1v8_k_vdk18:14u
Hey, m’n allerliefste jongens.. wat mis ‘k jullie!
Het begin van een tweede briefje.
‘kBedacht me daarnet dat m’n vorige brief misschien een tikje te zwaar was.
Al probeerden we niet meer dan een beknopt maar eerlijk relaas te geven.
Het kan natuurlijk ook niet dat we op een week ‘road-trip’, een week ‘weg’ in chaos en een dikke week wandelen plots alles op een rijtje zouden hebben hé.
Integendeel, ‘k denk dat het eerst weer nog bergaf gaat gaan -figuurlijk dan toch- vooraleer het beter zal gaan.
Maar dat gezegd zijnde: ‘k ga nog steeds beknopt maar eerlijk schrijven wat er gebeurd en hoe we ons ‘voelen’ -‘k denk trouwens dat dat belangrijk is, ook voor jullie- maar ‘k ga wel proberen nu om vooral de positieve zaken uit te lichten, goed?
Weet je jongens, ‘k merk ergens hoe hard we jullie missen. (Zus ook)
Dat lijkt misschien niet (helemaal) positief -omdat missen ook verdriet inhoudt- maar dat is het niet.
‘k Miste jullie daarvoor ook al hé..
Maar het gevoel (de emotie) van jullie missen, jullie écht missen, begint nu maar pas echt door te sijpelen, denk ‘k.
En dat is ergens een gigantische stap voor “mij”, weet je.
‘k Ben, door al wat we meegemaakt hebben en al wat we zijn aangeleerd -om al onze emoties te blokkeren en weg te duwen – omdat we geconditioneerd zijn om ons emotioneel los te koppelen van alles en iedereen, onszelf incluis- eigenlijk zo goed als niet in staat om contact te maken met die gevoelens.
Dat is een onderdeel van die dissociatie.
Dissociatie betekent dan ook letterlijk “loskoppelen” of “ontkoppelen”.
En dat doet m’n brein dus eigenlijk constant met “mij”.
M’n brein, door al die traumatische ervaringen, ontkoppelt “mij” dus constant van “mezelf”.
Van m’n gedachten, van m’n emoties, van m’n verlangens en m’n noden..
Van enige vorm van een ‘ik’-identiteit.. en zelfs van enig ‘ik’-gevoel..
Dat maakt dat ‘k hiervoor dus ergens wel een gemis ervaarde.. maar dat m’n brein dat niet echt liet doorsijpelen of doordringen als een gevoel of een emotie.. van “mezelf”..
Als in niet iets ván mij of van ín mij..
Begrijpen jullie?
‘k Weet het, het is moeilijk om uit te leggen en misschien zelfs nog moeilijker om te begrijpen.
Zeker als jullie dat -gelukkig maar- niet zelf ervaren.
Nu, dat wil niet zeggen dat we jullie daarvoor niet misten of dat we jullie niet graag zien hé.
Dat heeft er niets mee te maken.
Dat jullie missen was er altijd al echt wel, maar dat ‘gevoel’ leek nooit echt van “mij”.
Alsof dat dat ergens ongrijpbaar buiten ons lag.
En dát, zo merk ‘k nu, lijkt stilaan te veranderen.
Alsof dat dié emotie langzaamaan ergens aan iets van “onszelf” gekoppeld wordt.
En niet, zoals zo dikwijls gebeurd ook, in een soort zelfondermijnende zelfbestraffing, gemanifesteerd als een onderdrukkend en versmachtend schuldgevoel..
Snappen jullie?
En dat is eigenlijk een mega-gigantische stap, denk ‘k.
En dat is absoluut positief.
Het is wel alleen nog maar daarmee hé: Met jullie en jullie missen.
Want gisteren, met die boer..
Allemaal lief en ‘k kan dat wel vertellen maar dat gebeurd nog steeds allemaal ‘buiten’ dat “mij”.
M’n brein maakt daar geen ‘ik’-gebeuren van.
Geen ‘ik was daar’ en ‘ik maakte dat mee’ en ‘ik voelde me zus of zo’..
Dat lijkt allemaal alsof dat dat met iemand anders gebeurde en dat ‘k dat verhaal ‘gewoon’ van ergens ken.. maar ‘k weet niet van waar.
Alsof ‘k dat ergens gelezen of gehoord heb of zo.
Gek hé.. ‘k weet het
Alle ja, dat wou’k gewoon effe vertellen.
Dat we jullie graag zien en jullie missen.
…
Verder ja.. ben ‘k nog steeds alle dagen maar wat aan’t stappen hé.
De natuur en alles gaat me voorlopig allemaal nog voorbij.
De chaos dat in die eerste week nog zo hevig aanwezig was, is wel wat aan het zakken maar nog steeds diep in’t rood hoog.
Moe voelen we ons wel nog steeds.
Al neemt de fysieke vermoeidheid, door het stappen en door de koude nachten, voorlopig wel de bovenhand over die mentale vermoeidheid.
Misschien is dat maar goed ook.
Want hoe content dat we ook zijn om uit die fucked up situatie van die Bremlaan te zijn, mentaal was dat toch ook geen gezonde situatie om daar op deze manier van te moeten gaan lopen omdat al uw hulpkreten geen gehoor krijgen hoor.
En die fysieke vermoeidheid vraagt nu te veel energie zodat ‘k daar toch niet te veel bij stil kan staan.
Wat ook goed is.
Want dat geeft ons de rust en de mogelijkheid om vooruit te proberen kijken ipv achteruit.
Toekomst, weet je wel.
Geen verleden meer maar toekomst.. met jullie!
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
