1v8_k_vdk09:19u
Die schematherapie, lezen daarover bedoel ik, zet mij aan tot “werken”, denk ik.
Alsof het mijn denken probeert te “activeren” of zoiets.
Of te reactiveren.
Alsof je iets dat vast zit probeert los te krijgen door er zachtjes mee te schudden of zo.
‘schudden voor gebruik’
Die psychologe in Sint Hieronymus had dat al eens gezegd dat schematherapie in een veilig kader mogelijk helpender zou kunnen zijn. Helpender dan de Dialectische gedragstherapie die ze daar volgden.
Maar daar is nooit verder op doorgegaan door het abrupte einde daar.. natuurlijk.
En nu heb ik natuurlijk weer drie jaar verscheten met een psychologe die ons continu triggerde in wat we zelf overlevingsmechanismen en copingstrategieën noemden, maar dus evengoed onder die “schema’s” of “valkuilen” van Young en Klosko geplaatst kunnen worden.
Het ‘gekke‘ is dat ik dat dus allemaal al aangegeven heb, gezegd heb, geschreven heb..
Al vijf jaar lang, al drie jaar lang bij die psychologe waar Sint Hieronymus ons naar doorverwees na hun ‘falen’… [ja, FALEN! Het zou geen falen zijn geweest als ze niet hún tekortkomen in onze schoenen hadden geschoven en ‘gewoon’.. sorry hadden gezegd. Want dat is ok. Het ís moeilijk, ik weet het. Maar dat doen mensen nooit tegenover ons. Het is altijd ‘sorry maar’, om dan schuld en verantwoordelijkheid bij ons te leggen. Der wordt ons ALTIJD gezegd dat wij onze verantwoordelijkheid moeten nemen (zelfs voor shit waar wij geen verantwoordelijkheid voor dragen), maar zelf wimpelt iedereen altijd zijn verantwoordelijkheid af]
..bijna elke sessie in dat laatste jaar (zeker vanaf die mail van “Zien” bedenk ik mij nu net).. heb ik constant aangegeven dat die ons triggerde in “voor haar zorgen”..
Dat “ik” daardoor vast zat/zit.. in een impasse.. niet verder geraak..
Maar dat ik uit ‘andere’ mechanismen dat “zorgen voor haar” zelf niet kon ‘afbreken’..
Want zij is psychologe.. en ik niets..
Toch, elke keer zei die ook (onbewust) nét die zaken die ons ertoe aanzetten om dus onszelf te negeren en daar naartoe te blijven gaan. (En als we dat achteraf doorhadden zeiden we dat maar dan lokte die zelf die dynamiek weer uit! En begon dat weer opnieuw.)
Het “gekke” is dat ons de voorbije vijf jaar, door psychologen, psychiaters, therapeuten etc, zó dikwijls gezegd is dat we “gelijk” hebben..
Of beter gezegd “juist waren in ons denken en onze conclusies”..
Maar dan, van zodra dat het interpersoonlijk werd/wordt, met betrekking tot zichzelf dus..
Dan blijkt dat plots allemaal niet meer van toepassing te zijn.
Dat was in de PAAZ zo, in Sint Lucia, in Sint Hieronymus, in Kortenberg, in Duffel..
Met elke (bijna) psycholoog, psychiater of therapeut die ik in die vijf jaar gezien en gesproken heb.. die dynamiek.
“Ik” vertel hun een gebeurtenis of iets waar ik mee kamp en hoe ik daar op gereageerd heb of mee omgegaan ben en die zeggen unaniem dat mijn denken ‘correct’ was/is of mijn handelen ‘juist’…
Maar als een soortgelijke situatie tussen ons en hun plaatsvindt.. is ons denken plots altijd “fout” en ons handelen “verkeerd”..
Bijna iedereen zei ik omdat diegenen waar we nog niet mee in die dynamiek verwikkeld waren óf teruggefloten zijn en door hun “meerderen” in die dynamiek ‘gedwongen’ zijn óf dat die mij (uit goede bedoelingen, denk ik) zelf niet verder geholpen hebben (omdat ze “maar” verpleegsters waren of zo -vonden ze zelf dan he) en ons dus maar doorverwezen hebben naar.. 🔄
En als we daar iets van zeggen.. als we daar ook maar iets van durven zeggen.. dan volgt er afstraffing en/of uitsluiting.. zoals in Sint Lucia, Sint Hieronymus enz..
Of stigmatisering.. “ik” de stoornis, de fout.. de zieke.. dieë zonder waarde en rechten want hulpvrager
Onrechtvaardigheid en een zéér onrechtvaardige hiërarchie wordt ingeroepen.. die mij wel triggert ook.. in zeer -Zéér zelfdestructieve minderwaardigheidsschema’s [En zélfs als ik dát allemaal kader, zeg, aangeef.. blijft zélfs met die zogenoemde professionelen en experten dié dynamiek bestaan.. en straffen die mij daar vroeg of laat voor af.]
In onze laatste sessie met die dokter Van Opstal ook.. en ik heb dat nog eens proberen aangeven tijdens die sessie ook.. met dat “verhaal” over dat parkeren van mijn broer.. en ik vraag hem: “Ben ‘ik’ fout? Ben ‘ik’ hier nu fout en ligt het toch allemaal “gewoon” aan mij zoals mij zo dikwijls wordt verweten? Is dat nu echt ‘belachelijk’ van mij om te vragen om niet zo dicht te parkeren zodat ik niet meer in mijn koffer kan? Is er echt “gewoon” iets mis aan mij?”
“Nee”, antwoordde die dokter, “uw denken is ‘juist’.”
Ik geef nog een andere situatie.
Een van de vele waarin ik bijna word aangereden terwijl ik aan het sporten ben.
In deze situatie confronteer ik de automobilist die maar blijft zeveren over “dat hij toch afgeremd heeft” maar datgene wat er werkelijk toe doet -dat hij is uitgeweken voor een plas ipv te stoppen en daardoor geen 1,5m afstand kon houden- op een bepaald moment zelfs míj ten laste legt..
Want: “ik” moest daar maar niet lopen!?!
“Neen”, zegt die dokter, “dat is inderdaad niet correct. Ook in die situatie heeft u volkomen ‘gelijk’.”
“Ja”, zeg ik, “maar ik begrijp het dan niet dokter. Want als reactie op mijn mails haalt u er ook altijd zaken bij die totaal naast de kwestie zijn. Meestal zelfs in de vorm van ‘stoornissen’, beseft u dat? Dat “ik”, verkeerd ben. Daar, zogezegd, maar niet moet lopen. Zoals uw reactie op die laatste mail waar u mij, als ik er u terecht op wijs dat ik erop vertrouwde dat u voor aansluitende opvolging zou zorgen en dat u daar niét voor gezorgd heeft, wat nochtans van dag 1 vooropgesteld is, onder andere een ‘hechtingsproblematiek’ tussen u en mij in de schoenen probeert te schuiven om uw verantwoordelijkheid te kunnen ontlopen.
Wat potsierlijk is!
Want ik ‘hecht’ mij niet dokter. Zelfs niet aan ‘mezelf‘. Dat zou u ondertussen al moeten weten. Ik heb dat ondertussen al dikwijls genoeg gezegd dat ik veel beter dan jullie een scheiding kan houden tussen de omkadering van de therapie -en dus ook van de therapeut- en daarbuiten.
Maar dat we pissed off zijn omdat u ons ook weer in de kou laat staan door voor geen aansluitende opvolging te zorgen.. ja, tuurlijk. DAT WAS DE AFSPRAAK!
Maar nee, bij alle voorbeelden of gebeurtenissen die ik aanhaal blijven jullie maar zeggen dat we correct zijn of ‘gelijk’ hebben.. tot we in een soortgelijke situatie met jullie terecht komen.
Dan ben “ik” plots ‘verkeerd. Of dan is het plots niet meer van toepassing.
Zélfs júllie wetten en regeltjes -niet de mijne hé maar júllie regeltjes en wetten- zijn dan plots niet meer van toepassing.
Allé, voor ons wel hé.. alleen voor jullie niet dan.
Alles is altijd geldend.. behalve in interactie met ‘mij’ blijkbaar.
En dat is al heel mijn bestaan zo.
In die huissituatie met die significante anderen, in school, in werksituaties, met zogenoemde vrienden en partners.. met hulpverleners..
Al die regeltjes en wetten en noem maar op zijn altijd geldend.. behalve in interactie met ons..
Dan wordt alles naar believen aangepast zodat jullie zich daar kunnen achter verbergen.. en alle verantwoordelijkheid in mijn schoenen kan geschoven worden.
Ik snap mensen niet dokter.”
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
===
23:18u
Ik blijf maar heen en weer botsen.
Als een gummibal.
Als botsballen in een flipperkast.
Op Multiball!
Heen en weer botsend zonder enige echte controle.
