar niet hoe moeilijk dat is voor ons -hoe absurd moeilijk, ik weet het, dat is voor mij om “dan”gewoon” te bellen ipv die persoon naar mij te laten bellen de eerste keer. Snap je?

Dus doe ik dat niet.

Alle, meestal toch niet.

En leg ik die telefoonnummer “gewoon” op de stapel van de nog te bellen telefoonnummers, waar dan nooit naar gebeld wordt.. omdat ik mezelf dat recht niet kan geven..

Ik denk wel dat ik het nodig heb om stilaan uit de schaduw te komen.. maar dat ik daarbij “wat” begeleiding nodig heb. (hah.. mss zeg ik beter “Watt” begeleiding bij nodig heb 😜)

Aansporing dus. Aanmoediging.

–Energie!–

Iemand die ik wat vertrouw die me de hand reikt weet je.

Iemand die even “watt” uitreikt ..voor mij.. tot ik zelf voldoende vertrouwen heb.. “vermogen”.. om zelf uit te reiken, begrijp je?

Ik ben een verwaarloost kind dat enkel pijn kent in betrekking tot mensen, maar ergens in zijn achterhoofd hunkert naar contact.

Ik durf de eerste stap zelf niet meer te zetten, omdat ik niet meer kan.

Omdat heel mijn overleven gebaseerd is op het vermijden van mensen, op het in de schaduw blijven..

Zie je dat kind?

Teruggetrokken..

Kijkend.. scannend.. vanuit de veiligheid van de schaduw.

Angstig.

Hongerig.