1v8_k_vdkWat wil ik?
Wat wil ik nog?
Herstellen?
Rust?
Geen van beide komen tot stand.
Integendeel.
Ik zou weer kunnen weggaan.
Weer kunnen gaan lopen.
Maar ik heb zo lang ik mij kan herinneren nog niets anders gedaan en het helpt niet.
Geen land, geen omgeving, geen plaats, geen mensen.. als ik niet begin bij het begin -“ik”, wat dat dan ook is- maakt het niet uit wat ik probeer te veranderen.. want dan zál er niets veranderen.
Hoe vind ik iemand die empathisch genoeg is, maar vooral ook geduldig en sterk genoeg is?
Want alleen, kan ‘k het niet.
Bijna twee weken ben ik zonder dat ik het kan stoppen weer dieper en dieper in een donkere depressie gevallen.
Mijn hoofd bonkend van overprikkeling en overbelasting.
Mijn lichaam zó uitgeput dat ik de voorbije vijf dagen amper van de zetel ben geweest.
Maandag ben ‘k nog gaan fietsen.
‘k Weet dat, ergens.
Maar meer omdat het op Strava staat dan omwille van een echte herinnering.
Koude.. dat weet ik nog ergens.
Dat ‘k niet gekleed was op een gemiddelde temperatuur van 2°C, maar eerder op een van 15°C.
En dat ‘k kwaad was/ben op mezelf omdat mijn bril stuk is.
Omdat ‘k met te bibberen per ongeluk dat beentje van dat montuur gebroken heb.
Den auto heb ik nog binnen moeten doen in de garage op dinsdag, das waar.
Die laatste afspraak met die psychiater, op donderdag, is daar ook nog ergens geweest.
Daarvoor zie ik, heb ‘k nog even geprobeerd om te gaan joggen, maar het ging me niet af.
M’n lichaam deed pijn.
Verdomme toch, ik heeft hulp nodig.
Is er dan niemand sterk genoeg om te helpen?
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
