Maandag, 07 november 2022

09:55u

Ik zit te bijten op die “Wij-Zij”-tekst van 3jaar geleden.

Toen, schreef ik hem niet uit omdat hij mogelijk te scherp was.

Nu, maak ik voor mezelf het excuus dat ik te veel aan mijn hoofd heb.

Al zijn beide zeer reëel en waar, toch zouden die mij niet in het minst tegenhouden als die niet onder de noemer “ik” zouden vallen.

Het zijn dus uitvluchten.

De zoveelste uitvluchten die ik onbewust en onbedoeld zoek en maak omdat ik mezelf geen waarde en bestaansrecht kan geven.

Ik zever niet: Het voelt zelfs bedreigend aan.

Levensbedreigend zelfs.

Het klinkt (misschien) stom he, want ik zit hier aan een tafel, de deuren zijn op slot en de sleutel steekt scheef; ik heb een koptelefoon op om dat constante gerij op die steenweg wat weg te proberen filteren maar het volume staat niet zo luid dat ik verrast zou kunnen worden (maar ik kan dat ook niet verdragen hoor. Ik kan eigenlijk zelfs die koptelefoon niet verdragen maar anders kan ik door dat onophoudelijke verkeer zelfs niet blijven zitten..)

Dus, rationeel weet ik wel dat ik niet in direct gevaar ben.

Dat er geen “Clear and Present Danger” aanwezig is..

En toch..

Elke keer als ik voor mezelf iets wil doen zoals ‘voor mezelf zorgen’; ‘voor mezelf opkomen’; ‘grenzen voor mezelf proberen stellen’; .. weet ik veel.. ‘ergens goed in zijn’ etc..

een deftige tekst kunnen schrijven

Iéts.. voor mezelf..

Eender wat voor mezelf..

Iets dat mij ‘waarde’ of ‘bestaansrecht’ zou kunnen geven..

Dan schrééuwt heel mijn lichaam: GEVAAR!

Mijn hart begint sneller te slaan..

Mijn ademhaling spant zich op..

Tintelingen trillen door mijn spieren..

ADRENALINE..

die door mijn lijf giert..

Nog even en ik begin te zweten.. koud zweet..

Rillingen jagen mijn ruggengraat op en af..

Mijn brein..

‘k weet niet hoe ‘k dat moet zeggen..

Mijn brein lijkt wel in een andere ‘staat’ over te gaan..

Weg te schuiven.

Een staat van paraatheid.

Een “fully-armed-defence-modus”..

Volgens een psychologe die met ons eens al die lichamelijke ‘cues’ heeft afgelopen, vertelt mijn lichaam mij op zo’n momenten dat het compleet in paniek is.

Dat het zich bedreigd voelt en zich klaar maakt om te vechten of te gaan vluchten.

En ik zit hier ‘gewoon’.. te proberen van een tekst te schrijven.. meer niet.

Door daar op te letten nu merk ik dat ook wel hé.

Maar dikwijls (nog steeds) zorgt dat voor zoveel onrust dat ik niet kan blijven zitten dan.

Dat ik mij ook niet meer kan concentreren dan.

Dikwijls zelfs is die onrust dan zo groot –die adrenaline-rush ook denk ik– dat ik niet alleen niet meer kan blijven zitten, maar ook letterlijk en figuurlijk “moet” gaan lopen dan (van mezelf->hét gevaar).

Dat is, als ik ‘mezelf’ niet een paar uur later pas ’terugvind’ .. of een paar dagen later.. omdat ‘ik’ volledig in dissociatie overgegaan ben door die bedreiging->’ik’.

Hoe fucked up is dat, dat uw eigen denken, uw eigen “ik”, zó .. levensbedreigend voor uzelf is geworden.. dat dat u zodanig in paniek brengt.. dat je, om te kunnen overleven, daar moét van gaan lopen-> dissociëren.. omdat dat de enige mogelijkheid is volgens uw brein óm te kunnen overleven (naast de dood wel te verstaan hé).

En dieë ‘fucked up’..

Dieë fuck up fuck you is voor mijn ouders..

en mijn “familie” en die “vrienden” ..

..mijn omgeving ..

En niet alleen voor mij maar ook voor onze Wouter..

En niet alleen voor vroeger, maar ook voor nu nog.

Vandaag!

Waarin alle geschreeuw om hulp, zelfs vandaag nog steeds, op bijna alle vlakken beantwoord wordt met gespuw in het gezicht of een klap in het gezicht.

Weinig of niets is er vanuit die omgeving al veranderd.

Niet voor mij noch voor onze Wouter.

Wat we ook zeggen, wat we ook proberen doen..

Het is nog steeds hetzelfde als vroeger, net zoals we klein waren.

Waardoor we ook maar constant getriggerd blijven worden in die schema’s -die overlevingsmechanismen.. die valkuilen..

Waarin ik dus óók mezelf -mijn eigen denken en voelen- als een bedreiging voor mezelf zie en ervaar.

Ik ben hard voor mezelf, ik weet het.

Misschien zelfs té hard.

Ik walg van mezelf dat ik nu moet ’teren op de kap van de maatschappij’ om die schema’s te proberen doorbreken (Niet onze woorden maar ze zijn wel al meermaals, ontelbare keren, naar onze kop gesmeten. Rara door wie op kop?!).

Ik haat het.

Haat het dat ik in alle pogingen om voor mezelf iets te doen -mezelf waarde en/of bestaansrecht te proberen geven- compleet blokkeer.

Uit paniek..

In paniek..

Vanuit een geïnstalleerde levensbedreigende paniek voor mezelf.

Ik haat het dat ik niet “gewoon” ‘gewoon’ kan zijn, doen, ben.. zoals mij naar de kop geslingerd wordt.

En daarbij mezelf “gewoon” weer verloochenend tot dat wat verwacht wordt, dat leeg en doods omhulsel.

Kun’t g’et geloven dat ik het haat dat ik “een vechtertje” ben?..

Dat de mentale vermoeidheid zo groot is geworden dat ik soms echt wil dat ik zou kunnen blijven liggen.

Dat ik soms graag wil opgeven. Zo graag wil opgeven.

Ik ben het beu ook, dat ik er voor alles alleen voor sta.

Dat ook dat, sinds ik goed en wel kon kruipen, ook nog altijd niet veranderd is.