24 December 2023

Zondag, 24 december 2023

07:52u

Waar moet ik toch beginnen?

Bij depressie?

Wat dépressie eigenlijk echt is? 

Betekent..

Van het Latijnse ‘deprimere’. 

Wat letterlijk ‘omlaag drukken’ betekent.. 

..neerduwen.. neerslaan.. 

Onderdrukken!.. 

Begin ‘k bij welk een impact dat een continu ‘omlaag drukken’ –een continu onderdrukken– van alle eigenheid, identiteit, karakter, autonomie, waarde, bestaansrecht.. van een organisme op dat organisme kan hebben?

Welk een impact het heeft op óns, ..als organisme?

“Ik” denk, dat er echt niet gevat wordt, HOÉ zwaar die dépressie waar wij mee kampen is. 

Hoe zwaar die depressie op ons weegt. 

Hoe enorm zwaar die ongenadige druk voor ons is. 

Die constante pressie, dat constante supprimeren, dat constante onderdrukken van heel ons “ik”.. dat wij ervaren.. in deze wereld van mens en zijn maatschappij.. 

Om in hún ‘mal’ in te passen; 

om in dat “norm–aal” van mens en maatschappij in te passen;

om in dat vooropgestelde denken en voelen van mens in die maatschappij in te “kunnen” passen.. 

Ons daaraan aan te kúnnen passen.. proberen.. 

Continu, dag in dag uit.. die druk!

Volgens mij wordt het echt niet bevat hoé gigantisch dat het op ons weegt.. om ons constant aan te moeten passen aan dat wat wij ervaren als een constante onderdrukking van heel onze.. NATUUR!

Dat; en tegelijk een gigantische nood te voelen.. om toch ergens deel uit te kunnen maken van een samenleving..

Van een ‘samenleven’..

Deel uit te kunnen maken.. van die maatschappij.. 

Deel uit te kunnen maken en aansluiting te kunnen vinden.. bij die mens en zijn maatschappij..

Van die.. ‘veiligheid in groep’..

“Ik” denk écht, dat er nog niet in het minst gevat wordt hoe enorm depressief wij door die constante onderdrukking eigenlijk zijn. 

Noch dat de impact gevat wordt van de gigantische, innerlijk conflicterende belangen dat die onderdrukking teweeg brengt..

-Die zo groot zijn, zo allesomvattend zijn.. zo tegenstrijdig zijn dat het ene niet zonder het andere lijkt te kunnen.. of kan.. zoals dag en nacht.. warm en koud.. donker en licht.. leven en sterven.. en elkaar daardoor eigenlijk ergens opheffen.. zoals twee gigantische, evenwaardige krachten elkaar in een soort impasse lijken op te heffen.. als die tegen elkaar duwen.. als die alles verpletterend tegen elkaar opduwen.. met heel m’n “ik” verpletterend daartussen geplet..-

En ho, wacht, voor ‘ge’ weer begint..: 

Het is niet zo dat “ik” tégen ‘mens’, ‘maatschappij’ en alles van ‘mens en maatschappij’ ben. 

Het is helemaal niet zo dat “ik” tégen elke vorm van ‘hiërarchie’ en ‘regels’ ben. 

Helemaal niet! 

Integendeel. 

“ik” snap maar al te goed dat er in een samenleving regels ‘moeten’ zijn.

Geen probleem mee..

Liefst zelfs..

Dat zit in ons dna, dat zit in onze natuur.. dat zit in ons ‘aap’ zijn ingebakken..

Sociale samenlevingsstructuren zitten in ons ‘zijn’ ingebakken..

Sociale overlevingsstructuren zitten diep in ons brein ingebakken..

Maar als de ‘volledige‘ natuur van een mens-dier daarbij onderdrukt wordt.. door “regels” die geen ‘samenleven’ willen ondersteunen.. regels die geen echte individualiteit dulden.. regels die niks meer met een natuurlijke sociale samenlevingshiërarchie te maken hebben.. die niks meer met een sociale overlevingsstructuur te maken hebben.. en geen echte autonomie dulden.. complete afhankelijkheid eisen.. autonomie onderdrukken en afhankelijkheid installeren.. 

Regels, die enkel bedoeld zijn om die mens-dieren tot een bepaald gedrag te forceren.. horigheid.. slaafsheid.. en ja, consumptie..

Verplichten tot consumptie. 

Regels die bedoeld zijn om een onnatuurlijk, onbetekenend, vooropgesteld gedrag te ‘promoten’.. enkel dat gedrag te belonen.. en al het voor die ‘regels’ ongewenst (natuurlijk) gedrag af te straffen.. 

Dat is indoctrinatie, weet u wel.. van met de paplepel..

Dat zijn ‘regels’ zonder écht respect voor enige individualiteit..

Zelfs niet voor de individualiteit van een ‘groep’.. naast die ‘hoofdgroep’..

Neen, dat is geen samenleven!

Dít, is geen samenleving!

Dit is echt een heers-MAAT-schappij!

Dit is geen democratie, maar een DEMON-cratie! {(Niet in de oorspronkelijk Griekse betekenis maar in de religieus oudtestamentische betekenis demonisch! Als in ‘de gevallen engel Lucifer’ demonisch. Je zou dus eigenlijk bijna letterlijk kunnen zeggen…Zielsrovend! demonisch..)}

En neen, het wordt dus niet echt gevat denk ‘k: dat die depressie voor een groot deel te wijten is aan die externe factoren.. 

Aan dat constant onderdrukken van heel m’n “ik” om in die mal van die maatschappij te passen..

De complete onderdrukking van m’n ziel..

Mijn dierlijke, natuurlijke ziel..

‘Voor een groot deel’.. 

Omdat een ander groot deel in de internalisering van die externe onderdrukking ligt..

Uit overlevingsrespons..

Door die indoctrinatie van bij de geboorte ook..

Die de meesten niet bevatten..

Zelfs helemaal niet door hebben..

Omdat de meeste mens-dieren niet eens door hebben hoezeer ze ge-(op)-maat-schaapt zijn.

Maar hey, ..om nog even in die.. “verafgoding” van die “demon-cratie” te (ver)blijven dan: 

“Zalig de armen van geest.. want hun behoort het koninkrijk gods toe.”

En als ‘k naar mensen kijk, als ‘k naar mensen luister..

Dan zie en hoor ‘k ook echt dat de meesten.. “oprecht” geloven.. gelukkig te zijn..

In hun op maat gemaakte ‘koninkrijk gods’..

En dan bevat ‘k ook, dat er helemaal niet gevat wordt wat “ik” zeg..

Dat er helemaal niet gevat wordt hoezeer heel m’n “ik” onderdrukt wordt..

Dat er totaal niet begrepen wordt hoe zwaar die depressie op ons weegt. 

Omdat ze zelf niet voorbij hun ‘koninkrijk gods’ kunnen ‘geloven’..

…

De pijn die wij ervaren omwille van hoe de wereld is en hoe die wereld draait..

Hoe “onmenselijk?” mensen daarin met elkaar omgaan.. 

Hoe onnatuurlijk mensen met de wereld omgaan.. -> en dat gaat heel ver en diep, van kleinschalig tot globaal..

En hoe mens en maatschappij óns mee in die wereld forceert..

Probeert te forceren..

Ons afstraft.. als wij vertikken van ons daarin te laten forceren..

En zoals ‘altijd’.. (eigenlijk zou ‘k die ‘altijd’ echt niet tussen aanhalingstekens moeten plaatsen)..

Als “ik” daar iets van probeer te zeggen..

Worden we onderbroken.. gébroken..

Nog voor we ons eigelijke punt kunnen maken hebben..

En worden ons de gedachten van anderen opgedrongen..

Van die mens in zijn maatschappij..

Zeggend, dat ze ons begrijpen..

Dat ze luisteren..

Maar ze begrijpen ons niet..

Horen ons niet.. 

Ze horen enkel zichzelf..

Zien niet verder dan hun neus lang is..

Zien niks anders dan de spiegel die ze zichzelf voorhouden..

Horen enkel hun eigen voetstappen op het oppervlak waar ze op lopen..

Aanbidden hun eigen oppervlakkige kortzichtigheid als alwetendheid..

Begrijpen enkel wat ze kennen en denken te kennen..

Wat zich grotesk beperkt tot het gekende..

Tot hun beperkte, egocentrische grootheidswaan van alwetendheid..

Neenee, “ik” weet niks..

Vooraleer het weer naar m’n hoofd gesmeten wordt: “Ik” zal het zelf maar zeggen: “ik” weet niks!

Maar “ik” weet tenminste dát wel. 

…

Of begin ‘k bij de immense ‘dagdagelijkse’ druk waaronder we weer verkeren, ..die me constant in diepe dissociatie duwt?

Me loskoppelt.. die nood tot loskoppelen versterkt.. de mogelijkheid tot enig herstel dooft?

Dat loskoppelen dat maakt dat “ik” hier niet ben/is!

Niet echt. 

Omdat “ik” door dat ‘dagdagelijkse’ constant getriggerd word in die nood tot ‘loskoppelen’..

Omwille van de pijn.. omwille van dépressie.. omwille van de traumatische pijn van constante onderdrukking ook..

Loskoppelen..

Niet “ik”..

Alsof al m’n “ik” ergens ver weg van heel dat ‘mezelf’ in een vacuüm zweeft.. 

Slapend.. of verdooft.. 

Niet in staat van te bewegen.. niet in staat van in te grijpen.. maar zich zintuiglijk wel bewust van de omgeving..

‘k Denk nu, als voorbeeld misschien.. zoals dat er gedacht wordt dat het is bij iemand die in coma ligt.. dat die de omgeving nog wel ergens gewaar wordt.. maar niet meer kan reageren op die omgeving..

Hoewel..

Niet zo ‘braafjes’..

Het is eerder als een nachtmerrie.. een regelrechte nachtmerrie.. een van waaruit je maar niet weet te ontwaken..

Zoals verdooft op een operatietafel liggen, je niet kunnen bewegen, niets kunnen zeggen, niets kunnen doen.. machteloos..

Maar alles wat er met je gebeurt zintuiglijk kunnen voelen..

Een ‘open-hart’ operatie..

Continu..

Je continu volledig opengesneden en opengebroken voelen worden.. 

je hart (en ziel) kapotgesneden voelen worden..

Verplettert..

En niet in staat zijn om te kunnen reageren.

Niet in staat zijn om daar ook maar iets aan te kunnen doen. 

En euh.. die “operatie” gebeurt niet voor “ik” he..

Die gebeurt niet omdat ze nodig is en ‘goed’ is voor “ik” he..

Die “operatie” gebeurt om heel dat “ik” te (proberen) veranderen.. naar de maatstaven van diegenen die die maatstaven bepalen..

Het is een nachtmerrie waar “ik” al heel m’n bestaan in verkeer.. en niet weet uit te ontwaken..

En als ‘k ‘mezelf’ toch eens uit die nachtmerrie probeer te halen.. word ‘k dieper in verdoving geramd..

Geestelijk, ben “ik” hier -in dat “hier en nu”- niet aanwezig. 

Amper.. of nooit..

Als in een waas, als in een soort droom, als in een soort ‘vreemde‘ verdoving, waarin alle besef van enig ‘zelf’ ontkoppeld wordt, resideert “ik” enkel zintuiglijk in het ‘heden’. 

Voor de rest verblijft m’n geest deels in een onverwerkt verleden, deels als constante adaptieve anticipatie op een onbestaande toekomst.. door die onderdrukking… of zoiets..

Die ontkoppeling van het (zintuiglijk) bewustzijn van het (zelf) besef ook. 

“Ik” ben me zintuiglijk bewust van m’n omgeving –zeer sterk zelfs; en mijn god wat een hélse, oorverdovende en verblindende drukte maakt die mens -dat dier dat enkel met zichzelf bezig is- toch overal!– en van dat ‘mezelf’ in die omgeving, maar zonder enig zelfbesef. 

Zonder een “ik”-gevoel. 

Zonder dat m’n brein een “ik”-narratief creëert. 

Posttraumatische stress versus dissociatie. (?)

Post-traumatische EN accuut–traumatiserende stress.. de nood aan (hyper)alertheid.. scannen op gevaar..

Lijnrecht tegenover..

Dissociatie.. de nood aan verdoving.. de nood aan ontkoppeling.. de nood aan.. ‘het kan ons niet raken’.. ‘het mág ons niet (meer) raken’.. ‘het zál ons niet (meer) raken’.. het (nog steeds) in shock zijn.. (lees: ‘over ons’ op dat blog maar eens)..

Die stilte.. die doodse, lege stilte.. in het oog van de storm.. (lees: ‘de pijnen van vertragen’)

…

Tegenwoordig is het zo dat elke keer als ik me neerzet om te proberen nog iets op te schrijven, dat het me haast niet meer lukt. 

Het is heel frustrerend. 

“Ik” vraag me af, ben er vrijwel zeker van, of dat te maken heeft met die algemene zinloosheid. 

Een algemene en existentiële zinloosheid. 

Wat voor zin heeft het nog, om nog te blijven proberen?

Voor wie of voor wat?

“Ik” probeer, probeer vanalles, maar blijf in de ‘kou’ staan; én, onder een gigantische druk.

Wat ‘k ook doe, wat ‘k ook probeer om geholpen te worden.. elke deur wordt tegen m’n neus dichtgeslagen. 

Extern, maar ook extern-intern. 

Waarmee ‘k met extern mens en maatschappij bedoel. 

Als in de druk ook die vanuit de maatschappij gelegd wordt om te presteren.. BINNEN HÚN CRITERIA!!

Want alles wat buiten hun criteria valt, buiten hun maat-staven.. valt buiten hún definitie van ‘presteren’..

En daarmee dan ook buiten hun ‘hulp’..

Extern-intern.. omdat “ik” nog steeds met zoveel ‘traumasporen’ kamp dat “ik” dikwijls zelf niet uit die diepe ‘sporen’ geraak.. als ‘k het al zelf door heb.. en heel dat “mezelf” daardoor constant verlies in het toch proberen halen van die ‘criteria’.. 

Maar net daardoor ook ‘blokkeer’ in dat “mezelf”..

Bots op dat “mezelf”..

Hulpeloos vastloop in dat “mezelf”..

-Op een verzet in mezelf, door en voor dat mezelf..-

Fysiek ben ‘k op, mentaal ben ‘k op; en zelfs een rudimentair menswaardig bestaan, een elementaire invulling van basisbehoeften (zoals rust.. en veiligheid..), “waar ‘iedereen’ recht op heeft”, wordt gezegd, krijg ‘k voor mezelf maar niet gevonden.. 

-oh, en even als intermezzo: “ik” zou daar zelf voor kunnen zorgen, ware het niet dat me dat ten strengste verboden wordt. “Ik” mág niet zélf voorzien in die behoeften die “ik” voel. Neen, die ‘behoeften’ MOETEN worden ingevuld binnen de bepalingen van die maatschappij, die afhankelijkheid oplegt. “Ik” mag zelfs niet kiézen. (Maar over dat alles ga “ik” later nog verder praten, ..of niet. We zien wel.) –

Hoe dan ook, niks van wat “ik” zeg, doe, probeer vindt ook maar enig gehoor bij mens en zijn maatschappij; en niks verandert ook maar iets. 

“Ik” blijf maar vastzitten in een overleven en enkel dat. 

En woorden.., woorden kunnen al even niet meer uitdrukken hoe immens dat op me weegt. 

…

Er is zoveel dat ‘k zou willen zeggen, zoveel dat er gezegd zou willen worden.. maar van de moment dat ‘k me neerzet om het op te schrijven.. proberen.. (of in directe interactie ga): chaos!

Chaos in mijn gedachten. 

Chaos in heel m’n wezen. 

Alsof iedereen (intern) tegelijk iets wil zeggen en niets (meer) wil zeggen. 

Alsof iedereen elkaar daardoor klankloos overroept of zoiets. 

Een roepen, een huilen dat enkel in m’n binnenste (nog) te horen is.. echoot.. verschrikkelijk echoot..

Iets, zoals een zichzelf opheffende tegenspraak of zoiets..

Zoals een dubbele ontkenning..

Of zoiets..

‘Met verstomming geslagen’.. en dan nog wat. 

Maar ‘k ben ook koppig, o zo koppig..

Te koppig om niet nog eens te proberen..

Zolang.. “ik” te koppig is.. om te sterven..

Misschien nog een laatste keer. 

Maar “ik” zeg het, “ik” twijfelT..

“Ik” twijfel er nu aan of die koppigheid niet net getuigd van een gigantisch egoïsme..

Een gigantisch, schadelijk egoïsme van voor alles en iedereen niks anders dan een enorme last te zijn.. en het (vooralsnog) toch te vertikken van daar een einde aan te maken. 

Dat is al heel m’n bestaan zo. 

“Ik” heb nog nooit iets anders gehoord dan dat “ik” een “moeilijk, lastig kind” ben. 

Een last voor iedereen, een lastig, moeilijk kind die niet ‘gewoon’ “gewoon” kan doen.. zoals iedereen.  

-Een moeilijk, lastig kind dat niet “gewoon” kan meelopen met de kudde.. de klip af.. 

Niet “gewoon” mee kan ‘papegaaien’.. 

Een nieuwsgierig, moeilijk kind.. dat nadenkt.. en altijd moeilijk moet doen, een last is.. omdat het vragen stelt.. en niet gediend is met de ‘feitelijke-waarheid-verdraaide’ antwoorden die enkel voor en vanuit een uiterst subjectieve, illusoire autoriteit geformuleerd zijn.. opgelegd worden.. –

Een moeilijk, lastig kind..

Overal en iedereen.. al heel m’n bestaan wordt dat gezegd.. en dat is niet overdreven..

Vroeg of laat is “ik” voor iedereen niks meer dan een enorme last. 

Of dat nu “thuis” of daarbuiten, op school of daarbuiten, op’t werk of daarbuiten, in de hulpverlening of daarbuiten.. voor het dorp, de gemeente, de maatschappij.. volwassenen, leeftijdsgenootjes, kennissen.. leerkrachten, bazen, psychologen, psychiaters, maatschappelijk assistenten.. was/is.. 

Overal en altijd, vroeg of laat, ben “ik” voor alles en iedereen een last. 

Te veel. 

En het ‘grappige’ is dat “ik” nog nooit echt (helemaal) “mezelf” ben geweest. 

Toch niet echt..

Toch niet dat ‘k me kan herinneren. 

Integendeel zelfs. 

“Ik” ben, al zolang ‘k het weet, niet ‘mezelf’, maar net enkel dat wat anderen willen dat ‘k ben, wat ze van “mij” verlangen; en ‘k hou me daarbij strikter aan regeltjes die niet van mij zijn maar van de omgeving dan de meesten..

En toch. 

Toch ben “ik” voor alles en iedereen, altijd en overal, een last. 

Te veel. 

Te moeilijk. 

Een moeilijk, lastig kind. 

Zelfs al hou “ik” me strikt aan die ‘regeltjes’.. hún regeltjes..

Zelfs al probeer “ik” met een klein, bang hartje enkel maar dat te doen waar iedereen van zegt waar elke mens recht op heeft: bestaansrecht krijgen. 

Krijgen he!

Vragen, smeken..

“Je moet leren neen zeggen en grenzen leren stellen..” 

Tot “ik” het probeer of doe..

“Je hebt waarde en bestaansrecht en dat mag je opeisen..”

Tot “ik” er, een angstig vingertje in de lucht voor opstekend, voorzichtig om vraag..

“Je hebt maar één leven..”

Tot “ik” probeer te leven.. voor dat ‘mezelf’.. 

Ho nee wacht.. zover zelfs niet.. tot “ik” nog maar probeer uit te zoeken wat dat dan voor ons zou kunnen betekenen “leven voor mezelf”.. 

“Assertiviteit.. “

Ja, maar enkel in een eenrichtingsverkeer..

Want als “ik”, in tegenstelling tot hun, op een respectvolle manier assertief probeer te zijn, wordt “mij” agressiviteit verweten.. of profileringsdrang.. een napoleoncomplex.. zelfs nog voor ‘k wist wat dat betekende.. maar de negativiteit waarmee dat uitgesproken werd als kind al wel aanvoelde..

De negativiteit van “ik” is te veel; het ligt allemaal aan “ik”; “ik” moet veranderen.. wel aanvoelde..

Net zoals:

Respect, evenwaardigheid, transparantie, gelijkheid, eerlijkheid..

“Menselijkheid”..

“Voor iedereen!”, wordt er gezegd..

Tot “ik” er met een klein, bang hartje, voor ons, naar vraag..

Voor ons is dat allemaal blijkbaar niet geldend!

Hoe dan, moet ‘k dat anders zien, dan dat het aan “ik” ligt?

Aan “mij”, aan ons.. aan “ik”. 

“Ik”, de last. 

En “ik” geloof dat ook echt!

Dat “ik” de last is. 

Dat “ik” faal ook, in ALLES!

Dat “ik” gefaald heb en nog steeds faal als (goed) ‘kind’, als ‘zoon’.. dat “ik” gefaald heb als ‘leerling’, dat “ik” gefaald heb als ‘werknemer’, als ‘broer’, als ‘vriend’, als ’echtgenoot’.. zelfs als “patiënt”, vroeger en nu, fysiek en mentaal.. ..dat “ik” faal als vader ook, als ‘mens’.. (als consu-mens?🤔)

“Ik” geloof écht!, dat “ik” de schuld is van alles, faal in alles en voor alles en iedereen niks anders dan een last is. 

…

Gisterenavond, als ‘k me te slapen begaf, begonnen m’n gedachten weer te razen. 

Het is niet zo dat m’n gedachten niet razen overdag (“mijn” gedachten razen zeer letterlijk Altijd!), maar het is tijdens de dag makkelijker om enige afleiding te vinden dan*; 

en overdag ‘stoort’ het me niet zo, omdat je de slaap niet probeert te vatten. 

Ik weet niet of die ‘gedachten’ volledig onder de noemer ‘piekeren’ te plaatsen zijn**. 

Natuurlijk, “ik” maak me ook wel eens zorgen (wat dan onder die noemer piekeren geplaatst kan worden), maar die ‘gedachten’ waar ik nu naar refereer zijn (naar ‘mijn’ indruk) eigelijk meer een soort interne dialogen, waardoor ‘k het eerder onder een noemer als ‘conversaties’ zou willen plaatsen.  

Nu, er zijn al een tijd ‘conversaties’ die over die zin van alles gaan (of zinloosheid). 

Samengevat komt het hier op neer: ‘Heeft het nog zin om te proberen?’

Maar ‘Wat’ proberen dan?

Wat proberen we te doen dat, ondanks alle pogingen, maar niet lukt, waardoor we ‘de zin van nog te proberen’ er niet meer van inzien?***

Al zes jaar doen we pogingen om gehoord te worden, om hulp te krijgen, begrip, erkenning, waarde, bestaansrecht…

Voor ons deze keer, voor dat “mij”.. voor het ons niet meer moeten verloochenen van dat “zelf”..

Al zes jaar proberen we ‘onszelf’ te mogen zijn..

Onszelf, wat dat dan ook is, niet meer te (moeten) verloochenen..

Uit te zoeken wat dat “onszelf” dan inhoudt en wat het dan wilt..

Proberen, grenzen toe te laten: dat is: ze echt stellen, durven we zelfs nog niet.. maar we proberen ze toe te laten.. als het mag.. en dan voorzichtig aan te geven.. 

Al zes jaar proberen we wat rust voor onszelf te creëren: 

Bijv. Met het recht om pijn te hebben, fysiek van al die operaties en medische fouten; 

en door trauma mezelf het ‘recht’ niet kunnen “toe-eigenen” om daar iets anders mee te doen dan mezelf daar schuld van te geven en te ‘doorbijten’, met alle gevolgen van dien.. 

maar dat eindelijk eens te mogen uiten.. daar eindelijk eens uiting te mogen aan geven.. 

daarvan te mogen helen.. herstellen.. als het mag..

Als het mag he.. alsjeblieft als het nu eindelijk eens mag..

Mag het? Mag ‘k nu eindelijk eens zeggen: “Stop, genoeg is genoeg?”

Is bijvoorbeeld dertig jaar met constante pijn rondlopen, daar niks (meer) van durven zeggen, daarmee blijven werken en wroeten onder druk van de omgeving (mens én maatschappij), werk dat je eigenlijk niet meer mocht doen, ten koste van de “eigen” lichamelijke gezondheid niet genoeg?

Het recht om tijd te vragen om tot rust te kunnen komen, het recht om.. te proberen.. uit dat diep donkerrode overleven te geraken.. om te proberen uit trauma te geraken.. om te proberen helen.. om te proberen leven..

Om te proberen eens te kunnen leven.. en niet enkel dat overleven.. mógen he.. alsjeblieft! mogen..

En uit te zoeken wat we nog kunnen en willen doen.. op elk gebied. 

Uitzoeken.. hoe we aansluiting kunnen vinden bij die mens en zijn maatschappij.. zonder onszelf nog te moeten verloochenen..

Nee wacht.., dat is niet correct. 

Het is niet ‘al zes jaar’ dat we dat proberen. 

Al heel ons bestaan proberen we dat!

Maar die laatste zes jaar.. 

tja, onszelf proberen helpen, helen.. 

en in de hulpverlening he.. die voorgekauwde hulpverlening van die maatschappij.. die je in de schoot gebraakt wordt.. mijn god “ik” heb zoveel hulp nodig?!..

Maar niks van wat we doen, zeggen of schrijven brengt daar enige verandering in. 

Integendeel zelfs.

Trouwens, het wordt ook niet gelezen. 

…

Terug naar gisterenavond dan, naar die interne ‘conversaties’ (of het ‘piekeren’ zo u wil). 

Een nieuwe poging om nog maar eens te proberen vertellen..

Verhalen..

Dat “ik”, ondanks die kalenderleeftijd, een kind is. 

Niks anders dan een kind is. 

Een klein kind. 

Een bang klein kind. 

Een angstig, gekwetst, wantrouwig.. hulpbehoevend kind. 

In de kern, in wezen.. emotioneel.. 

Noem het zoals u wil..

In essentie is “ik” (nog steeds) een bang, hulpeloos**** klein kind…

Dat al heel zijn bestaan om hulp roept.. smeekt..

Maar genegeerd wordt. 

In de steek gelaten. 

Afgestraft. 

Ja, door die eerste verzorgers op kop..

Maar alles en iedereen daarna ook. 

En vraag u eens af hoe moeilijk het is om met die tegenstrijdigheid te bestaan: weten dat je hulp, verzorging van anderen, nodig hebt en heel dat gegeven -‘anderen’ en ‘zwakte tonen’ -> als in hulp vragen— net uiterst levensbedreigend is.. 

Een klein, bang, wantrouwig maar behoeftig kind. 

Behoeftig naar rust, vertrouwen, veiligheid, geborgenheid, eerlijkheid, respect, waarde.. bestaansrecht..

“Ik”, is een klein, bang, getraumatiseerd -en door trauma verstoort in zijn ontwikkeling- kind in een ‘volwassen huls’. 

Om dat te proberen verduidelijken, om eindelijk toch eens hulp te kunnen krijgen, zitten we maar constant manieren te bedenken om dat te kunnen overbrengen.

Helaas, het lukt ons blijkbaar*^5X maar niet; en onze kalenderleeftijd maakt het er niet makkelijker op. 

Wij zijn zogezegd “volwassen” weet u wel: trek uw plan!

Gisterenavond dan, werd er bedacht om ons bestaan in een notendop te gieten. 

‘In een notendop’, omdat we er maar niet in blijken te slagen de essentie van onze geschiedenis, die cruciaal is om ons te kunnen begrijpen, gezegd te krijgen. 

Of neen, dat wel, dat cruciale staat allemaal al op dat blog, alles wat nodig is om te kunnen helpen staat allemaal al op dat blog.. 

Maar ergens van zender naar ontvanger of tussen zender en ontvanger krijgt die cruciale essentie steeds opnieuw een verkeerde invulling. 

Een algemeen geldende invulling of zoiets.. die niet algemeen geldend is. 

En al zeker niet voor ons. 

Omdat wij, omdat heel m’n “ik” niet algemeen geldend is. 

Allesbehalve algemeen geldend is. 

Met een extra resem aan verpletterende stigma’s als gevolg..

En neen, “ik” zeg dat niet om speciaal of wat dan ook te zijn..

“Ik” geloof ook niet dat “ik” ‘zo’ speciaal ben.. ‘een unieke sneeuwvlok’.. zoals voorgehouden wordt..

Met bijna 8 miljard op deze planeet.. nee, “ik” heb niet de pretentie te denken uniek te zijn..

En nee ‘k ben niet gelovig maar: ‘mijn god!’ “ik” wou dat ‘k het niet was: anders. 

“Ik” zou er alles voor geven om ‘algemeen geldend’ te zijn, maar ‘k ben het niet. 

En ‘k haat het! Haat heel dat ‘mezelf’ daarvoor. 

Haat het dat zelfs de wetenschap nu bewijst dat “ik” allesbehalve ‘algemeen geldend’ ben/is. 

Maar dat dat voor ons niks, maar dan ook niks! verandert. 

Die notendop, die essentie is dit:

Van bij m’n geboorte ben ‘k in een wilde, kolkende rivier terecht gekomen (ingesmeten) waarbij heel m’n “ik” spartelend tegen verzuipen vecht. 

“Moet” vechten, moest vechten, om niet te verzuipen. 

Vechtend tegen dat constante verzuipen heb ‘k me ooit in paniek proberen vastklampen aan dingen die in dat kolkend water voorbij kwamen.

Niet wetend of het drijfhout of een krokodil was.

Het is dikwijls een ‘krokodil’ gebleken, te dikwijls, die me onherroepelijk gebeten geeft en me in een doodsrol trachtte verder te verzuipen en te verscheuren; 

en als het toch eens ‘drijfhout’ was, bleek het me te ‘glibberig’ om me er lang aan vast te kunnen houden. 

En of het nu ‘krokodil’ of ‘drijfhout’ was..

Achteraf ben “ik” altijd met de vinger gewezen, beschuldigd, veroordeeld, afgestraft geweest..

Voor het feit dát “ik” me vastgeklampt heb..

Ergo: Voor het feit dat “ik” die nood ‘gevoeld’ heb..

Heel af en toe lukte het me eens om uit die steeds kolkende, wilde rivier te geraken. 

Ergens onderweg deed ‘k soms het onmogelijke en kroop en klauterde “ik” tegen steile, glibberige oevers op –alleen, op m’n ‘eentje’– om mezelf uit die verpletterende, versmachtende, verzuipende rivier te bevrijden. 

Hoestend en proestend mezelf op de oever hijsend dan, uitgeput, denkend, hopend van eindelijk eens adem te (zullen) kunnen halen zonder weer verzopen te worden.. 

Maar eens tot rust te kunnen komen.. 

Werd ‘k telkens weer, nog voor ‘k goed en wel op adem kon komen, terug die rivier in gestampt. 

En dát, gebeurt nog steeds. 

Dat ‘in een wilde, kolkende rivier terecht gekomen zijn van bij de geboorte waarbij heel m’n “ik” spartelend tegen verzuipen moest vechten’.. 

(->Heel m’n “ik” = alle vormen van eigenheid, identiteit(en).. fysiek, mentaal, seksueel.. al het ‘Freudiaanse Ego’.. {tussen haakjes: en een ‘super-Ego’ met een aangeleerde zelfbestraffende “morele code” voor m’n volledige ‘Id’ – voor alle noden en verlangens van ‘Id’ -> ‘Id est.. op dat blog’}

Elk stukje eigenheid is vermorzeld; elke stukje identiteit gedoofd..

“Ik” is zeer letterlijk ‘in de kiem gesmoord’ zoals in het gelijknamige gedicht.. Meermaals!)

… heeft betrekking op tijd en ruimte.. als in 1977 en België en een klein (bekrompen) katholiek dorpje etc..

Geo-socio-cultureel-historisch erfgoed zullen we het maar noemen. 

En op een agressief en gewelddadig, manipulatief, gaslightend schrikbewind van een narcist en een narcistische samenleving als leef- en ontwikkelingsomgeving..

Opvoeding. (Of is het indoctrinatie?)

Om de een of andere reden en op de een of andere manier heb “ik” daar ‘altijd’ door gezien.

Begrijpt u?

Die zeer absurde menselijke constructies..

Die absurde en (aan…grenzend) waanzinnige op een op niks anders dan lucht gestoelde hiërarchie van illusies van mens en maatschappij..

Een luchtspiegeling.. fata morgana.. 

Die ‘schaduwen op de achterwand van Plato’s grot’..

Die regelrechte leugens..die als waarheid verkondigd (en verkocht!) worden.. en individueel-collectief als waarheid verdedigd worden..

Die wilde, kolkende rivier van absolute waanzin waarin je geen moment tijd en rust krijgt om te ademen.. laat staan om (voor jezelf) na te denken…

Begrijpt u dat?

-En neen, ‘k heb het niet “enkel” over die waanzin van die ‘ratrace’.. 

Waar ‘k het over heb gaat veel dieper en veel verder dan enig oppervlak.. veel, veel dieper dan uitingsvormen.. symptomen.. 

Waar ‘k het over heb, gaat over oorzaak, de bron, de kern.. 

Waar ‘k het over heb -en ja, lach ons ook maar uit, verwijs ons ook maar weer naar het rijk der fantasie.. – is het in de abstractie van de absurditeit kunnen kijken.. voorbij alle illusies..

waar ‘k het over heb is het voorbij tijdruimte kunnen kijken.. en wéten dat je niets “ziet”.. –

Begrijpt u wat “ik” zeg.. en hoe levensbedreigend dat het ‘dat doorzien’ is (geweest)?

Nu nog steeds he.. maar nu zwijg ‘k meestal.. pijnlijk!

Maar als kind.. kan u zich dat voorstellen als kind?

Als naïef, goedgelovig kind.. 

Dat doorzien.. dat aanvoelen.. dat daarop in naïeve onschuld reageren.. uit de goedbedoeldheid van je ‘hart’ he.. en dan finaal afgestraft worden, zonder dat je als kind begrijpt waarom.. omdat je net doet wat er gezegd wordt..

Kan u zich voorstellen welk een bedreiging “ik” geweest moet zijn en ben voor die hiërarchische illusies van mens en maatschappij.. 

Kunt u zich voorstellen wat een bedreiging “ik” is geweest voor die narcistische mens en narcistische maatschappij door die (onbewust) een spiegel van realiteit voor te houden.. terwijl die enkel hun eigen spiegelbeeld willen zien en daar geen rimpelingen in tolereren.. 

Zonder dat echt zelf bewust door te hebben he.. omdat je te naïef bent en te behoeftig als kind om iets anders te (kunnen) doen dan te vertrouwen op opvoeding en opvoeders? 

(Opvoeding hier bedoel ‘k waarden zoals eerlijkheid, respect, gelijkheid, etcetera mee. Échte waarden, geen valse zoals die ‘waardenormen’.. die ze steeds veranderen naar wat hún best uitkomt.)

Een kind dat een bedreiging is.. onbedoeld.. maar een bedreiging niettemin!

En of “mij” dat duidelijk gemaakt is!

Op aan pure waanzin grenzende manieren. 

Maar zeker ook dat opgroeien in een gezin dat werkelijk geterroriseerd is geweest door een gewelddadige, manipulatieve narcist.. en een afwezig slachtoffer.. waarin al die leden in dat gezin tegen elkaar opgezet zijn (verdeel en heers) en elke eigenheid verpletterend vernietigd is.

Die ‘krokodillen’: mensen en instituten die je uit nood (aan veiligheid, aan geborgenheid etc) probeerde te vertrouwen en die dat vertrouwen op de meest schandelijke, verpletterende manieren hebben beschaamd. 

Dat ‘glibberig drijfhout’: 

Veel zaken he.. geen vertrouwen meer hebben, aangeleerd wantrouwen.. maar het is ook drijfhout dat in die zelfde wilde, kolkende rivier ligt he.. dat zeker niet altijd drijfhout bleek te zijn waar “ik” mij kon aan optrekken maar dat me meestal zelf kopje onder duwde en net mij als drijfhout gebruikte..

En “ik” liet dat toe.. trauma..

Dat telkens terug in de rivier gestampt worden..

Dat is écht de maatschappij he!

En neen! Dat zit niet ‘maar tussen mijn oren’ en is niet ‘maar mijn waarheid’ of welke andere zichzelf vergoelijkende uitspraak van daders ook.. 

(Dat is een nature-nurture gegeven waarin nurture -die omgeving, die maatschappij- alle nature die buiten hún vooropgestelde nurture valt  domineert, verplettert…)

“Ik” kan u zeer reële, feitelijke, waargebeurde gebeurtenissen voorleggen waaraan zulke kafkaiaanse absurditeiten te pas komen, dat u in ongeloof zult twijfelen door de afschuw die u zal voelen door het totale gebrek aan menswaardigheid in die situaties. 

Maar niks is minder waar. 

Dát, om welke reden dan ook, is de realiteit waar “ik” constant mee te kampen krijg. 

Nu nog steeds. 

U mag denken dat “ik” overdrijf, dat “ik” het “maar” zo ervaart of wat dan ook..

Maar dat is het niet. 

Als u dat denkt, dan bent u blind voor de situatie waar u zelf inzit. 

Dan bent u zich, zoals die geketenden in Plato’s grot, ook niet bewust van de realiteit. 

De simpele realiteit he. De simpele waarheid he. 

Dat ALLES! maar constructies zijn..

Niks meer dan gedachten-constructies..

Niks meer dan de angst van een dier..

Die controle probeert te krijgen op die angst.. 

Zijn gevoelens..

En dat de manier waarop daar mee omgegaan wordt het verloochenen van zijn natuur is: dat het een dier is!

Niks meer dan een angstig dier. 

En het kan zijn dat het deels aan “mezelf” ligt he..

Dat het omwille van dat “mezelf” is en dat “ik” het voor een deel zelf uitlok etc..

Dat wordt toch o zo graag in m’n schoot geworpen..

Maar feiten zijn feiten. 

Die zijn niet weg te wuiven. 

Die zijn niet in de schoenen van een lastig, moeilijk kind te schuiven.

“Ik” heb nooit gevraagd om mij meermaals te verkrachten, mij te slagen, te manipuleren.. noch om mij daarvan de schuld aan te praten. 

“Ik” heb nooit gevraagd aan de politie om mij daarmee uit te lachen, als ‘k dat probeerde te vertellen. 

“Ik” heb nooit gevraagd om mij te mismeesteren.. en mijn pijn weg te wuiven als komedie.. omdat zij ‘dokter’ waren en “ik” niks.. 

“Ik” heb nooit gevraagd om me te indoctrineren..

“Ik” heb nooit gevraagd geboren te worden!

“Ik” heb ook nooit gevraagd om zintuiglijk en gevoelsmatig zoveel gevoeliger te zijn dan de meesten dat het onbevattelijk is voor anderen.. noch om dat tot het rijk der fantasie te veroordelen en mij daarvoor dan af te straffen.. door het uit mij uit te willen slagen.. te proberen die ‘zever’ uit mij uit te willen slagen.. door mij uit te sluiten, belachelijk te maken, op te sluiten of mij net in die prikkels onder te dompelen.. omdat ‘k maar niet onnozel moest doen..

En o wee als je kompleet overprikkelt reageert..

“Ik” heb nooit gevraagd om mij te slagen, te vernederen, te kleineren, te pesten, uit te sluiten.. of om me net in m’n pogingen om aansluiting te vinden met die maatschappij voor “ik”, net daarop af te rekenen..

En neen! “Ik” hoef uw medelijden niet!

“Ik” heb nooit naar medelijden gevraagd. 

“Ik” ben daar niks mee!

Dat is niet wat “ik” nodig heb. 

Wat “ik” nodig heb is ‘menselijkheid’, mijn NATUUR!

…

Weet je, het gekke is dat als er dieper in detail wordt op ingegaan (‘k bedoel niet subjectief maar feitelijk he -> dit is er gebeurd, dan dat, dan dat..) iedereen (behalve ‘daders’) steeds opnieuw zegt ‘hoe verschrikkelijk’ het is om zoiets zelfs maar mee te moéten maken..

Dan, zeggen ze wel dat “ik” hulp nodig heb.. want dat het onmenselijk is.. en niet alleen te dragen..

Maar dan, zoals nu, laten ze “mij” alleen staan. 

Een moeilijk, lastig kind.. in een ‘volwassen’ huls. 

Trekt uw plan!

Er is niemand die mij echt helpt..

Niemand dat mij eens in bescherming neemt zodat zo’n zaken niet meer kunnen gebeuren..

Zodat “ik” eindelijk eens tot rust kan komen..

Uit overleven geraak..

Zou kunnen beginnen helen..

Niemand. 

Omdat ze zichzelf niet eens weten te helpen?. 

Dus blijft het maar gebeuren..

Ondanks mijn hulpkreten. 

En als “ik” ‘mezelf’ probeer te verdedigen..

Zelfs al ben “ik” feitelijk in m’n recht he..

En op de manier waarop zogezegd iedereen recht heeft he..

Word ‘k ook daar weer voor afgestraft.

Zelfs, als ‘k volgens de letter van de wet in m’n recht ben.. ben ‘k daar al voor afgestraft geweest. 

Maar wacht. Laat me teruggaan naar die ‘notendop’ en wat ‘k daarover wou schrijven (proberen). 

“Ik” kreeg kort geleden een boek: “De edele kunst van not giving a f*ck”. 

Daarin staat, in hoofdstuk 5, kort door de bocht, dat zelfs als je geen schuld draagt, dat je dan nog steeds verantwoordelijkheid draagt. 

Dus, zelfs als een situatie (of anderen) schuld dragen aan wat jou overkomt of overkomen is, dat je daar zelf nog steeds verantwoordelijk voor bent hoe je daar mee omgaat. 

“Ik” ben effectief niet de schuld (al denk ‘k -en geloof ‘k vooral- nog steeds van wel he) van die zeer reële ‘notendop’. 

Die zich nog steeds herhalende ‘notendop’. 

“Ik” probeer daar iets aan te veranderen (probeer dus verantwoordelijkheid te nemen) maar deed en doe dat, denk ‘k nu, op een verkeerde wijze. 

Namelijk: “ik” probeer kost wat kost aansluiting te vinden. 

Met mens, maatschappij.. 

Met de illusies van mens en maatschappij..

Al heel m’n bestaan.

“Ik” probeer mens en maatschappij te vertellen wat er is, hulp te vragen en leg aan de hand van hun begrijpen en begrip mijn ‘zijn’ daarbij in de weegschaal -> als in: “ik” probeer mij aan te passen aan en aansluiting te vinden in die maatschappij maar doe dat door “mezelf” te verloochenen.. mijn natuur te verloochenen.. zoals zij.. omdat “ik” denk -en ook merk (ervaringen)- dat “ik” enkel dan ergens pseudo-aansluiting zal kunnen maken.. maar vraag dus hulp om dat -voor een klein stukje als het mag- niet meer te moeten doen.. maar “mezelf” dus te mogen zijn..

Maar “ik” krijg geen gehoord. 

“ik”, past niet in hun maatschappij. 

Enkel als ‘k heel dat “mezelf” verloochen.. al wat ‘k denk, al wat ‘k voel, al wat ‘k ben..

Is er sprake van enige tolerantie. 

Tolerantie he.. geen aanvaarding..

Waarbij ‘k mijn existentiële zin daaraan aanhecht. 

Hoe meer ‘k ‘afgewezen’ word in dat onbegrip, hoe meer ‘k mezelf probeer te verloochenen om aansluiting te proberen vinden.. hoe groter die existentiële zinloosheid wordt..

Hoe meer “ik” dat doe, mezelf verloochenen, hoe existentiëler die zinloosheid wordt. 

Dat, heb ‘k ook veertig jaar lang gedaan.. tot ‘k gecrasht ben..

Veertig jaar lang heb ‘k dat leeg, hol, verdrietig gevoel van dat ‘mezelf’ verloochenen voor die pseudo-aansluiting nagestreefd..

En dat probeer ‘k de voorbije zes jaar dus niet meer te doen: mezelf verloochenen. 

Wat me door trauma ook zwaar in conflict met mezelf legt én voor een uitvergroting van die kloof zorgt, natuurlijk. 

De laatste maanden..

-Dat is: de laatste maanden sinds dat er geen gehoor is gegeven aan m’n hulpkreten van daarvoor die geleid hebben tot een nieuwe “dissociatieve overlevingsontploffing” (alles in black-out achtergelaten en vertrokken met de ‘noorderzon’).. waardoor we nu dus dakloos zijn..-

Die laatste maanden dan, sinds we ‘terug’ zijn en weer op gigantische muren van onbegrip botsen..

Die laatste maanden lijken me wel gebroken te hebben. 

Of nee.. Beter zeg ‘k: ‘lijken iets gebroken te hebben’..

Omdat “ik” begrijp dat ‘k het weer aan het doen ben. 

Dat “ik” weer heel dat “mezelf” probeer te verloochenen voor die pseudo-aansluiting..

“ik” ben een klein, bang kind dat om hulp roept maar geen gehoor krijg. 

En er is echt iets gebroken. 

Er is echt iets gebroken nu. 

“Mijn” hart lijkt wel gebroken. 

Of beter: “mijn” illusies.. m’n infantiele illusies van ooit eens echt aansluiting te kunnen vinden..

Van ooit eens echt “ik” te kunnen zijn.. te mógen zijn.. 

In die onnatuurlijkheid.. van die illusies..

Weet je..

Ondanks dat ‘k niet akkoord ben met mens en maatschappij (misschien zeg ‘k beter: maatschappij én mens ín maatschappij), met de constructies en illusies die ons opgedrongen worden..

Ondanks dat ‘k zie dat heel die maatschappij en al die maatschappelijke structuren alle denken onderdrukt en alle autonomie wegneemt.. rooft..

Ondanks dat ‘k zie dat alle autonomie en vrijheid, “ik” bedoel échte autonomie en vrijheid he, weggenomen, onderdrukt en, vergis u niet, zeer gewelddadig neergeslagen wordt..

Echt waar vergis u niet!: jullie wijzen met beschuldigende vinger naar bijv. China (om maar een voorbeeld te geven) als onderdrukker van ‘mensenrechten’.. maar vergis u niet, dat gebeurd hier en over de rest van de wereld evenzeer..

Hier, in het zogenaamde ontwikkelde westen, alleen verdoken.. omdat jullie de illusie van vrijheid en autonomie gegeven wordt.. 

Maar vraag u eens af wat erger is: de gevangenis die je kent, voelt en ziet, of de die waar je in zit, maar waar je zelf het bestaan van ontkent?

Ondanks alles heb ‘k wel nog altijd ergens een (infantiele) hoop gekoesterd om begrip.. aansluiting.. bestaansrecht te vinden..

Maar dat is een illusie die me in een impasse blijft plaatsen. 

Het is een kinderlijk verlangen naar bestaansrecht en waarde.. naar ‘de veiligheid van de groep’.. 

dat “ik” nooit voor m’n echte “zelf” zal krijgen. 

Want m’n echte zelf, zal nooit aanvaard worden. 

Omdat het niet past in die illusies. 

Die illusies doorziet.. en daardoor een bedreiging is voor die illusies van mens en zijn maatschappij..

Verantwoordelijkheid nemen voor “mezelf” krijgt dan een hele nieuwe invulling..

“Ik”, stop met aansluiting te proberen zoeken.. in de illusies van mens en zijn maatschappij.. 

En in m’n eigen illusies.. daar aansluiting in te kunnen vinden..

Maar “Ik”, ‘leefde’ nog nooit voor dat ‘mezelf’. 

En dat blijkt een groot probleem. 

Want “ik” weet daardoor niet hoé “ik” voor dat ‘mezelf’ moet ‘leven’. 

“Ik” ben mijn natuur kwijt. 

Of nee.. “ik” ben bang geworden voor mijn eigen natuur. 

Ben bang gemaakt voor mijn eigen natuur. 

Zelfs los van de verschrikkelijk versmachtende schuldgevoelens die “ik” ervaar om daar nog maar aan te denken, merk “ik” dat ‘k eigenlijk niks weet over dat “mezelf”. 

Dat ‘k niet weet wat “ik” wil en hoe ‘k daar voor moet ‘leven’..

Dat “ik” niet weet hoe “ik” vanuit mijn natuur moet leven..

Omdat me van bij de geboorte aangeleerd is om heel mijn natuur te verloochenen. 

Angst in mij ingeslagen is.. voor heel dat “mezelf”, voor heel mijn natuur..

Maar “ik” begreep dat mijn koppigheid..

Wat als iets negatiefs beschouwd wordt door die ‘mens en maatschappij’ ..

Wat er voor zorgt dat “ik” voor hun een moeilijk, lastig kind ben..

Een bedreiging..

Eigenlijk een weerbarstigheid is..

Een weerbaarheid..

Een verzet.. tegen onrecht..

Een verzet tegen de onrechtvaardige onderdrukking van mijn natuur..

Een verzet vanuit mijn natuur..

Niet op de meest heroïsche manieren..

“Ik” ben namelijk geen held. 

“Ik” ben een zeer bang, klein kind. 

Maar ondanks mijn extreem grote angst verzet “ik” mij..

Door terug recht te staan als “ik” neergeslagen word..

Door te vertikken van te blijven liggen en voor dood te spelen..

Door me provocerend in de ‘vuurlinie’ te zetten.. door te vertikken van te blijven liggen.. steeds opnieuw recht te staan..

“Ik” kan niet tegen onrechtvaardigheid. 

“Ik” kan écht niet tegen onrechtvaardigheid!

“Ik” word daar echt ziek van. 

En heel de wereld is doortrokken van onrechtvaardigheid. 

“Ik” zou willen zeggen dat..

Nee, “Ik” zou wíllen dat ik de moed had om op de barricade te staan..

Om te vechten voor dat waar “ik” in geloof..

Om te vechten tegen die onrechtvaardigheid..

Maar “ik” ben geen held..

“Ik” ben bang.. en zwak..

Het enige dat “ik” doe.. is niet blijven liggen..

“Ik” verzet mij.. door niet te blijven liggen..

Terug recht te staan..

En te proberen..

Zonder het te beseffen nam “ik” dus eigenlijk al ‘verantwoordelijkheid’ voor “mezelf”..

Maar deed het dus op een ‘verkeerde’ manier.. 

Door aansluiting te proberen vinden door ‘mezelf’ te verloochenen..

“Ik” weet niet hoe “ik” voor “mezelf” moet leven..

Maar vanaf nu neem “ik” koppig verantwoordelijkheid, door geen pseudo-aansluiting meer te proberen zoeken, maar door onverzettelijk op zoek te (blijven) gaan naar mijn echte natuur.

---

ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIV

(noten van de schrijvers)

*Enige afleiding, want alles zorgt voor gedachten. 

**Ik plaats die bedenking erbij omdat ‘piekeren’ nogal snel in de mond genomen wordt binnen de psychiatrie als zijnde een problematisch iets en ik niet weet of de gedachten die ‘k heb wel zo problematisch zijn. 

***En terwijl we dit schrijven bedenken we net dat we met dit schrijven toch weer maar eens proberen. 

****Als in: niet in staat zichzelf te helpen; machteloos; zonder hulp..

*5X Zo blijkt toch duidelijk uit de geschiedenis. 

Ook op 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31 december 2023 en op 1 en 2 januari 2024.