1v8_k_vdk12:04u
Hey mannen
Jullie weten ondertussen hoe de volgende ‘etappe’ is verlopen.
In duisternis en chaos zijn we weergekeerd naar België om die wagen te verkopen.
‘k Moest daar vanaf.
‘k Moest van die laatste ‘zekerheid’ vanaf.
Die laatste pseudo-veilige link met die wereld van ‘het gekende’.
Het veilig gekende, ook al is het ‘een scheve situatie’.
Dat is zo’n sterke psychologisch drijfveer, om liever vast te houden aan het gekende, ook al is het niet goed, maakt het je verdrietig, ongelukkig.. of zelfs.. levensmoe.. of wat dan ook, dan voor het ‘onveilig’ ongekende te kiezen, dat het je echt wurgend in de greep kan houden.
En als er dan ook nog eens andere denkpatronen en schema’s zijn die de angst voor het ‘loslaten’ van het gekende versterken, dan wordt het al helemaal moeilijk.
Dat is een beetje zoals bij jou he zoon.
Liever bleef je zitten in een situatie waarin je gepest werd dan te veranderen van school.
Ook al kreeg jij die mogelijkheid wel aangeboden.
Liever bleef je verdrietig en ongelukkig in dat ‘gekende’, dan daarvan weg te gaan omwille van dat ‘ongekende’.
‘k Ben zó ongelooflijk fier op jou zoon dat je die stap uiteindelijk toch hebt durven zetten nu.
En ‘k ben ook ongelooflijk fier op je broer dat hij je als grote broer zo opvangt en steunt.
En dat is wat ‘k nu ook moet doen.
Die pseudo-veilige situatie van het gekende moeten we achter ons laten want die situatie was voor ons niets minder dan onleefbaar.
We hielden daar alleen maar aan vast omwille van dat ongekende.
Vanuit angst voor dat ongekende.
Onzekerheid en een gebrek aan zelfvertrouwen ook.
En, de irreële én zeer reële dreiging vanuit de maatschappij ook..
Die evenzeer.. angst inhouden..
Maar daarover later meer.
Wat dan ook, die auto moest weg.
Die laatste ‘veilige’ link moest weg.
Alleen zo kunnen we letterlijk en figuurlijk wegstappen uit de onleefbare situatie waar we al veel te lang in blijven aanmodderen zijn.
Ten koste van “mezelf”.. maar daarmee ook ten koste van jullie.
Want “mijn” gemoedstoestand heeft ook weerslag op jullie.
En die gemoedstoestand was er deels een van een ‘slachtoffer’.
Een reëel slachtoffer! Dat wel.
Van kindermishandeling tot emotionele- en fysieke mishandelingen en geweldplegingen allerhande en alle grenzen overschrijdende.. aanrandingen..
Maar met dat zeer reëel slachtoffer zijn komt ook een geconditioneerd gedrag van een slachtofferrol mee.
Een denken, denkpatronen, een ‘geloof’ dat je onbewust ergens de controle over ‘je eigen leven’ ontneemt.
Een denken dat je doet geloven dat je geen controle hebt over je eigen leven.
Je wórdt geleefd!
En ook daarin mannen, zijn wij zo fier op jullie, dat jullie zo’n sterke kerels zijn dat jullie wél controle kunnen/durven nemen over jullie eigen leven.
En weet dat we jullie daar altijd zullen in steunen en beschermen.
Als jullie op een ladder klimmen, weet dan dat we jullie zullen laten doen, zelfs aanmoedigen, en dat wij altijd daar zullen zijn, klaar om jullie op te vangen, voor moesten jullie vallen.
VR03022023 – 09:30u
Controle nemen dus, over “mijn” leven.. proberen..
Die onbewuste mechanismen van ‘het een slachtoffer zijn’ proberen doorbreken.
Niet meer, wat er dus nu wel altijd is gebeurd, als passagier -gedwongen passagier!- en enkel dat, ‘werkloos’ meerijden.
Dit zijn misschien we de eerste, zij het uitermate beangstigende stappen die we daarin proberen zetten.
Al ‘voelen’ ze door de immense chaos en paniek zeker zo nog niet aan.
Eerder zelfs het omgekeerde.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
