1v8_k_vdkWeet je jongens..
Die paniek en die chaos die ‘k ervaar zijn een verschrikkelijk last.
“ik” heeft daar verschrikkelijk veel last van omdat het ‘me’ labiel alle kanten doet opslaan.
Maar ‘k denk ook dat jullie daar veel last van ondervinden.
En dát, dat jullie daar mee last van ondervinden, al is het misschien maar dat ‘k dat alleen maar denk, dát vind ‘k nog het lastigste van allemaal!
“ik” voelt zich schuldig ten overstaan van jullie.
Omdat ‘k naar “mijn” gevoel jullie niet de stabiliteit kan bieden die ‘k zou willen kunnen bieden en die ‘k denk dat jullie nodig hebben.
Al moet ‘k daaraan toevoegen dat ‘k zelfs niet weet of de stabiliteit die “ik” dénk(t) dat ‘k zou moeten kunnen bieden wel de stabiliteit is die ‘k zou moeten (kunnen) bieden.
Waarmee ‘k vooral bedoel dat ‘k jullie ándere dingen zou willen (kunnen) bieden en leren.
Niet dat bekakte consumptie-schools dat jullie eigenlijk niets leert over de belangrijke dingen en zaken in’t leven -zoals menselijkheid en autonomie om maar twee te noemen- maar jullie enkel tot nieuwe consumptie-robotjes wil kneden.
Hoe langer hoe meer “voél” ‘k dat “ik” geen ‘huisje-boompje-tuintje.. wagen-alles altijd overal en direct.. hebben hebben hebben..’ -mens is/ben.
Eigenlijk, denk ‘k, wist ‘k dat wel al.
Eigenlijk, denk ‘k, wist ‘k dat diep vanbinnen wel al.
Maar ‘k ben zó ÓNTZETTEND! geconditioneerd (aangeleerd dus) om enkel te doen; en zelfs enkel dat te zijn wat er verwacht wordt, dat ‘k het heel moeilijk -zo niet haast onmogelijk- vind om m’n eigen verlangens, noden en gevoelens toe te laten.. laat staan te volgen..
“Wat doe ‘k? Wat moet ‘k doen en wat doe ‘k? Wat kan ‘k nog doen en hoe?”..
Dat zijn vragen die me nu bezig houden.
Steeds ook met jullie in gedachten.
Dat appartement..
Jullie hebben daar niet zo veel last van als “ik”..
Jullie zijn hier natuurlijk ook niet zoveel, maar dan nog zouden jullie daar niet zoveel last van ondervinden als “ik”.
Gelukkig maar denk ‘k dan.
Gelukkig maar.. dat jullie niet die klote-hoogsensitiviteit geërfd hebben waar “ik” onder lijd(t).
En het is echt lijden dat “ik” doe.
“ik” lijd(t) écht onder die constante, onophoudelijke drukte hier.
Zo zeer zelfs dat die die paniek en die chaos dermate versterkt dat ‘k niet het ‘gevoel’ heb die nog onder controle te krijgen en te houden.
Wat die labiliteit ook weer nog eens versterkt.
Want die constante overprikkeling en oververmoeidheid door niet te slapen door al dat lawaai en die drukte hier zorgt er ook voor dat, in die paniek en die chaos, dat ‘k al die delen ook niet meer onder controle en bedwang kan houden.
Wat die labiliteit óók nog maar weer eens versterkt.
Het is zelfs zo erg voor de moment, dat m’n brein ‘simpelweg’ zelfs een aantal zaken weigert.
“ik” probeer(t) dat niet te laten opvallen.
Vooral niet als jullie hier zijn.
Maar hoe langer hoe meer merk ‘k dat ook dát niet meer lukt.
Wat me nog onzekerder en angstiger maakt.
En.. gedachten vergroot en versterkt.. die ‘k eigenlijk.. … … beter.. niet zou hebben.. denk ‘k.. ergens..
Wat me nog meer doet twijfelen aan alles..
23:53u
Ondertussen is het dus dik tien voor twaalf.
Vandaag had ‘k de rugzak provisoir ingeladen en ben ‘k daar even mee gaan wandelen.
M’n lichaam terug een beetje laten wennen aan het dragen van gewicht.. zeggen ze..
Het duurt altijd even voor die constante overbelasting door die overprikkeling in dat appartement van ‘me’ afvalt.
Hoewel: “afvalt”..
Voldoende wegebt om een beetje zuurstof in de gedachten toe te kunnen laten is een betere verwoording.
Want ‘k geraak niet meer volledig uit die overprikkeling..
Vooral niet, denk ‘k, door die oververmoeidheid van niet te slapen en omdat het ook niet ophoudt..
“ik” heeft het er lastig mee, nog steeds, om ondanks al de hulpkreten niet gehoord te worden, zelfs uitgelachen en genegeerd te worden en om dan geen ander alternatief meer te zien of te vinden dan om alles te verkopen of weg te geven om hier te kunnen gaan lopen.
‘k Weet het niet.. wat ‘k moet doen..
Maar hiér moet ‘k weg! En nu!
Maar ‘k “voel” me lastig..
Is het het opgeven van die materiële zaken of het opgeven van de relatieve veiligheid en zekerheid van het gekende.. of een schuldgevoel.. dat me zo lastig doet ‘voelen’?
Misschien is het wel, zoals zoveel zaken, wel een combinatie van dat alles.
Maar dat er iets moet gebeuren is wel duidelijk!
Want 5 minuten.. meer niet..
Vijf minuten nadat ‘k hier weer in dat appartement ben binnen gestapt blokkeert heel m’n lijf.. én m’n brein..
Zoals ‘k hiervoor al zei: “M’n brein weigert ‘simpelweg’ gewoon nog dienst.”
Wat het heel lastig maakt om ook nog maar iets deftigs van oplossing te kunnen bedenken anders dan:
“MAAK DAT GE HIER WEG ZIJT!”
“MAAK DAT GE ONS NU! UIT DEZE FUCKED UP SITUATIE HAALT!”
Dat, is het enige dat m’n lichaam en m’n geest nog schreeuwen.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
